Τα πιο ωραία που ζήσαμε τώρα μάς παιδεύουν με τις αναμνήσεις και προσπαθούμε να τά ξεχάσουμε,
οι κάμαρες γέμισαν άχρηστα έπιπλα, δαντέλες από άλλους καιρούς,
επιστολές που δε στάλθηκαν
το βράδυ η σελήνη μέ παίρνει απ’ το χέρι και γυρίζουμε στο παλιό οικοτροφείο,
από κάποιο παράθυρο ακούγονται οι βαριές λέξεις ενός ζευγαριού, που είχε κάποτε αγαπηθεί με πάθος.
Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.
Είμαι μόνος. Η εξοχή ευωδιάζει. Ακούγεται το τραίνο που έρχεται κι ακουμπάω το κεφάλι μου στις ράγες.
Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.
Της Εξοχής
“Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου”
Τάσος Λειβαδίτης, 1922-1988, Έλληνας Ποιητής
Ήθελα να βρω μία εικόνα για το editorial του Σεπτέμβρη που να μου δίνει δύναμη, μα πάνω απ’ όλα ελπίδα για κάθε νέα αρχή. Πιστεύω ότι βρήκα την κατάλληλη… η ανατολή του ήλιου στον Πύργο του Μούρτζινου στη Μάνη.
Πολλοί θα σου πουν ότι δεν μπορείς, ότι δεν θα τα καταφέρεις, πολλοί θα σε αμφισβητήσουν, άλλοι ίσως μιλήσουν άσχημα για σένα, ίσως σε υποτιμήσουν ή σε απορρίψουν, όμως, ξέρεις, δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα. Δε σε αφορούν όλοι αυτοί που σε απορρίπτουν, που σε αμφισβητούν, που σε υποτιμούν, σε αφορούν ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ και σε στηρίζουν, και σε επιλέγουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, που σε θαυμάζουν και σε βοηθούν να προχωράς μπροστά.
Μα πάνω απ’ όλα σε αφορά ο εαυτός σου. Γιατί κατάλαβα ότι όταν είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου, όταν τον τιμάς με τις επιλογές σου και τον σέβεσαι, ό,τι κι αν ακούς δε σε αφορά, γιατί ξέρεις που έχεις φτάσεις και πώς.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια η Τέχνη πάντα με βοηθούσε. Βλέποντας τον εαυτό μου μέσα από την Τέχνη, δημιουργώντας, αλλά και από την πλευρά του παρατηρητή ή του ακροατή, μπορείς να βρεις φως, να βρεις ελπίδα να ξεπεράσεις ό,τι σε σκοτεινιάζει σήμερα.
Ε.Σ
–
Υ.Γ: Κι ένα podcast αφιερωμένο στο Φθινόπωρο.