Ημέρα 5η: Νυχτόβια Πλάσματα (Nocturnal Animals), Tom Ford ~ 2016
Μεταμεσονύκτια προβολή
Μετά το 2009 με το Single Man ο διάσημος σχεδιαστής μόδας Tom Ford επιστρέφει το 2016 με το Nocturnal Animals ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ο Τεξανός μόδιστρος κάνει μια έντιμη προσπάθεια να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό θρίλερ βασισμένο στη νουβέλα Tony and Susan (1993) του επίσης Αμερικανού συγγραφέα Austin Wright.Χρώματα, μπλιμπλίκια, βία, έμμεση βία, ξεσπάσματα, κοινωνικά ταμπού, συναισθηματικά ανάπηροι πρωταγωνιστές, παράνομες ερωτικές ιστορίες…
Ας μείνουμε αρχικά στο ότι ομολογουμένως έγινε εκπληκτική δουλειά στο trailer της ταινίας, το οποίο σε προϊδεάζει για περίπου δύο ώρες (114 λεπτά για την ακρίβεια) αγωνίας, συναισθηματικής φόρτισης παρέα με τα… Νυχτόβια Πλάσματα.
ΠΛΟΚΗ
Η Susan Morrow – την οποία υποδύεται εδώ η αγαπημένη μου Amy Adams – είναι ιδιοκτήρια μιας γκαλερί στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Έχει τον κο Τέλειο, Hutton Morrow – Armie Hammer – στο πλάι της, ζει σε ένα στερεοτυπικά προσεγμένο αρτιστίκ σπίτι λίγο έξω από την πόλη, ασχολείται με την τέχνη για ακριβά γούστα, περιστοιχίζεται από φίλους, συναδέλφους… μέχρι τη μέρα που ο μπάτλερ της τής παραδίδει ένα δέμα.
Το ανέκδοτο μυθιστόρημα του πρώην συντρόφου της και επίδοξου συγγραφέα Edward Sheffield – Jake Gyllenhaal – φτάνει στα χέρια της αφιερωμένο στην ίδια, την έμπνευσή του. Αυτή είναι μία καθοριστική στιγμή για την ίδια, αθώς αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι, μάλλον, η ζωή που έχει επιλέξει να ζει δεν είναι και τόσο τέλεια και σίγουρα δεν της ταιριάζει – κλισέ.
Το γαϊτανάκι μυθοπλασίας και πραγματικότητας ολοένα και περιπλέκεται, με δυο παράλληλα αφηγούμενες ιστορίες από τη στιγμή που η Susan ξεκινά να διαβάζει το βιβλίο του Edward, Nocturnal Animals. Από τη μία περιγράφεται η χλιδή και η λαίμαργη για επιφανειακές απολαύσεις καθημερινότητά της, που αποδεικνύεται κούφια, άοσμη, άγονη, ανεπαρκής και προδίδει τη συναισθηματική αναπηρία της ίδιας και των ανθρώπων που την περιτριγυρίζουν – ο κόσμος του φαίνεσθαι. Από την άλλη ξετυλίγεται η ιστορία του ήρωα της νουβέλας, Tony, ο οποίος βρίσκεται με την οικογένειά του στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Ο ήρωας, μέσα από την δική του προσωπική αδυναμία, εξελίσσεται σε ένα εκδικητικό πλάσμα που προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη στους ενόχους που προκάλεσαν την προσωπική του καταστροφή.
Ας μιλήσουμε στο σημείο αυτό για το φωτεινό σημείο που αποτελεί η παρουσία του Michael Shannon – aka αστυνομικού Bobby Andes. Πρόκειται για έναν ρόλο εκτός από ακριβοδίκαιο και μπρουτάλ, ειλικρινή, πολύ συμπαθή και εντέλει καθαρτήριο. Με μεγάλη άνεση κάνει κουμάντο στην ιστορία γνωρίζοντας καλά την αποστολή του… Να μετατρέψει την συναισθηματική αναπηρία του Tony σε δύναμη και εκδικητική μανία και τελικά να εξασφαλίσει την απόδοση της δικαιοσύνης.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ& Trivia
Δύο ταινίες που θα μπορούσαν να είναι μία – ή και καμία. Το μπλέξιμο της πραγματικής ζωής της πλούσιας γκαλερίστα Susan που τελικά έγινε ίδια κι απαράλλαχτη με τη σνομπ, upper east sider μητέρα της – κάτι που προσπαθούσε πάση θυσία να αποφύγει – πέρα από τρομερά κλισέ είναι μάλλον και περιττό. Η ιστορία του ήρωα του βιβλίου, από την άλλη μεριά, μία κλασική ιστορία φονικού στην υγρή και ασφυκτική ατμόσφαιρα του Τέξας, με τους ήρωες να αλληλοκατασπαράζονται και να παλεύουν ο καθείς με τους δαίμονές του, θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της ως αυτοτελής ταινία.
Αναμφίβολλα αναπτύσσονται σχέσεις αιτίας και αιτιατού ανάμεσα στις δύο ιστορίες – αυτής της ζωής της Susan και εκείνης των ηρώων του βιβλίου – που εντείνουν το ενδιαφέρον. Κυρίως λόγω των δεσμών και των ταυτίσεων που κάνει η πρωταγωνίστρια με τα αδιέξοδα των ηρώων της νουβέλας. Όσο κυλάει το έργο, ενώ υπάρχουν πολλές σκηνές βίας και συναισθηματικής φόρτισης, είναι τουλάχιστον άξιο αναφοράς ότι η μεγαλύτερη ένταση δεσπόζει στις σκηνές, όπου η Susan διακόπτει σοκαρισμένη την ανάγνωση του βιβλίου.
Η ενδεχόμενη παρουσία του Joaquin Phoenix στην ταινία – σχέδιο που τελικά ναυάγησε – μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν διαφορετικο cast θα οδηγούσε σε διαφορετικό αποτέλεσμα…
Στην εισαγωγή του φιλμ, ο Ford ξεσπάει όλα του τα απωθημένα από τον χώρο της μόδας. Μία εισαγωγή πολύ υπερβολική σε όλα της, χρώματα, παρουσίες, διάρκεια… Πρόκειται για μια ταινία με άφθονο στυλ, ακόμα και στις σκηνές της τεξανής ερήμου – μη απαραίτητη προϋπόθεση για μία καλή ταινία. Σύμφωνα με τα trivia, ο Ford επεξεργάστηκε τις σκηνές του φιλμ στο design studio του στο Λονδίνο μεταξύ των fashion fittings.
Με αφορμή αυτό, ας σχολιαστεί, ότι μάλλον πρόκειται για ένα φιλμ με περισσότερο στυλ παρά ουσία.
Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσους μαραθωνίους ταινιών προσπαθώ να βρω λόγο για το 7.7 του Ιmdb και τις διθυραμβικές κριτικές που σουλατσάρουν στο διαδίκτυο. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί αυτή η εναλλαγή “μυθοπλασίας – πραγματικότητας” να έχει συγκριθεί με τον μεγάλο του είδους όνειρο-πραγματικότητα David Lynch…
Δικαιολογημένα τα καλά λόγια για τις ερμηνείες Adams & Gyllenhaal, αλλά, τελικά, μία καλή ερμηνεία κάνει μία καλή ταίνια;
(πρβλ. The King’s Speech – Colin Firth 2010, όχι ότι παίζουν στο ίδιο επίπεδο βέβαια)
Επίσης, το να εντάσεις την τέχνη και δη τη μοντέρνα – αφηρημένη τέχνη στην ταινία δεν την κάνει κουλτουριάρικη. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε και ένας φαν του φιλμ στο διαδίκτυο: “This movie is like sex without an orgasm”
Ε ναι. Αυτό ακριβώς. Βγαίνοντας από το σινεμά μία φράση σου τριβελίζει το μυαλό… Ε, και;
Edward: When you love someone, you have to be careful with it. You might never get it again.
[…] ρόλο και του οποίου – όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ – δεν είμαι καθόλου φαν, ήθελα απεγνωσμένα να τη δω […]