ΘΕΑΤΡΟ

Με παγίδες, αυταπάτες και απάτες, ο ήρωας προσπαθεί να βγεί νικητής σε κάθε σχέση, όταν στο τέλος είναι πάντα νικημένος. Με αφορμή τις τρεις τελευταίες παραστάσεις - Τρίτη 8 και 15 Ιανουαρίου 2019, Τρίτη 14 Ιανουαρίου - βρέθηκα στο θέατρο Αλκμήνη να παρακολουθώ την πολυσυζητημένη παράσταση Ανατόλ σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου και μετάφραση Μάριου Πλωρίτη (μετάφραση επιλόγου: Γιάννης Καλιφατίδης). Αυτός ο ιδιαίτερος χώρος προσδίδει μία αίσθηση ιεροτελεστίας πριν από...

Σε μία εποχή που η χώρα μας – και όχι μόνο – υποφέρει από κρίσεις, κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, ανθρωπιστική, κρίση αξιών, οι παραστάσεις που σχετίζονται με την «αδηφάγο» εξουσία έχουν την τιμητική τους. Αυτός ο «Ένας» προστάτης/ Μεσσίας που εμφανίζεται με ένα καλάθι υποσχέσεις και καταλήγει να μοιράζει στο λαό τίποτα και να του αρπάζει τα πάντα, είναι...

Ξεκίνησα για το Μεταξουργείο. Η διαδρομή είναι πολύ μικρή από το σπίτι. Το θέατρο Σταθμός βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το σημείο όπου με αφήνει το λεωφορείο. Έφτασα αρκετά νωρίς. Παρατηρώ ότι, παρά τη γενική συνέπειά μου, τον τελευταίο καιρό δεν υπολογίζω σωστά τον χρόνο. Άλλες φορές καθυστερώ κι άλλες φτάνω στον προορισμό μου πολύ νωρίτερα. Σκέφτομαι πως αυτό...

Κάθε απώλεια, κάθε πόνος, κάθε προσπάθεια, κάθε στιγμή, τον πρώτο λόγο έχει το σώμα. Η πρόσκληση έγραφε Λεωφόρος Μεσογείων 59 και ώρα 21.30. Κάπως τρέχοντας και με τη βοήθεια του google maps φτάσαμε στο θέατρο Πόρτα. Παρά την αδυναμία μου στις μικρές θεατρικές σκηνές, τα κόκκινα καθίσματα του θεάτρου και το κατάμαυρο φόντο επί σκηνής - δύο από τα πιο...

Γιατί τώρα; Γιατί αν όχι τώρα, πότε; Γιατί δεν έχει σημασία το πότε. Η σιωπή είναι ακόμη μία στάση «αποδεκτή». Η κακοποίηση, όταν δεν έχει τις συνήθεις μορφές, δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη. Οι γνωστές μορφές της, όμως, (σωματική, λεκτική βία) είναι μόνο η μύτη του παγόβουνου. Η κακοποίηση έχει πολλά πρόσωπα. Κακοποίηση δεν είναι μόνο η ενέργεια, είναι και η αδράνεια, είναι...

Η Άννυ Σάλιβαν κάνει το θαύμα, ανοίγει σε ένα μικρό παιδί ένα παράθυρο στον κόσμο, όταν για όλη του τη ζωή ζούσε σε ένα τσιμεντένιο κλουβί με σβηστά τα φώτα όντας καταδικασμένη να μεγαλώσει και να πεθάνει εκεί. Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι σε μια από τις πιο αγαπημένες μου θεατρικές οδούς της Αθήνας, στην οδό Ακαδήμου στο Μεταξουργείο, έχοντας αριστερά...

Κυριακή απόγευμα, τέλος Νοέμβρη. Ο καιρός έχει αρχίσει (επιτέλους) να θυμίζει χειμώνα. Είναι λες και το κρύο παρακαλά για θέατρο. Λίγο πριν μπει, λοιπόν, ο χειμώνας επίσημα, τα βήματά μας μας οδηγούν στο BIOS. Ένας industrial χώρος, κάπως σκοτεινός, με έντονη ενέργεια και πολλές επιγραφές τύπου neon. Τα σήματα της Ολυμπιακής και της AEROLFLOT μού θυμίζουν όλα τα ταξίδια...

Το θέατρο ΡΟΕΣ έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι μικρό, αλλά όχι ασφυκτικά μικρό, έχει άνετες θέσεις, όπου και να καθίσεις έχεις καλή ορατότητα και φυσικά διαθέτει μία υπέροχη σκοτεινή σκηνή, έτοιμη να υποδεχθεί κάθε νέο project. Όμως, αυτό που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ (παρά τις δεκάδες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει εκεί) ήταν το μικρό...

«ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των μεταμορφώσεων» Η περασμένη Τετάρτη μου δε θύμιζε σε τίποτα μια καθημερινή Τετάρτη στο μέσο της εβδομάδας. Ως η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, όφειλε να είναι κάτι ξεχωριστό· έτσι κι έγινε. Ξεκίνησε με πρωινή βόλτα στο πάρκο με τη Σάββυ και μετά το πρόγραμμά μου με ήθελε στο μετρό Κεραμεικός με κατεύθυνση προς το Από Μηχανής...

Τι κοινό έχουν το σούσι, το διάστημα, οι γήινοι, ένα λούτρινο αρκουδάκι, ένα σουτιέν και ένα αβγό; Μα φυσικά τον Jeronimo! Ο Τζερόνιμο Μένσουες Καλτσώνης απόγονος του Νιρβάνιο Μπέκερ Καλτσώνη Αντεμαγιόρ και της Σαγιόλα Παππά Νταρντάνε Μένσουες, μαζί με την παρέα του θα σε κάνει να πέσεις από την καρέκλα σου από τα γέλια. Και ενώ θα κλαις γελώντας θα εύχεσαι να μην τελειώσει...