Κι αν δάκρυσα απόψε,
αυτό είναι ευχάριστο.
Κι αν δάκρυσα μπροστά σου,
αυτό για μένα είναι ευτυχία·
να μπορώ να συγκινούμαι ακόμα
όταν πια έχω χάσει τα πάντα.
Κι αν με ρωτήσεις τι φοβάμαι,
ένα μόνο θα σου πω·
«Μη γεράσουμε χωριστά»,
αυτό μόνο φοβάμαι.
δάκρυσα
Από την ποιητική μου συλλογή “στιγμές”
Πριν λίγο καιρό βρέθηκα ξανά στη Μάνη. Η Τραχήλα είναι ένα από τα μέρη που δεν πρόλαβα να χαρώ ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Έτσι επέστρεψα τώρα, κατά τη χειμερινή μου εξόρμηση σ’ αυτόν τον πανέμορφο τόπο.
Δε θα μπορούσε να μου χαρίσει πιο απολαυστικές εικόνες από αυτές. Τα κύματα χτυπούν με ορμή το μικρό λιμανάκι της. Στα 40 λεπτά που βρίσκομαι εκεί βλέπω έναν μόνο κύριο να περπατά με την κουκούλα του και το κεφάλι κατεβασμένο.
Διαβάζω ότι μόνο 95 μόνιμοι κάτοικοι είναι εδώ τον χειμώνα σύμφωνα με την απογραφή του ’11. Σκέφτομαι ότι σίγουρα ο αριθμός θα έχει μειωθεί αισθητά στην απογραφή του 21.
“Την 21η Ιουνίου του 1826 βομβαρδίστηκε από τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, στα πλαίσια της εκστρατείας του Ιμπραήμ πασά εναντίον της Μάνης.” Πώς τόλμησε κάποιος να βομβαρδίσει ένα τόσο μαγικό μέρος;
Ο χρόνος που πέρασε θύμισε σε πολλά βομβαρδισμένο τοπίο. Μας άφησε μετέωρους. Έγιναν μεγάλες αλλαγές, συνεχίζουν να γίνονται αλλαγές. Παλεύουμε να κρατηθούμε από κάτι σταθερό στην καθημερινότητά μας, μια καθημερινότητα που αλλάζει συνεχώς λόγω πανδημίας.
Όμως, εγώ θα μείνω σε κάτι, και θέλω να σας προτρέψω να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Μείνετε λίγο παραπάνω στις όμορφες στιγμές. Αυτές οι στιγμές βρίσκονται παντού. Είναι ένα πεσμένο φύλλο μπροστά στα πόδια σας, είναι ένα αγριεμένο κύμα που βαράει τα βράχια, είναι μία γατούλα που γουργουρίζει στο πόδι της καρέκλας, είναι ένα μήνυμα από έναν φίλο μακρινό μα αγαπημένο, είναι μια σφιχτή αγκαλιά μετά από 2 αρνητικά τεστ… Είναι τόσες οι όμορφες στιγμές που ακόμη κι αν δεν κρατούν πολύ, στο άθροισμά τους πιστεύω ότι νικούν όλη τη μαυρίλα.
Καλό δυναμωτικό Ιανουάριο, κι ένα αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο 2022!
Ε.Σ
–
Υ.Γ.: ‘Ακου και αυτό το podcast!
