Όπως έχω δηλώσει άπειρες φορές στα τελευταία post to ART.harbour, αλλά και στα podcasts του Ντόπιου Στριπτίζ (τα οποία btw μπορείτε να ακούσετε εδώ), ιδιαίτερα μετά από αυτήν τη δύσκολη περίοδο του lockdown, η Αθήνα με έχει κουράσει όσο τίποτα -και όπως το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της. Έχω φτάσει στο σημείο αρκετές φορές (κυρίως μετά από πολύωρη οδήγηση στην πόλη) να θέλω να κάτσω κάτω από ένα δέντρο και να βάλω τα κλάματα, για το τσιμέντο που βράζει, την ανοργανωσιά, τη βρομιά, την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού σε κάθε επίπεδο, σε κάθε δραστηριότητα που μπορεί να κάνεις σε μία πόλη, σε αυτή την πόλη, τη βία σε κάθε της μορφή, την επιθετικότητα, την απάθεια, την παντελή έλλειψη πολιτισμού στον τόπο με το ένδοξο παρελθόν…
Και πιάνω τον εαυτό μου, να αναζητά μικρές στιγμές χαλάρωσης, ηρεμίας, φύσης, μέσα σε αυτό το χάος που λέγεται Αθήνα. Το θλιβερό για μένα είναι πως κάθε πόλη είναι οι άνθρωποι της, όχι μόνο τα κτίρια, το τσιμέντο, η ρυμοτομία της. Συνεπώς, μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι άνθρωποι της Αθήνας, οι άνθρωποι της χώρας αυτής εδώ με έχουν απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία τρία χρόνια μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα.
ΚΙ ΟΜΩΣ, μέσα σε όλο αυτό το σκοτεινό τοπίο που περιγράφω παραπάνω, υπάρχουν οι μικρές δόσεις οξυγόνου που φυσικά έρχονται από τον Άνθρωπο, από όλους εκείνους τους συμπολίτες μας που δεν έχουν ξεχάσει τι θα πει σεβασμός, αλληλεγγύη, συμπαράσταση, χαμόγελο…
Μικρές πράξεις ανθρωπιάς, αγάπης στις πιο καθημερινές συνηθισμένες στιγμές που δίνουν μία ξεχωριστή και χαρμόσυνη νότα στις δικές μου μέρες θα φιλοξενούνται σε αυτό το post, που θα ανανεώνεται συστηματικά και ελπίζω η λίστα να μεγαλώνει και με τις δικές σας εμπειρίες από ανθρώπους που σας φέρθηκαν όμορφα και σας έκανα να χαμογελάσετε με κάτι απλό, όπως το να σας κρατήσουν την πόρτα ή να σας αφήσουν να βγείτε από ένα στοπ με το αμάξι χωρίς να βιάζονται, να σας βοήθησαν με τα ψώνια του σούπερμάρκετ, να ζήτησαν να χαϊδέψουν τον σκυλάκο σας που είναι τόσο όμορφος και γλυκός ή απλώς να σας χαμογέλασαν μέσα από τη μάσκα και τα μάτια τους να το ομολόγησαν.
* * *
01.7.21, Χαϊδάρι
Η κυρία που περίμενε στην ουρά, και προσφέρθηκε να μου κρατήσει τη Σάββυ όσο θα βρισκόμουν στο ταχυδρομείο λέγοντάς μου μην ανησυχείς, θα είναι καλά η μικρούλα σου ξέρω από σκυλιά, έχω καταφύγιο. Στην απαράδεκτη συμπεριφορά του (νεαρού κιόλας) υπαλλήλου του ταχυδρομείου ΕΛΤΑ, που όταν ρώτησα αν μπορώ να μπω με τη μικρή (απ’ την πόρτα) μου απάντησε με ένα “όχι βέβαια” που συνδυάστηκε με ανεδέστατο κήρυγμα για έλλειψη σεβασμού από μέρος μου επειδή τόλμησα να το σκεφτώ.
Ο κύριος που προσφέρθηκε να πάρει χαρτάκι για μένα.
Σας ευχαριστώ και τους δύο, μου φτιάξατε το πρωινό.
25.6.21, Αθήνα (κέντρο)
Η κυρία με την κόκκινη μπλούζα και το κοριτσάκι της, που κράτησε με το πόδι την πόρτα του πάρκινγκ της Αττικό Μετρό στην Τεχνόπολη, στην Πειραιώς, και μου είπε “για να μη χρειαστεί να ακουμπήσεις το χερούλι.”
24.6.21, Πειραιάς
Στο πέρασμα μου από έναν από τους αγαπημένους μου φούρνο στον Πειραιά, τον Προκόπη στου Βρυώνη, στο ταμείο συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει την κάρτα μου και σε μετρητά έχω μόνο το ποσό των 7,50ε. Τότε η κοπέλα στο ταμείο, που είχε ήδη χτυπήσει τα πράγματα και ήταν παραπάνω, ακύρωσε ένα μέρος του ποσού ώστε η απόδειξη να φτάνει τα 7,40ε και μου είπε “είμαστε OK, μερικά τυροπιττάκια δώρο από μένα”.
19.6.21, Καλλίπολη, Πειραιάς
Ο κύριος με το μηχανάκι στο στενό της Καλλίπολης που μας έκανε υπόκλιση και χαμόγελο για να βγούμε απ’ το στο παρά το ότι είχε προτεραιότητα.
15.6.21, Αθήνα (κέντρο)
Σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους γατο-δρόμους του κέντρου της Αθήνας, στην οδό τάδε, η ξανθιά κυρία που κυκλοφορούσαμε με μία μεγάλη σακούλα γατοτροφή και μπουκάλια με νερό και γέμιζε τα μπολάκια των γατιών που την κοίταζαν και νιαουρίζουν χαρούμενα. Την ευχαρίστησα που τα ταϊζει, της είπα ότι κι εγώ έχω υιοθετήσει δύο αδέσποτες γατούλες της γειτονιάς και τις φροντίζω και μου είπε “αν όχι εμείς τότε ποιος;”.
