Σ’ αυτόν τον κόσμο γίνεσαι ό,τι έχεις αγαπήσει
και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που ‘χες χαρίσει.
Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 23 Νοεμβρίου. Μία ειδοποίηση στο κινητό μου υπενθύμισε ότι η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο θέατρο και τη μουσική. Οι αγαπημένοι μου Χαΐνηδες ξεκινούσαν παραστάσεις στο θέατρο Ροές με την ομάδα «Κι όμΩς κινείται». Το όνομα του έργου, ένα από τα χαρακτηριστικά τραγούδια του συγκροτήματος, Το Δρακοδόντι.
Πρώτη φορά δεν έψαξα τίποτα σχετικά με την παράσταση. Ήξερα βέβαια τους Χαΐνηδες – τους οποίους όμως δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ live – και απ’ όσα είχα ακούσει, οι «Κι όμΩς κινείται» ήταν εξαιρετικοί. Δεν ήθελα, όμως, να μάθω περισσότερα, ήθελα να αφήσω το έργο να μιλήσει για όλα μόνο του. Έτσι, έφτασα στο Γκάζι γύρω στις 20.30 με άγνοια κινδύνου.
Απόλυτη ησυχία και σκοτάδι. Το θέατρο γεμάτο. Ένα σιδερένιο όργανο, σαν σκελετός παλαιολιθικού ζώου, κρέμεται από το ταβάνι. Ώσπου ακούγεται η τόσο ιδιαίτερη φωνή του Δημήτρη Αποστολάκη να απαγγέλει…
Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι
έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ’ αδόντι
Το Δρακοδόντι είναι μια παράσταση γεμάτη ορμή, πάθος, πόνο και έκσταση. Το σωματικό θέατρο συνδυασμένο με ακροβατικά, με τους ηθοποιούς-χορευτές να γίνονται ένα σώμα επί σκηνής. Και αν σε κάτι ήθελα να σταθώ οπωσδήποτε, αυτό είναι η φοβερή επικοινωνία της ομάδας. Οι Κι όμΩς κινείται παρουσιάζουν τη χορογραφία της Χριστίνας Σουγιουλτζή με το συναίσθημα της απαγγελίας ενός μονολόγου. Μόνο που εδώ, τα σώματά τους διαλογίζονται, μάχονται, ερωτεύονται και στιγμή δεν αφήνουν το ένα το άλλο.
Η δουλεμένη τεχνική τους και η επικοινωνία που έχουν μεταξύ τους φέρνει στη σκηνή ένα φαντασμαγορικό show καταφέρνοντας το εξής μαγικό: με μόνα σκηνικά μία καρέκλα, σκοινιά και φυσικά τον κρεμάμενο σιδερένιο δράκο ελίσσονται με τέτοιον τρόπου που ο χώρος μοιάζει συνεχώς να μεγαλώνει σε χαοτικό βαθμό, ενώ από την άλλη ο άνθρωπος, τόσο μικρός, να κρεμιέται από μία κλωστή στο άπειρο σύμπαν. Οι εξαιρετικές κατασκευές του Camilo Bentancor είναι το τετράδιο πάνω στο οποίο τα σώματα γράφουν ιστορία.
Κάθε κίνηση είναι τέλεια υπολογισμένη, κάθε σημείο της σκηνής παίζει τον δικό του ρόλο. Φαντάζομαι για μια στιγμή τα σώματα των ηθοποιών να διαγράφουν neon γραμμές σε μία φανταστική μαύρη οθόνη και το θέαμα είναι εκπληκτικό. Λίγη ώρα χρειάζεται για να ξεχάσεις ότι στη σκηνή βρίσκονται ο Μάλκομ, ο Νώντας, ο Χριστόφορος, ο Αλέξανδρος, η Χριστίνα και η Λία, γιατί γρήγορα θα αφεθείς στον παλμό που δημιουργείται μπροστά σου σαν ένα καρδιογράφημα μιας καρδιάς που από τους 80 φτάνει στους 120 παλμούς και μετά στους 70… 60… 20… 0.
Και φυσικά, η μουσική και τα λόγια των Χαΐνηδων που σου μεταφέρουν την έκσταση του συναισθήματος που καταλαμβάνει τους ηθοποιούς. Ο δίσκος Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι έφτασε πρώτη φορά στ’ αυτιά μας το 2005 από το συγκρότημα. Ένα έργο πολύ βαθύ και σπαρακτικό, που καταφέρνει να σημαδέψει κάθε ψυχή στο άκουσμά του. Οι στοίχοι στίχοι του Δημήτρη Αποστολάκη, όπως ακούγονται και στην παράσταση, μεταφέρουν τον τρόμο και την αγωνία του έρωτα, τη μάχη της αγάπης, μα και κάτι ακόμα, την πάλη με τους προσωπικούς μας δαίμονες, τον πόνο της ίδιας της ύπαρξης, της σκιάς και του φωτός.
Και μιλώντας για φως και σκιά, ο φωτισμός παίζει καθοριστικό ρόλο στην παράσταση. Η Μαρία Αθανασοπούλου δίνει στον χώρο μία άλλη διάσταση, με τους φωτισμούς να δημιουργούν παιχνίδια με τις σκιές των ηρώων. Έτσι, οι τοίχοι λένε με τη σειρά τους μία άλλη ιστορία, καθώς οι μορφές που εμφανίζονται στο background δημιουργούν σε δεύτερο πλάνο ένα θέατρο σκιών που συνδράμει στη ροή της ιστορίας.
Κι ένοιωσα πως δεν ημπορώ τση μοίρας να μακρύνω
και δρακολέπι μιάν αυγή είναι γραφτό να γίνω.
Βγαίνοντας από το θέατρο αναρωτιέμαι πώς μπορεί να γεννήθηκε μια τόσο επιτυχημένη συνεργασία. Ποιός φαντάστηκε πραγματικά ότι τα ακροβατικά θα μπορούσαν να ταιριάξουν με την παραδοσιακή μουσική, τη λύρα, την απαγγελία ενός τέτοιου έργου. Αποφάσισα να μιλήσω με τη Χριστίνα για να μάθω περισσότερα γι’ αυτήν τη σύμπραξη που τόσο με συντάραξε…
* * *
Χριστίνα, καλώς ήρθες στο ART.harbour. Χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για μία τόσο σπουδαία παράσταση, όπως Το Δρακοδόντι.
Εγώ ευχαριστώ, ειλικρινά!
Πώς γεννήθηκε αυτή η παράσταση; Ξέρω ότι η συνεργασία με τους Χαΐνηδες κρατάει χρόνια, αλλά πώς φτάσαμε στο Δρακοδόντι;
Το σκεφτόμαστε από την αρχή της γνωριμίας μας. Ήρθε η ώρα του.
Με τον Δημήτρη και τους Χαΐνηδες βρεθήκαμε το 2008 στο Κύτταρο. Από τότε έχουμε κάνει μαζί τις παραστάσεις puRgatorio, medDeT, το Σωματίδιο του Θεού, την εκδίκηση του Πυριτίου και τον Ερωτόκριτο.
Η μουσική είναι η κινητήριος δύναμη του χορευτή, αυτή που δημιουργεί το σύμπαν μέσα στο οποίο κινείται, η έμπνευσή του, η δύναμή του. Στις περιοχές του καθαρού χορού, η σχέση μουσικής και κίνησης είναι η πιο βασική, αυτή που ορίζει την ερμηνεία, τη διάθεση, την υπόσταση του χορευτή. Ακόμα κι αν το άκουσμα είναι ένα μαγνητοφωνημένο κείμενο ή ένας ενοχλητικός ήχος.
Έχουμε το προνόμιο να χορεύουμε και η μουσική να γεννιέται, την ίδια στιγμή, από τους ερμηνευτές, συνθέτες μουσικούς.
Το Δρακοδόντι είναι ένας εκπληκτικός μύθος. Ίσως και μια αλληγορία για πώς οι ίδιοι είμαστε οι δράκοντες του εαυτού μας; Πώς νιώθεις εσύ όταν γίνεσαι μέρος αυτού του μύθου;
Το δρακοδόντι είναι μέρος του «μύθου» των Χαΐνηδων.
Τί να πω για τους Χαΐνηδες; Δικαιώνουν το ρομαντικό ορισμό του καλλιτέχνη, έξω από την υστερία της πώλησης και της προβολής, αληθινοί στον λόγο τους, ποιητικοί, εμπνευσμένοι στη μελωδία, επαναστατικοί στην πρακτική τους και στο όραμά τους για τη ζωή, την τέχνη και τον άνθρωπο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι της ιστορίας;
Η στιγμή που ο ήρωας αφήνει την πλοκή και βλέπει τη γη από μακριά.
“Κι η γης κουβάρι γίνηκε και αστραποβολίδα
και μες στο σύμπαν χάνονταν σαν φωτεινή κουκίδα
Μ’ άλλες κουκίδες φωτεινές σαν τα φλογάτα άτια,
λες κι έσπασε Θεού καρδιά σε χίλια δυο κομμάτια”
Μου φαίνεται η πιο ποιητική και ταυτόχρονα πρακτική διέξοδος σε ό,τι πάει στραβά και φαίνεται ανυπέρβλητο.
Είστε μία φοβερά δεμένη ομάδα οι «Κι όμΩς κινείται» και αυτό φυσικά φαίνεται στη σκηνή, ειδικά στο συγκεκριμένο είδος, στο σωματικό-ακροβατικό θέατρο, είναι απαραίτητο συστατικό το δέσιμο στην ομάδα, η καλή επικοινωνία… Μίλησε μας για σας, πώς ξεκινήσατε; Ποιοι είστε;
Κι όμΩς κινείται. Αυτοσαρκασμός προφανής, φαντάζομαι, για τίτλος χορευτικής, ακροβατικής ομάδας και πείσμα λόγω της ιστορίας της. Σε πείσμα όλων αυτών, που ήταν σίγουροι για το αντίθετο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας, από την αίθουσα του δικαστηρίου, είπε “κι όμως κινείται”. Όλα κινούνται. Ακόμα και στην περίπτωση του τετελεσμένου, γεγονός σφραγισμένο στο παρελθόν, ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει το παρόν το αναγκάζει να αλλάζει σημασίες, ερμηνείες και βαρύτητα. Αρχίσαμε το 2003 στον Κρατήρα και ήμασταν τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί, μάθαμε σ’ έναν τρόπο λειτουργίας.
Το κι όμως κινείται είναι ομάδα. Οπότε, ακόμα κι αν μερικές φορές μπορεί να έχω το βάρος της τελικής επιλογής όταν δεν υπάρχει σύμπνοια, ή της πρότασης όταν η πρόβα δεν κυλάει από μόνη της, η διαμόρφωση της παράστασης είναι ομαδική διαδικασία. Φυσικά υπάρχουν περιοχές της παράστασης οι οποίες θα ήταν πιο εύστοχες, αν υπήρχε ένα “μάτι” απ’ έξω. Η δύναμη και η αλήθεια, που έχει μια παράσταση, όπου ο καθένας χορογραφεί τον εαυτό του, στα πλαίσια των επιλογών της παράστασης, νομίζω είναι προτιμητέα από οποιαδήποτε παραστασιακή τελειότητα, εκτελεστών ρομπότ. Η ομάδα μπορεί και επιβιώνει, σε καμία περίπτωση επικερδώς, χάρη στην τιτάνια προσπάθεια και αυτοθυσία των μελών, που την απαρτίζουν και τη συνεχή υποστήριξη των ανθρώπων αυτών, που μας ακολουθούν στα μαθήματα και στις παραστάσεις. Η ομάδα είναι αγαπητή. Ίσως οι άνθρωποι να υποστηρίζουν την ευθραυστότητα της συνθήκης.
* * *
Λοιπόν, αν και είμαι σίγουρη ότι αν έχεις φτάσει ως εδώ στο άρθρο, έχεις ήδη καταλάβει όλους τους λόγους που δίνουν στο Δρακοδόντι μία θέση στο θεατρικό σου ημερολόγιο. Κι αν δεν έχεις πεισθεί ακόμη, θα σου πω κάτι τελευταίο: όταν πια η σκηνή είναι άδεια, τα όργανα έχουν σωπάσει και οι θεατές σηκώνονται από τα καθίσματα αδειάζοντας το θέατρο, τότε ακριβώς καταλαβαίνεις, πόσο ανάγκη είχε ο θεατρόφιλος εαυτός σου για κάτι τόσο μοναδικό και διαφορετικό.
Και αν λατρέψεις τους Κι όμΩς κινείται όσο εγώ, τσέκαρε τη σελίδα τους με τα μαθήματα που παραδίδουν στον Βοτανικό, να εδώ. Και τότε αναμφίβολα θα νιώσεις τη μαγεία του σωματικού θεάτρου στο πετσί σου. You’re welcome 😉
Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει
πού `ναι του Δράκου η φωλιά και του Θεριού η βρύση…
Οι παραστάσεις του… Δρακοδοντιού συνεχίζονται κάθε Σάββατο & Κυριακή στος 21:00 στο θέατρο ΡΟΕΣ, Ιάκχου 16, στο Γκάζι.
Ταυτότητα παράστασης
Συντελεστές
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Αποστολάκης- Χαΐνηδες
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Κι όμΩς κινείται- Σουγιουλτζή Χριστίνα
Φωτισμοί: Αθανασοπούλου Μαρία
Σκηνικός χώρος- κατασκευές: Camilo Bentancor
Κοστούμια: Αγγελική Μάνεση – Φανή Μουζάκη
Φωτογραφία: Γιάννης Μαργκετουσάκης
το μουσικό σχήμα Χαΐνηδες
Δημήτρης Αποστολάκης – λύρα, τραγούδι
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης – κιθάρα, τραγούδι
Peter Jacques – τρομπέτα, φλικόρνο, κλαρίνο, νέι
Τάκης Κανέλλος – τύμπανα
Σπυριδούλα Μπάκα – τραγούδι
Μιχάλης Νικόπουλος – λαούτο, μαντολίνο, μπουζούκι, τραγούδι
Γιάννης Νόνης – μπάσο
η ομάδα κι όμως κινείται
Γεωργούλης Μάλκομ
Δαμόπουλος Νώντας
Μακατσώρης Χριστόφορος
Νούσκας -Βαρελάς Αλέξανδρος
Σουγιουλτζή Χριστίνα
Χαμηλοθώρη Λία
