Ξεκίνησα για το Μεταξουργείο. Η διαδρομή είναι πολύ μικρή από το σπίτι. Το θέατρο Σταθμός βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το σημείο όπου με αφήνει το λεωφορείο. Έφτασα αρκετά νωρίς. Παρατηρώ ότι, παρά τη γενική συνέπειά μου, τον τελευταίο καιρό δεν υπολογίζω σωστά τον χρόνο. Άλλες φορές καθυστερώ κι άλλες φτάνω στον προορισμό μου πολύ νωρίτερα. Σκέφτομαι πως αυτό...
Έχω πάντα πολύ ιδιαίτερη διάθεση όταν πρόκειται να παρακολουθήσω μια παράσταση κάπου στην περιοχή Κεραμεικός-Μεταξουργείο. Μάλλον είναι πολλοί οι παράγοντες που συντελούν σ' αυτό: σίγουρα η τοποθεσία, που είναι πολύ εύκολα προσβάσιμη, αλλά και οι μικροί και ενδιαφέροντες πολιτιστικοί χώροι που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. Αυτήν τη φορά βρέθηκα στο ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39. Παρκάρω αρκετή ώρα νωρίτερα στη Σπύρου...
Παρκάρουμε ακριβώς έξω από το ΠΛΥΦΑ. Από την πρώτη κιόλας ματιά έρχονται στον νου μου οι Αποθήκες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Μία βιομηχανική εικόνα και η ενέργεια της τέχνης… Ενώ περιμένουμε να μπούμε στην αίθουσα, χαζεύω την αφίσα του έργου (που είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική). Οι τέσσερις γυναικείες φιγούρες εκπέμπουν αυτοπεποίθηση...
Το θέατρο ΡΟΕΣ έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι μικρό, αλλά όχι ασφυκτικά μικρό, έχει άνετες θέσεις, όπου και να καθίσεις έχεις καλή ορατότητα και φυσικά διαθέτει μία υπέροχη σκοτεινή σκηνή, έτοιμη να υποδεχθεί κάθε νέο project. Όμως, αυτό που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ (παρά τις δεκάδες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει εκεί) ήταν το μικρό...
Βρέθηκα, Σάββατο βράδυ, στους δρόμους του Μεταξουργείου. Περπατώντας προς το θέατρο Άλμα, αναρωτιέμαι, αλήθεια, πόσο καιρό έχω να βρεθώ σε αυτές τις οδούς με τα πόδια. Η ευκολία του αυτοκινήτου λεηλάτησε την αγάπη μου για περπάτημα. Μέσα στον αγώνα της καθημερινότητας ξεκλέβω λίγες στιγμές χαλάρωσης, όταν όμως ο χρόνος με πιέζει τότε η χαλάρωση, η απόλαυση, περνούν σε δεύτερη...
Στέκομαι στην είσοδο της αίθουσας. Έχουν περάσει μόλις λίγα λεπτά από το τέλος της παράστασης. Η εικόνα των παπουτσιών, σωριασμένων σε μία γραμμή μπροστά στον πέτρινο τοίχο, φέρνει στον νου μου το συγκλονιστικό μνημείο «Τα παπούτσια στις όχθες του Δούναβη» (Cipők a Duna-parton) των Can Togay και Gyula Pauer (2005), στη Βουδαπέστη. 550.000 Ούγγροι Εβραίοι εκτελέστηκαν την περίοδο 1944-1945....
Όταν έχεις παρακολουθήσει πολλές και διαφορετικές παραστάσεις, φτάνεις στο σημείο που από λίγες μόνο πληροφορίες, από δυο τρεις φωτογραφίες ακόμη, ξεχωρίζεις εκείνες που: είναι για σένα, δεν είναι τόσο για σένα, είναι για κάποιον αγαπημένο σου που ξέρεις ότι λατρεύει το θέατρο, είναι για εκείνον που αγαπά το θέατρο αλλά έχει πολύ περιορισμένο γούστο ή για τον άλλον φίλο...
Διασχίζω την Αθηνάς προς την πλατεία Ομονοίας. Είναι Τετάρτη απόγευμα γύρω στις έξι και κάτι, και η πόλη δεν έχει μπει ακόμη σε βραδινούς ρυθμούς – ούτε καν σε εορταστικούς θα έλεγα, είναι πιο δύσκολες οι φετινές γιορτές από τις υπόλοιπες: ο κόσμος έχει αγανακτήσει, βαριανασαίνει. Είναι σχεδόν χειμώνας για τα ελληνικά δεδομένα και ένας ζεστός καφές με συντροφεύει,...
Κυριακή απόγευμα, τέλος Νοέμβρη. Ο καιρός έχει αρχίσει (επιτέλους) να θυμίζει χειμώνα. Είναι λες και το κρύο παρακαλά για θέατρο. Λίγο πριν μπει, λοιπόν, ο χειμώνας επίσημα, τα βήματά μας μας οδηγούν στο BIOS. Ένας industrial χώρος, κάπως σκοτεινός, με έντονη ενέργεια και πολλές επιγραφές τύπου neon. Τα σήματα της Ολυμπιακής και της AEROLFLOT μού θυμίζουν όλα τα ταξίδια...
Έχω μόλις δει την παράσταση 9.25 στο θέατρο ΡΟΕΣ, από μία αγαπημένη μου χορο-θεατρική ομάδα, κι όμΩς κινείται. Έχω ολοκληρώσει το άρθρο μου για την παράσταση και η ένταση είναι εδώ, στο στομάχι, στο σώμα μου, στο κεφάλι μου (σίγουρα στον νου!) όπως ακριβώς σε κάθε λεπτό που πέρασα στο θέατρο ΡΟΕΣ. Κλείνω το άρθρο με το παρακάτω: Με πιάνει...
