Μέσα στο κατακαλόκαιρο αποφασίστηκε να κάνουμε ταξίδι οδικώς από την Αθήνα στην Πράγα. Το μεγαλύτερο ζόρι για μένα σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι είναι το ποιο θα είναι το βιβλίο που θα με συντροφεύσει. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41
ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Συνήθως όταν μπαίνει ο Ιούλιος (και δεν έχουμε δημοψηφίσματα, κρίσιμα γιούρογκρουπ και ξυλοδαρμούς στην Ευελπίδων) οι ρυθμοί στην Ελλάδα χαλαρώνουν. Η καλοκαιρινή ραστώνη απλώνεται...
«Γενικά δε μου αρέσει να προσπερνώ
με ασεβή ταχύτητα
τους αγρούς, τα σπαρμένα, ιδίως τα χέρσα» Ούτε εμένα μου αρέσει να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω. Κάποιες φορές χωρίς σκοπό, άλλες με ανούσιο στόχο, κάποτε δικαιολογημένα και να μην προλαβαίνω να σταθώ ούτε στη λύπη ούτε στη χαρά. Θέλω κι εγώ...
«να προσκυνήσω τις ξεθωριασμένες απ’ τη βροχή
και τους κλαμένους καιρούς
...
«Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και την επομένη. Με το φως της μέρας η υπόθεση της ψόφιας γάτας έμοιαζε μάλλον γελοία. Ο Ζαν-Λουί πήγε νωρίς στο γραφείο του. Η Γκάμπι μαζί με την αλληλογραφία, του έδωσε και ένα πακετάκι που δεν είχε σφραγίδα ταχυδρομείου. Μόνο το όνομά του ήταν γραμμένο με κεφαλαία γράμματα. Ούτε όνομα αποστολέα υπήρχε. Ο Ζαν-Λουί το...
…και τελοσπάντων το είχα περίπου επιτύχει να σε αντιμετωπίζω αρκετά ψύχραιμα μέχρι τη στιγμή που είδα από κοντά το πρόσωπό σου, που μου χαμογέλασες, οπότε κατέρρευσε το αμυντικό μου σύστημα, κατέβασε τις κρεμαστές γέφυρες, άνοιξα τις πύλες και σε παρότρυνα σιωπηλά να σπεύσεις με το στράτευμά σου και να βιάσεις τον πληθυσμό. Κι όταν θα πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί...
Η ηρωίδα έχοντας μόλις χάσει τον αδερφό της ξεκινάει ένα ταξίδι-συνέχεια στην ημιτελή έρευνα του αδερφού της, καθηγητή Συγκριτικής Φιλολογίας στο Παρίσι, για να βρει την πρώτη λέξη που ειπώθηκε από τους ανθρώπους...
Λέξεις, όπως "μόλις", "χάσει", "αδερφός", "ανθρώπους" χτύπησαν δυνατά μέσα μου την πρώτη φορά που πήρα στα χέρια το βαρύ βιβλίο με το κατάμαυρο εξώφυλλο. Ήταν ένα μεσημέρι...
