Σεπτέμβρης, εκπαιδευτικός πυρετός, λοιπόν, αυτόν το μήνα, κι ας μην είσαι μαθητής ή φοιτητής, από κεκτημένη ταχύτητα. Ευκαιρία να μελετήσουμε και λίγο σινεμά, τραβιέται. Ανά είδος, σκηνοθέτη, δεκαετία, χώρα, ηθοποιό, σεναριογράφο, παραγωγό, θεματική, διαλέγεις και παίρνεις. Ταιριάζει, θαρρώ, στο κλίμα κάτι βαρύ και δύσκολο, μία βαριά κουλτούρα, όπως ο Ταρκόφσκι ή το Κορεάτικο σινεμά. Έχουμε ξεκουραστεί στις διακοπές, το μυαλό είναι καθαρό, το ηθικόν ακμαίο.
Μα εγώ θα ασχοληθώ με κάτι πιο εύπεπτο και διασκεδαστικό, και θα συστήσω τη μελέτη του σκηνοθέτη William Castle.
Ο William Castle, γεννηθείς το 1914 ως William Schloss Jr., έμεινε στην ιστορία σκηνοθετώντας φτηνά b-movies και χρησιμοποιώντας διάφορες “τσαχπινιές”, gimmicks, όπως λέγονται, κόλπα για να προσελκύσει την προσοχή του κοινού, ενώ συχνά εμφανιζόταν στις ίδιες του τις ταινίες για να μας προειδοποιήσει για το πόσο ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ είναι.
Στην πρώτη καθαρά δική του ταινία, Macabre (1958), μοίραζε ασφάλειες ζωής σε κάθε θεατή για την περίπτωση που πέθαινε από την τρομάρα του κατά την διάρκεια της ταινίας, ενώ έξω από τις αίθουσες είχε τοποθετήσει νοσηλευτικό προσωπικό. Η ταινία έγινε επιτυχία.
Ακολούθησαν κι άλλες b-movies και ακόμα περισσότερα κόλπα:
The Tingler (1959): Ένας επιστήμονας ανακαλύπτει ότι το αίσθημα του φόβου οφείλεται σε ένα παράσιτο, ενώ κρυφά μηχανηματάκια δονούσαν τις καρέκλες των θεατών τις κατάλληλες στιγμές ανατριχίλας.
House on Haunted Hill (1959): Ένας πλούσιος καλεί πέντε ανθρώπους να περάσουν το βράδυ στο στοιχειωμένο σπίτι του με αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό. Ένας σκελετός εμφανίζεται ξαφνικά στην αίθουσα προβολής.
13 Ghosts (1960): Ένας πλούσιος επιστήμονας πεθαίνει και αφήνει κληρονομιά το στοιχειωμένο σπίτι του και τις εφευρέσεις του. Ειδικά γυαλιά βοηθούν τους θεατές να διακρίνουν καλύτερα τα φαντάσματα.
Mr. Sardonicus (1961): Άλλος ένας επιστήμονας και άλλος ένας πλούσιος. Είναι διαφορετικές ταινίες όλες αυτές, αλήθεια σας το λέω. Να, πάρτε και μία καρτούλα με ένα δάχτυλο τύπου like για την ταινία.
Homicidal (1961): Κανένας επιστήμονας και κανένας πλούσιος δεν πρωταγωνιστούν σε αυτή την ταινία. Αλλά λίγο πριν την κορύφωση, όποιος φοβάται και δεν αντέχει να δει το τέλος, προειδοποιεί ο William, μπορεί να σηκωθεί και να πάει να κάτσει στη “Γωνιά του Δειλού”.
Strait-Jacket (1964): 20 χρόνια μετά την δολοφονία του συζύγου της και τον εγκλεισμό της σε ίδρυμα η Λούσυ πάει να βρει την κόρη της. Κάθε θεατής μαζί με το εισιτήριό του έπαιρνε και ένα χαρτονένιο τσεκούρι.
Πέρα από την έντονη παρουσία πλούσιων και επιστημόνων, οι ταινίες του χαρακτηρίζονται επίσης και από την εμφάνιση του ίδιου του σκηνοθέτη, είτε για να μιλήσει στους θεατές σε πρώτο πρόσωπο, είτε σε cameo, όπως ακριβώς έκανε και ο παππούς Alfred. Άλλο ένα gimmick, λοιπόν, του William Castle ήταν να μιμείται τον Hitchcock. Όχι μόνο στις εμφανίσεις και τα cameo, αλλά και στα πούρα και στην χαρακτηριστική προφίλ φιγούρα στην καρέκλα του σκηνοθέτη. O Alfred Hitchcock αργότερα το εκμεταλλεύτηκε αυτό, αντιγράφοντας τον William Castle, για να προωθήσει την ταινία Psycho (1960).
Κείμενο: Ελένη Παπαρίζου
