Ήμουν στο Δημοτικό θυμάμαι όταν διάβασα πρώτη φορά την ιστορία για τα στάχυα, τον αέρα και το δέντρο. Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά αυτήν την ιστορία αφηγείται ακόμη στ’ αυτιά μου ένας αόρατος αφηγητής κάθε φορά που ακούω στο θρόισμα των σταχυών στον άνεμο.
Όπως θυμάμαι, γεννάται τελικά το εξής ερώτημα: πώς ένας δυνατός άνεμος ξεριζώνει μεγάλα, δυνατά, και βαθιά ρυζωμένα δέντρα, ενώ μένουν ανέπαφατα στην οργή του τα λεπτοκαμωμένα στάχυα;
Φέρνω, λοιπόν, αυτό στον νου για μια ακόμη φορά σε έναν από τους απογευματινούς φθινοπωρινούς περιπάτους στο βουνό, και σκέφτομαι για όλο το πείσμα και την άρνηση, και την ξεροκαφαλιά και την απολυτότητα που μας διακατέχει, πως αν λίγο έστω λυγούσαμε σύμφωνα με τα φυσήματα του ανέμου, αν κρατιόμασταν πιο γερά από αυτά που αξίζουν και γινόμαστε δεκτικοί σ’αυτά που θέλουν αλλαγή, αν λίγο ακολουθούσαμε τα θέλω των καιρών μας, τότε ίσως να βγαίναμε ζωντανοί, αλώβητοι και χαμογελαστοί απ’ όσα έρχονται κατά πάνω μας σαν τυφώνας.
Το 6ο Μικρό Παρίσι των Αθηνών είναι γεγονός, μετατρέποντας το κέντρο σ’ ένα ξεχωριστό, δημιουργικό, συμμετοχικό, κι ελεύθερο Παρίσι. Η πόλη γίνεται ένας τυφώνας προβληματισμών, αναζητήσεων, συζητήσεων, ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, ένας πομπός ελπίδας, αγάπης και επικοινωνίας.
Ας αντισταθούμε σε όσα μας κρατούν ριζωμένους στη γη, ας δοκιμάσουμε το νέο, το διαφορετικό, ας δεχθούμε όλα εκείνα που αλλάζουν με μια αγκαλιά κι ένα τραγούδι. Τα στάχυα αναγνωρίζουν τη λεπτότητά της φύσης τους και έμαθαν να χορεύουν αντί να αντιστέκονται στον άνεμο· έτσι κέρδισαν την ελευθερία τους.
Ας χορέψουμε κι εμείς στις νότες της αλλαγής των καιρών, κι ας υποσχεθούμε αυτός ο Οκτώβρης να μη μας βρει επουδενί ίδιους με τον περσινό!
Καλό Μήνα σε όλους!
Ε.Σ
*Στείλτε μας τη δική σας φωτογραφία για το editorial του επόμενου μήνα στο info@artharbour.gr ή στον λογαριασμό μας στο Instagram.
Το ART.harbour χρησιμοποιεί cookies για τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη.
Με τη χρήση αυτού του ιστοτόπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
