“Οι άνθρωποι που αγαπάμε, μένουν πάντα μακριά.”

Διάβασα το Τάλγκο πριν περίπου μία δεκαετία. Είχα ήδη έρθει σε επαφή με τον Βασίλη Αλεξάκη από το βιβλίο του Η πρώτη λέξη που είναι μέχρι σήμερα στη λίστα με τα πέντε πιο αγαπημένα μου βιβλία. Το Τάλγκο με βρήκε σε μία περίοδο που αναζητούσα τον έρωτα, αυτό το συναίσθημα που δεν γνωρίζει όρια, που σε κάνει να εστιάζεις αποκλειστικά στο πρόσωπο του άλλου – είτε αυτός βρίσκεται μπροστά σου είτε όχι – και όλα γύρω είναι θολά· τα δέντρα, ο ουρανός, τα κτήρια, οι άλλοι άνθρωποι…

Πιστεύω πια λοιπόν, μάλλον με σιγουριά, ότι αυτό το τρένο, το Τάλγκο, σε βρίσκει ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεσαι για να σου υπενθυμίσει τι έχεις ζήσει, τι μπορείς να ζήσεις, όπως ακριβώς ο έρωτας. Γνώριμα συναισθήματα που ξεκινούν από την καρδιά και ταλαιπωρούν το στομάχι, μετά ταξιδεύουν μέχρι τον λαιμό και σε κάνουν να κομπιάζεις, σε κάθε σελίδα της ιστορίας του Γρηγόρη και της Ελένης.

“Ονειρεύτηκα ότι ζούσαμε πάντοτε μαζί για να μπορώ να ελπίζω ότι δε θα
χωρίσουμε ποτέ.”

Έτσι ακριβώς και η παράσταση που ήρθε στο θέατρο Αλκμήνη. Όταν διάβασα ότι το Τάλγκο παίρνει σάρκα και οστά στο θεατρικό σανίδι ήμουν αρκετά διστακτική. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ένα τόσο αγαπημένο μου βιβλίο και μια εξαιρετική ιστορία όπως αυτή θα μπορούσε να αποτυπωθεί επί σκηνής. Για τη βραδιά μας στο θέατρο μπορώ να πω συνοπτικά πώς πρόκειται για μια επιτυχημένη διασκευή και με πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία από τη Δήμητρα Μεσιμερλή, που μάλιστα πρωταγωνιστεί.

Η Ελένη και ο Γρηγόρης, η Δήμητρα Μεσιμερλή και ο Μιχάλης Αλικάκος, ζουν μία έντονη ερωτική ιστορία σε τρεις πόλεις. Ο έρωτας τούς συναντά στην Αθήνα, τους βρίσκει στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη. Το Τάλγκο είναι το τρένο που θα φέρει την Ελένη από το Παρίσι στη Βαρκελώνη να συναντήσει τον Γρηγόρη σε ένα ταξίδι που θα σημαδέψει και τους δύο. Ο έρωτάς τους είναι ξαφνικός, αυτό που Γάλλοι ονομάζουν coup de foudre, κεραυνοβόλος έρωτας. Η απόσταση είναι ένα από αυτά που τους χωρίζουν, μα μέσω της αλληλογραφίας τους ενώνονται βαθύτερα και ο έρωτάς τους μεγαλώνει σε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.

«Μπορεί πράγματι να πάψω κάποτε να υποφέρω κάθε που σηκώνω το
ακουστικό κι ακούω άλλη φωνή από τη δική σου. Μπορεί κάποτε να πάψω
να υποφέρω κάθε που βλέπω άδειο το κουτί… Αλλά τώρα; Βουίζει το κεφάλι
μου από τον πόνο.»

Βασίλης Αλεξάκης έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα στα Ελληνικά (και όχι μεταφρασμένο από τα Γαλλικά) το 1982 με τον τίτλο Τάλγκο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εξάντας. Το βιβλίο μεταφράστηκε φυσικά και στα Γαλλικά στη συνέχεια από τον ίδιο τον συγγραφέα. Σήμερα, μετά το τέλος του Εξάντα, τα βιβλία του Αλεξάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Το 1984 το Τάλγκο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστές τους Μπέτυ Λιβανού και Αντώνη Θεοδωρακόπουλο. Αν η συγκεκριμένη παράσταση ήταν ταινία, θα έλεγα πως είχε εξαιρετική φωτογραφία. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από ‘κει.

Η σκηνοθεσία της Δήμητρας Μεσιμερλή ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η αλληλογραφία των δύο πρωταγωνιστών ζωντάνευε επί σκηνής με flashback στο παρελθόν και σκηνές από το παρόν των δύο, με κεντρικό σημείο το παρόν της Ελένης. Σε κάθε σκηνή αναρωτιέσαι ποιος αγάπησε περισσότερο, ποιος έφταιξε, ποιος πρόδωσε, ποιος μπορούσε να κάνει παραπάνω, πώς μια σχέση μπορεί να κρατήσει για πάντα, και αν αλήθεια υπάρχει το για πάντα… Η μικρή αίθουσα του θεάτρου μετατρέπεται σε μέρη από τρεις πόλεις· στο σπίτι της Ελένης και του Κώστα στην Αθήνα, στο γραφείο του Γρηγόρη στο Πανεπιστήμιο στη Γαλλία όπου διδάσκει, σε ένα ξενοδοχείο στη Βαρκελώνη…

Αν η παράσταση αυτή ήταν ταινία, θα έλεγα πως είχε εξαιρετική φωτογραφία.

Αν η παράσταση αυτή ήταν ταινία, θα έλεγα πως είχε εξαιρετική φωτογραφία. - Αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν coup de foudre | Τάλγκο κριτική παράστασης

Τη σκηνογραφία, όπως και την ενδυματολογία επιμελείται η Εβελίνα Δαρζέντα. Με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο η Ελένη αλλάζει ρούχα και παπούτσια στη σκηνή ενώ μονολογεί ή συνδιαλέγεται με τον Γρηγόρη – με έναν φανταστικό πολλές φορές Γρηγόρη – όπως αλλάζει και ο χρόνος της αφήγησης, από το παρόν στο παρελθόν.

Οι δύο ηθοποιοί, που είναι και οι μόνοι πρωταγωνιστές του έργου, έχουν εξαιρετική χημεία, κάτι που κάνει την ιστορία ακόμη πιο απολαυστική. Ενώ στον Μιχάλη Αλικάκο ταιριάζει γάντι ο ρόλος του καθηγητή Πανεπιστημίου Γρηγόρη – που από τα χείλη του κρέμεται ουσιαστικά κάθε απόφαση σχετικά με την πορεία αυτής της σχέσης. Σοβαρός, γοητευτικός, με ελκυστικό λόγο, η παρουσία του επί σκηνής δίνει ακριβώς τη φιγούρα που θα φανταζόσουν διαβάζοντας το Τάλγκο.

Είχα τη χαρά να συνομιλήσω με τη Δήμητρα για το Τάλγκο, την ιδέα της παράστασης, την ιστορία… Διασκευάζει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, ας μας μιλήσει η ίδια, λοιπόν γι’αυτήν την ιστορία αγάπης.

* * *

Δήμητρα, καλώς ήρθες στο ART.harbour. Χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για ένα τόσο όμορφο έργο…

Η χαρά δική μου! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, εξ αρχής…

Λοιπόν, γιατί το Τάλγκο;

Γιατί… το ερωτεύτηκα! Κεραυνοβόλα! Είδα ένα βράδυ την ταινία του Τσεμπερόπουλου, τον ‘Ξαφνικό έρωτα’ και αμέσως πήρα να διαβάσω και το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη. Θεώρησα μαγικό τον τρόπο που περιέγραφε τον παράνομο έρωτα από τη γυναικεία πλευρά, ενώ από πίσω κρυβόταν ένας άντρας συγγραφέας. Η Ελένη είναι μια υπέροχη ηρωίδα… Και ο Γρηγόρης – αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ευθύνεται για την ‘κατάληξη’ του έρωτά τους.

Διασκευάζεις, σκηνοθετείς και πρωταγωνιστείς… Πρέπει πραγματικά να είχες φανταστεί κάθε σελίδα του βιβλίου όταν το πρωτοδιάβαζες. Η απόδοση ήταν πράγματι εξαιρετική. Τι σε βοήθησε, τι σε δυσκόλεψε;

Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Βασικός μου στόχος ήταν να ακουστεί το κείμενο γιατί είναι εξαιρετικά συγκινητικό – και να αρέσει στο κοινό! Η αλήθεια είναι πως ενώ διασκεύαζα το έργο, αναγκαστικά και μη, το σκηνοθετούσα στο μυαλό μου. Οπότε βγήκε οργανικά το συνολικό αποτέλεσμα. Όσο για το υποκριτικό κομμάτι, νομίζω κατάλαβα πολύ γρήγορα την ‘Ελένη’ και ήθελα απλά να πω την ιστορία της. Με βοήθησε πολύ και ο συμπρωταγωνιστής μου, ο Μιχάλης (σ.σ. Αλικάκος), που είναι γενναιόδωρος επί σκηνής ενώ του πηγαίνει πολύ και ο ρόλος του Παριζιάνου καθηγητή Πανεπιστημίου.

Αν η παράσταση αυτή ήταν ταινία, θα έλεγα πως είχε εξαιρετική φωτογραφία. - Αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν coup de foudre | Τάλγκο κριτική παράστασης

Με εντυπωσίασε πολύ η σκηνοθετική ματιά. Ήταν πράγματι, σαν να βρίσκεσαι στα γυρίσματα μιας ταινίας. Έχεις ξανά ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία; Μίλησέ μας λίγο για τη θεατρική σκηνή του Τάλγκο…

Έχω σκηνοθετήσει άλλες δύο φορές, όσο ήμουν ακόμα στη Σχολή (σ.σ. Τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ.), το ‘Coupling’ που είχαμε γράψει και παίξει μαζί με το συμφοιτητή μου, Γιώργο Παυλίδη και το ‘4… Your Eyes Only’ που επίσης είχα γράψει και το ανεβάσαμε στη Θεσσαλονίκη με το θίασό μου για 2 σαιζόν. Δεν είναι αμιγώς το κομμάτι που με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία – τουλάχιστον όχι ακόμα – αλλά όταν έχω γράψει κάτι μού είναι πολύ εύκολο να το τοποθετήσω και σκηνικά.

Όσον αφορά τη θεατρική σκηνή και τα αντικείμενα του ‘Τάλγκο’, ήταν μια ιδέα που αναπτύξαμε με τη σκηνογράφο μου, Εβελίνα Δαρζέντα, και την υλοποίησε με τον πιο όμορφο δυνατό τρόπο!

Ποια είναι η προσωπικά αγαπημένη σου σκηνή του έργου;

Δύσκολη ερώτηση… Αφηγηματικά, αγαπώ πολύ τον μονόλογο της Ελένης που περιγράφει μια ιδανική μέρα στην οδό Κοραή, είναι πολύ γλυκό κομμάτι. Όπως και τα τελευταία της λόγια, νομίζω εκφράζουν το συναίσθημα όλου του έργου!

Η αγαπημένη μου σκηνή υποκριτικά είναι η τελευταία στιχομυθία του ζευγαριού που κλείνει με την τρομακτικά αληθινή φράση της Ελένης: «Μη με ξαναπείς ‘αγάπη μου’, με τ’ όνομά μου να με λες. Θέλω να ‘μαι σίγουρη ότι τουλάχιστον θα θυμάσαι τ’ όνομά μου».

Αυτό που για μένα ήταν έκπληξη ήταν η απουσία μουσικής παρά μόνο στο τέλος της παράστασης. Προφανώς έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία, σωστά;

Υπάρχει ένα ορχηστρικό κομμάτι που παίζει 3 φορές στην παράσταση και σηματοδοτεί ορισμένα κομμάτια του έργου. Καθώς και το ‘’Ελα λίγο’ σε μια αμιγώς θεατρική μορφή. Δεν ήθελα παραπάνω μουσική γιατί είναι μια παράσταση 80-85’ χωρίς διάλειμμα, δεν υπήρχε λόγος να τη ‘φορτώσω’ ηχητικά.

Πώς θα ήθελες να φύγει ένας θεατής από την αίθουσα;

Συγκινημένος…

Ευχαριστώ πολύ! Καλή επιτυχία και στις ερχόμενες παραστάσεις!

Να ‘στε καλά, merci!

Ίσως να έφυγα με ένα βαθύ συναίσθημα από το θέατρο λόγω της αγάπης μου για το Τάλγκο, ίσως η ατμόσφαιρα να ήταν τόσο ιδανική που αναθυμιάσεις δικών μου συναισθημάτων του παρελθόντος να έφτασαν στο παρόν… Ίσως πάλι να ήταν το ζευγάρι μέσης ηλικίας που καθόταν δυο θέσεις πιο δίπλα από μας που παρακολουθούσαν αγκαλιασμένοι την παράσταση, ενώ εκείνος της κρατούσε το χέρι και εκείνη έγερνε ανά διαστήματα στον ώμο του. Ίσως αυτό να μ’ έκανε να δω τις δύο αυτές διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα και της αγάπης την ίδια στιγμή να έφερε μπροστά μου το κομμάτι που έλειπε.

«Πρέπει ν’αρχίσω να σε ξεχνάω, δεν πρέπει; Εκτός πια και αν δεχτώ ότι μαζί
με τη δική μας ιστορία τελείωσε και η δική μου.»

Χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία να προσφέρουμε προσκλήσεις γι’αυτήν την παράσταση. Μπορείς να δηλώσεις συμμετοχή στα social του ART.harbour και στο Ραντεβού στο Κέντρο και να απολαύσεις το Τάλγκο!

Αν η παράσταση αυτή ήταν ταινία, θα έλεγα πως είχε εξαιρετική φωτογραφία. - Αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν coup de foudre | Τάλγκο κριτική παράστασης

Το ART.harbour σου χαρίζει 2 Διπλές Προσκλήσεις για την παράσταση της Πέμπτης 13/2

& 2 Διπλές Προσκλήσεις για την παράσταση της Παρασκευής 14/2!

Facebook

Instagram

Twitter


Ταυτότητα παράστασης

Τάλγκο

Πρωταγωνιστούν: Μιχάλης Αλικάκος, Δήμητρα Μεσιμερλή

Συγγραφέας: Βασίλης Αλεξάκης

Διασκευή & Σκηνοθεσία: Δήμητρα Μεσιμερλή

Σκηνογραφία & Ενδυματολογία: Εβελίνα Δαρζέντα

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξης Χαϊμαλάς

Σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Ρετουνιώτης

Video & γραφιστική επιμέλεια: Νίκος Βασιλειάδης-Μάγγος

Φωτογραφίες παράστασης: Παναγιώτης Μάλλιαρης

Make-up artist: Ειρήνη Μάντζιου

Θέατρο Αλκμήνη

Εγγραφείτε στο newsletter του ART.harbour

Δεν στέλνουμε spam! Διαβάστε την πολιτική απορρήτου μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

Ποιητική Συλλογή ΣΤΙΓΜΕΣ Ελίζα Σουφλή Εκδόσεις ΛΙΜΑΝΙ

Εσύ τι λες;

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ