Φύσηξε.
Το θρόισμα των φύλλων,
η δροσιά στην ατμόσφαιρα,
η μυρωδιά του χώματος,
πρόδρομοι αλλαγής.
Φθινόπωρο.
Μια νέα αποχή.
Ξεκινάμε πια,
αυτό ήταν.
ωδή στο φθινόπωρο, από την Ποιητική μου συλλογή “στιγμές”
Κατάλαβα τελευταία ότι όλοι σχεδόν θα προσπαθήσουν να σου υποδείξουν τι να κάνεις, πώς να το κάνεις, γιατί να το κάνεις και γιατί πρέπει να κάνεις αυτό που σου λένε εκείνοι και όχι αυτό που σκέφτεσαι/θες/βιώνεις ως σωστό. Και αυτό είναι κάτι που το συναντώ δυστυχώς παντού και από παιδί, στην οικογένεια, στο σχολείο, στις σχέσεις, στην εργασία, στον περίγυρο, στη γειτονιά (!) ακόμα-ακόμα και γενικά… στην κοινωνία.
Νέος μήνας, έφτασε. Και θα σε ρωτήσω πολύ απλά…
Είσαι αρκετά γενναίος για να διαλέξεις αυτό που θέλεις; Ή έστω, είσαι αρκετά γενναίος για να διαλέξεις τι ΔΕ θέλεις;
Ακόμα κι αν η απάντηση είναι όχι, ακόμη κι αν δεν μπορείς να δώσεις απάντηση αυτή τη στιγμή, δεν πειράζει, μόνο σκέψου το και παίξε σε επανάληψη στο walkman (90s alert) του μυαλού σου τις δύο αυτές ερωτήσεις μέχρι να καταλήξεις σε απάντηση καταφατική.
Αυτή, λοιπόν, θα είναι η δική μου ευχή για αυτόν τον μήνα, τον Οκτώβριο: να μάθουμε τους εαυτούς μας να απορρίπτουν αυτά που δε θέλουν, δε χρειάζονται και δεν τους αρκούν, ώστε να δίνουν χώρο (και χρόνο φυσικά!) σε όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα που θέλουν πράγματι να έρθουν και θα έρθουν, αρκεί να πιστέψουμε ότι τα αξίζουμε και να τα διεκδικήσουμε 🍁
Καλό Μήνα, αγαπημένοι μου! Και να είστε πάντα αγαπημένοι με τον εαυτό σας, στο τέλος της μέρας πάντα με αυτόν καταλήγουμε.
Ε.Σ
–
Υ.Γ: Κι ένα podcast αφιερωμένο στο Φθινόπωρο.
