“Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις… Ηλιοβασιλέματα και τι δε μου θυμίζουν”, τραγουδούσε η Μαίρη Λίντα το 1958 και αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας στον κόσμο αυτό που να μη συμφωνεί. Ξέρεις πως κάθε μέρα θα συμβεί ακριβώς το ίδιο και όμως κάθε ηλιοβασίλεμα είναι σαν να το βλέπεις για πρωτη φορά, που εαν δεν το φωτογραφίσεις, θα χαθεί!
Όσοι έχουμε γεννηθεί έως και τα early 90s έχουμε την τύχη να υπάρχουν στο σπίτι μας μπαούλα με φωτογραφίες από φίλμ και είμαστε οι ίδιοι που ακόμη και σήμερα εκτυπώνουμε με τον ίδιο τρόπο φωτογραφίες που είναι τραβηγμένες από το κινητό.
Αλήθεια, τί σκέφτεσαι όταν βλέπεις μια φωτογραφία;
Αισθάνεσαι το ίδιο με τη στιγμή της λήψης; Θυμάσαι; Ή το έσβησε ο χρόνος; [ ή μήπως θες να ξεχάσεις; ]
Ήρθε ο Δεκέμβριος, λοιπόν, να μας υπενθυμίσει πως είτε θα αφήσουμε στον χρόνο αυτόν ό,τι δεν μπόρεσε να κρατηθεί αναλλοίωτο είτε θα πάρουμε μαζί μας ό,τι καθημερινά μας γεμίζει· σαν τις φωτογραφίες. Πολλές θα είναι πάνω πάνω – αποθηκευμένες, έτοιμες να ανοιχτούν ξανά και ξανά και οι επικρατέστερες θα διακοσμήσουν γωνιές και τοίχους των σπιτιών μας. Άλλες πάλι θα είναι καλά κρυμμένες, κάπου που μόνο εσύ θα ξέρεις και θα επιλέγεις το πότε και το εάν θα πρέπει να δουν το φώς της ημέρας. Και είναι και εκείνες που θα εξαφανιστούν, και κανένας σκληρός δίσκος δε θα μπορέσει να τις επαναφέρει.
Δεν μπορώ να σκεφτώ το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα. Θα γινόμουν άδικη αν μπορούσα. Ξέρω με σιγουριά όμως, σε ποιο ένιωσα πιο όμορφα κοιτώντας απλά δίπλα μου.
Καλό μας (χο-χο-χο)μήνα.
Ζ.Μ
*Το κείμενο του Editorial και η φωτογραφία ανήκουν στην αναγνώστρια του ART.harbour Ζωή Μπουλουγούρα. Στείλτε μας τη δική σας φωτογραφία για το editorial του επόμενου μήνα στο info@artharbour.gr ή στον λογαριασμό μας στο Instagram.
Το ART.harbour χρησιμοποιεί cookies για τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη.
Με τη χρήση αυτού του ιστοτόπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
