Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.
Ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου
Γιώργος Σεφέρης, 1900 – 1971, Έλληνας ποιητής
Όταν πήρα στα χέρια μου τον τελευταίο δίσκο των The National I’m easy to find, ήμουν – μάλλον – σίγουρη ότι θα ερωτευτώ τουλάχιστον τα μισά από τα τραγούδια του album. Ο έρωτάς μου, όμως, για το Light Years Away ήταν πέραν του αναμενόμενου.
Έχω σχεδόν έναν χρόνο που επέστρεψα από την Πράγα, μία πόλη όπου έζησα ελάχιστα σε σύγκριση με τη ζωή μου στην Αθήνα, τον Πειραιά ή τη Θεσσαλονίκη. Κι όμως, νιώθω τόσο έντονα την απόσταση από ‘κείνη που κάποιες φορές αισθάνομαι πως η νοσταλγία δεν είναι αντιμετωπίσιμη.
Αυτό ακριβώς, μία ανυπόφορη νοσταλγία, μπορεί να συμβεί με το καθετί! Με πόλεις, με μαγαζιά, με στιγμές, με ανθρώπους… Θα διαβάσεις ένα βιβλίο που απρόσμενα σχηματίζει το σκηνικό του σε εκείνη ακριβώς την πόλη, θα πέσεις πάνω σε μια φωτογραφία από το αγαπημένο σου στέκι – που έκλεισε πια – στον φάκελο με τις φωτογραφίες του 2015, θα δεις μία ταινία και θα θυμηθείς τις δικές σου αναμνήσεις από τα 19-20-40 σου, ή θ’ ακούσεις σε μία συζήτηση σε διπλανό τραπέζι το όνομα εκείνου του ανθρώπου που βρισκόταν στη ζωή σου πριν χρόνια.
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η Τέχνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αναμνήσεις μας. Λες και ο καλλιτέχνης έγραψε για τον δικό σου έρωτα ή ο σκηνοθέτης σε είχε δει να κάνεις βόλτες στο ποτάμι με κασκόλ και τα χέρια χωμένα στις τσέπες του παλτό και έφτιαξε το καρέ του πάνω σου!
Λέω, πειραματικά τον Νοέμβριο, κάθε φορά που νοσταλγούμε κάτι ή κάποιον/-α ή ένα κάπου να ακολουθεί μια πράξη που να μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό το κάτι, τον/την κάποιον/-α ή το κάπου. Γιατί κάποιες φορές η νοσταλγία μπορεί να είναι σημάδι της ανάγκης μας για επιστροφή. Μπορεί, όμως, και όχι. Σε κάθε περίπτωση, θα έχουμε αντιδράσει με κάποιον τρόπο σε ένα τόσο έντονο συναίσθημα.
Καλό μας Μήνα, κι ας προσπερνάμε τα εμπόδια κι ας αφήνουμε τις ονειροπολήσεις στην άκρη δίνοντας χώρο στα σχέδια!
Ε.Σ
