Με δυσκολεύει φοβερά το να πρέπει να μείνω στο σπίτι. Ειδικά μετά από τόσους μήνες καραντίνας. Δεν είναι COVID -και φυσικά αυτό αυτομάτως φέρνει μια βαθιά εκπνοή ανακούφισης- αλλά και πάλι, είναι μία γερή ίωση με δυσκολία στην αναπνοή που με κρατά μέσα. Δε μου απαγορεύει κανείς να βγω, αλλά σκέφτομαι ότι ίσως συνήθισα να φοβάμαι· φοβάμαι μην κολλήσω...
Μεγάλη Παρασκευή στην Αθήνα. Λίγα Πάσχα έχω περάσει στην πόλη και τα θυμάμαι κυρίως γιατί μού λείπει το χωριό. Το Χωριό μου. Πόσες όμορφες αναμνήσεις, πόση κατάνυξη, όχι τόσο από θρησκευτικής πλευράς, αλλά οικογενειακής, παραδοσιακής, εθίμων, χωριάτικων παραδόσεων.
Μεγάλη Παρασκευή στο Αιγάλεω. Στην πρωινή βόλτα μας με τη Σάββυ στις γειτονιές του Χαϊδαρίου τα ρουθούνια μας εντοπίζουν μία πολύ γνώριμη...
Έχω να γράψω τόσο καιρό για ταινίες που θα νομίζετε ότι σταμάτησα να αγαπώ τον κινηματογράφο. Όχι, βέβαια... Και σινεμά πηγαίνω, και σειρές βλέπω, και ταινίες στο σπίτι, απλώς δε βρέθηκε ο χρόνος να τις φέρω στο ART.harbour να τις συζητήσουμε. Από την άλλη, με το Netflix στη ζωή μας, μπορούμε να απέχουμε από τον χώρο; Μπα.
Στη ζωή μου,...
"Έχω να συναντηθώ μαζί σας από το 1968. Αποφάσισα ότι δε θα κάνω άλλα jazz festivals και η απόφασή μου αυτή είναι οριστική... Σήμερα, όμως, θα μοιραστούμε κάποιες στιγμές."
Μπορεί να άργησα πολύ να ανανεώσω το αγαπημένο μου Ημερολόγιο Προβολών, αλλά ήρθε η ώρα. Το σινεμά για μένα ήταν πάντα ένα είδος χαλάρωσης και ξεκούρασης, ενώ σπάνια απαιτεί πνευματική εργασία - όπως...
Ο Γκαρρόνε, ένα από τα βαριά χαρτιά του σύγχρονου ιταλικού σινεμά και κάτοχος δύο βραβείων στο Φεστιβάλ των Καννών για τις ταινίες του Reality και Γόμορρα, δημιούργησε μία ταινία που είναι περισσότερο κοντά στο commedia all'italiana παρά στο κοινωνικό δράμα. Με φόντο μία παρακμιακή πόλη της νότιας Ιταλίας, όπου η βία και οι άγραφοι κοινωνικές νόρμες κυριαρχούν παρακολουθούμε το Dogman.
Ο πρωταγωνιστής...
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Βέλγου σκηνοθέτη Lukas Dhont έχει πάρει έως τώρα διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς. Και όχι τυχαία, καθώς το Girl είναι μια από τις λίγες ταινίες που φέρνει στο προσκήνιο τις δυσκολίες των τρανς ανθρώπων, οι οποίοι από τη μία προσπαθούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους και από την άλλη νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα...
Σε αυτό το άκρως συγκινητικό και ουμανιστικό ντοκιμαντέρ με τίτλο Children Full of Life, ένας 57χρονος δάσκαλος της τετάρτης δημοτικού σε μια επαρχία της Ιαπωνίας μάς διδάσκει τι πάει να πει ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Ο κύριος Toshiro Kanamori δεν είναι ένας συνηθισμένος δάσκαλος, καθώς πέρα από την εκπαίδευση των παιδιών δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παιδεία τους. Εστιάζει στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη...
W T F ?
Πού ήταν αυτή η ταινία όταν τη χρειαζόμουν τη στιγμή που πρωτοξεκίνησα να βλέπω zombiemovies; Όταν έχεις βαρεθεί το TWD, όταν το FearTWD είναι απλώς ένα prequel και έχεις δει όλες τις κλασικές και αγαπημένες ζομποταινίες (που btw μπορείς να τσεκάρεις τις γνώσεις σου κάνοντας κλικ εδώ), τότε ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ...
Και ενώ τελείωνα μετά κόπων και βασάνων - ομολογουμένως κάπως υπερβολική δήλωση, αλλά κυρίως λόγω προσδοκιών - το The Night Eats the World ήλπιζα ότι το Cargo θα αποτέλεσει την αποζημείωση που περίμενα για να λήξει αυτή η νύχτα-zombie tribute. Ακόμα και αν εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που περίμενα, η δεύτερη αυτή φρέσκια ζομποταινία από την Αυστραλία έκλεισε τουλάχιστον ικανοποιητικά το προχθεσινό...
Ημέρα 12η: The Night Eats the World, Dominique Rocher ~ 2018
Μεταμεσονύκτια προβολή
Χθες βράδυ έπεσα πάνω σε δύο φρέσκιες ζομποταινίες· Η πρώτη ήταν το The Night Eats the World και η δεύτερη το Cargo για το οποίο θα ακολουθήσει κριτική στη συνέχεια. Με μία σχετικά μεγάλη για τα δικά μου δεδομένα αποχή από τα ζομπονιούζ αποφάσισα να το τολμήσω και να δω και τις δυο σε μία...
