ΘΕΑΤΡΟ

Παρκάρουμε ακριβώς έξω από το ΠΛΥΦΑ. Από την πρώτη κιόλας ματιά έρχονται στον νου μου οι Αποθήκες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Μία βιομηχανική εικόνα και η ενέργεια της τέχνης… Ενώ περιμένουμε να μπούμε στην αίθουσα, χαζεύω την αφίσα του έργου (που είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική). Οι τέσσερις γυναικείες φιγούρες εκπέμπουν αυτοπεποίθηση...

Η Άννυ Σάλιβαν κάνει το θαύμα, ανοίγει σε ένα μικρό παιδί ένα παράθυρο στον κόσμο, όταν για όλη του τη ζωή ζούσε σε ένα τσιμεντένιο κλουβί με σβηστά τα φώτα όντας καταδικασμένη να μεγαλώσει και να πεθάνει εκεί. Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι σε μια από τις πιο αγαπημένες μου θεατρικές οδούς της Αθήνας, στην οδό Ακαδήμου στο Μεταξουργείο, έχοντας αριστερά...

Γηγενής (αρχαία λέξη γηγενής < γῆ + -γενής)· ομόρριζα: γένος, γενεά, γένεσις, γίγνομαι, γόνος, γεννῶ κ.ά. ομοιοπαράγωγα : ευ-γενής, α-γενής, ιθα-γενής,συγ-γενής κ.ά. = αυτός που κατοικεί στον ίδιο τόπο όπου έχει γεννηθεί, αυτόχθων Ξένος (αρχαία ελληνική ξένος) = αυτός που προέρχεται από άλλο τόπο/ που προέρχεται από ή ανήκει σε ή χαρακτηρίζει άλλη χώρα/ που δεν μου ταιριάζει ή δεν είμαι εξοικειωμένος μαζί του/ που ανήκει σε κάποιον άλλο Σε μία καθημερινότητα που κυριολεκτικά χτίζει τις μέρες...

Το θέατρο ΡΟΕΣ έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι μικρό, αλλά όχι ασφυκτικά μικρό, έχει άνετες θέσεις, όπου και να καθίσεις έχεις καλή ορατότητα και φυσικά διαθέτει μία υπέροχη σκοτεινή σκηνή, έτοιμη να υποδεχθεί κάθε νέο project. Όμως, αυτό που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ (παρά τις δεκάδες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει εκεί) ήταν το μικρό...

Ένας αγώνας ενάντια στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, τη μοναξιά και την απομόνωση. Η ανάγκη για συντροφικότητα. Μόλις το προηγούμενο βράδυ ήρθε στο email μου η πρόσκληση για μία ακόμη πρεμιέρα. Ο Πύργος του Franz Kafka θα ανέβαινε στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου στο Γκάζι σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση. Ο αγαπημένος μου συγγραφέας θα έπαιρνε σάρκα και οστά....

Για ένα πράγμα πάλευε η Ρένα μια ζωή, να είναι ελεύθερη. Και ξέρει καλά, τώρα στα 100, ως "παλιά πουτάνα" τι θα πει ελευθερία: Να αγαπάς και να αγαπιέσαι, και στο κρεβάτι και την καρδιά σου να κάνεις κουμάντο μόνο εσύ! Ήμουν στην Πράγα όταν ανακοινώθηκε η έναρξη παραστάσεων της Ρένας του Αύγουστου Κορτώ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το πόστερ, το...

Όταν έχεις παρακολουθήσει πολλές και διαφορετικές παραστάσεις, φτάνεις στο σημείο που από λίγες μόνο πληροφορίες, από δυο τρεις φωτογραφίες ακόμη, ξεχωρίζεις εκείνες που: είναι για σένα, δεν είναι τόσο για σένα, είναι για κάποιον αγαπημένο σου που ξέρεις ότι λατρεύει το θέατρο, είναι για εκείνον που αγαπά το θέατρο αλλά έχει πολύ περιορισμένο γούστο ή για τον άλλον φίλο...

Διασχίζω την Αθηνάς προς την πλατεία Ομονοίας. Είναι Τετάρτη απόγευμα γύρω στις έξι και κάτι, και η πόλη δεν έχει μπει ακόμη σε βραδινούς ρυθμούς – ούτε καν σε εορταστικούς θα έλεγα, είναι πιο δύσκολες οι φετινές γιορτές από τις υπόλοιπες: ο κόσμος έχει αγανακτήσει, βαριανασαίνει. Είναι σχεδόν χειμώνας για τα ελληνικά δεδομένα και ένας ζεστός καφές με συντροφεύει,...

Κυριακή απόγευμα, τέλος Νοέμβρη. Ο καιρός έχει αρχίσει (επιτέλους) να θυμίζει χειμώνα. Είναι λες και το κρύο παρακαλά για θέατρο. Λίγο πριν μπει, λοιπόν, ο χειμώνας επίσημα, τα βήματά μας μας οδηγούν στο BIOS. Ένας industrial χώρος, κάπως σκοτεινός, με έντονη ενέργεια και πολλές επιγραφές τύπου neon. Τα σήματα της Ολυμπιακής και της AEROLFLOT μού θυμίζουν όλα τα ταξίδια...

Πόσο προετοιμασμένος μπορεί να είναι κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με την τραγική ιστορία ενός κοριτσιού που η ζωή της εκλάπη χωρίς επιστροφή;  Μπήκε ο Σεπτέμβρης και το πρώτο πράγμα που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν οι θεατρικές παραστάσεις της νέας σεζόν. Με τη ζέστη ακόμα καλά να κρατεί έφτασα στο Faust στην Αθηναΐδος. Ένας πολύ αγαπημένος χειμωνιάτικος χώρος που για λίγες ημερομηνίες...