Σάββατο βράδυ και ανεβαίνω την ανηφόρα της Βασιλέως Γεωργίου. Με μεγάλη τύχη βρήκα να παρκάρω κάπου στα μισά της διαδρομής προς Προφήτη Ηλία. Βλέπω τη στροφή της “γέφυρας” που ξεχωρίζει από μακριά και συνειδητοποιώ ότι έχω να κάνω αυτήν τη διαδρομή περίπου μια δεκαετία. Λίγο πιο κάτω, ανεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν στον λόφο, σκέφτομαι όλες τις συναυλίες, όλες τις παραστάσεις -από παιδί μέχρι σήμερα- που έχω απολαύσει στο Βεάκειο Θέατρο, ένα θέατρο χτισμένο σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία στον Πειραιά.
Φτάνοντας στην πίσω πλευρά του θεάτρου ξεχωρίζω το γνώριμο ψηλό τοιχίο και τα δέντρα στον προαύλιο χώρο. Φωνές, συζητήσεις, ακούω ερωτήσεις για τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, για το κρύο και για το αν θα φυσάει στα ψηλότερα διαζώματα… Λίγο πριν τις 21:30 το το θέατρο έχει σχεδόν γεμίσει, τα φώτα της πόλης έχουν ανάψει και το σκοτάδι σαν να περιμένει κι αυτό να γεμίσει από τα φώτα μόνο της σκηνής…
Πως ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα
Πέρασαν κιόλας τέσσερις χειμώνες
Αγάπη μου αφηρημένη αγάπη
Απόψε με βαραίνουν σαν αιώνες
Λέω να βγω να πάω να μεθύσω
Να ξαναπαίξουμε για λίγο να χαθούμε
Να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω
Και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσω
Να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω
Και αν υπάρχει λόγος και αν υπάρχει λόγος
και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσω.
Η μαγεία του ανοιχτού θεάτρου, η καλή ακουστική του χώρου, τα όργανα παρατεταγμένα στη σκηνή έτοιμα για “μάχη” και φυσικά η θέα του ουρανού που ενώνεται με τη θάλασσα από τη μία και τα φώτα της πόλης τη νύχτα από την άλλη σε προετοιμάζουν για τη μοναδική εμπειρία που θα ζήσεις.
Στη σκηνή ανεβαίνουν ο Γιώργος Νταλάρας, η Βιολέτα Ίκαρη και η Ασπασία Στρατηγού, τρεις φωνές ξεχωριστές που κρατούν ένα πρόγραμμα 2+ ωρών παρέα με μια ορχήστρα μοναδικών και ταλαντούχων μουσικών.
Τα τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει, η μελοποιημένη ποίηση από αξέχαστους συνθέτες με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα δεν μπορούν παρά να μας παρασύρουν σε ρυθμούς που μας καλούν πότε να σιγοτραγουδήσουμε μαζί του και πότε να σηκωθούμε και να χορέψουμε χέρι-χέρι. Το πρώτο έγινε σίγουρα από όλους μας, το δεύτερο ελπίζω να καταφέρουμε να το πραγματοποιήσουμε ξανά σύντομα.
Πόσο μου έλειψε ο χορός στις συναυλίες! Να μπορούμε να γίνουμε όλοι μαζί ένα χωρίς φόβο, χωρίς ανασφάλεια, να μας ενώσει η μουσική και το τραγούδι, να κάνουμε πέρα όλα όσα μας κρατούν σε απόσταση και να νικήσει η Επαφή.
Αν η λέξη “ρωγμή” είχε φωνή θα ήταν αυτή της Βιολέτας Ίκαρη. Είχα ήδη αγαπήσει το “Έλα και ράγισε τον κόσμο μου”, όπως και άλλες εκτελέσεις δικές της που είχα συναντήσει στο YouTube. Όμως, ήταν ευτυχία για την ακοή και την ψυχή μου να την απολαμβάνω live. Τι υπέροχη φωνή, πράγματι, τι σπουδαία ερμηνεύτρια και με πόση άνεση χαρίζει τόσο απλόχερα σε κάθε νότα κι από ένα γράμμα, σε κάθε μέτρο κι από έναν στίχο…
Η Ασπασία Στρατηγού συμπληρώνει το σχήμα με τη δική της ξεχωριστή χροιά. Η φωνή σε ταξιδεύει, ενώ μας συστήνει και το νέο της τραγούδιτ “Τα Ύστερα του Κόσμου” σε στίχους Ελένης Ζιώγα και μουσική του Χρίστου Στυλιανού, που κυκλοφορεί από την Panik Records.
Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς
Κι έτσι θα φωνάξει, πριν να μ’αρνηθείς
Και σ’ ελευθερώνω και κλειδώνομαι
Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι
Έκλεισα τις κλειδαριές
και κανένας άλλος μέσα μου δε θα ‘ρθει
Θα μετράω τις πληγές
έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη
Γιώργος Νταλάρας, Βιολέτα Ίκαρη, Ασπασία Στρατηγού, Νίκος Ζέρβας (πιάνο), Γιώργος Μάτσικας (μπουζούκι, κιθάρα), Βασίλης Κορακάκης (μπουζούκι), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Χρήστος Ζέρβας (κιθάρα), Μάνος Γρυσμπολάκης (ακορντεόν), Ηλίας Μαντικός (κανονάκι), Νίκος Σαμαράς (τρομπέτα, μπουζούκι, μπαγλαμά), Στράτος Σαμιώτης (κρουστά), Γρηγόρης Συντρίδης (τύμπανα), Βαγγέλης Κουλούρης και Αντώνης Ζαχόπουλος (ηχοληψία) και Ιωάννης Μανιατάκος (φωτισμοί). Ποτέ μια επιτυχημένη συναυλία δεν είναι προϊόν ενός, είναι η ομάδα που έχει σημασία. Αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν προχθές το βράδυ να προσφέρουν σε όλους εμάς που καθόμασταν απέναντι μία ξεχωριστή βραδιά με χαμόγελα, δάκρυα συγκίνησης, “αχ”, νοσταλγία, χαρά σε μία COVID-εποχή που κάθε μέρα που περνάει και είμαστε όρθιοι, υγιείς και ζωντανοί θεωρείται επιτυχία.
Γνωρίσαμε έναν-έναν από αυτούς από τον ίδιον τον Γιώργο Νταλάρα που τους σύστησε στο κοινό μαζί με κάποιο trivia της μουσικής τους πορείας στο σχήμα. Κάποιος ασχολείται και με τη ζωγραφική, κάποιος είναι νέο μέλος, κάποιος είναι εκεί σε αυτήν την ομάδα από πάντα… Στα δύο ορχηστρικά κομμάτια που ακούμε σκέφτομαι την πραγματική σημασία της ορχήστρας, τι θα ήταν οι ερμηνευτές χωρίς τους μουσικούς, τι θα ήταν μια συναυλία χωρίς μουσική, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς μελωδία…
Συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου έχουν λείψει οι συναυλίες, όχι μόνο για το προφανές, το “ευφραίνει καρδία” αλλά κυρίως λόγω αυτής της μαγικής ιδιότητας που έχει ένα live, να φέρνει αναμνήσεις, κάθε στίχος, κάθε ακόρντο να φέρνει στο σήμερα συναισθήματα του παρελθόντος και να είναι πιο ζωντανά από ποτέ.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, σκέφτομαι, κάποια τραγούδια είναι αθάνατα και κάποιοι ερμηνευτές και μουσικοί επίσης. Αυτό ήταν, ίσως η τελευταία συναυλία σε ανοιχτό χώρο για φέτος. Φεύγω από το Βεάκειο με την καρδιά γεμάτη και ένα χαμόγελο ευχαρίστησης. Δεν ξέρω αν φταίει που γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά, αλλά, να, το Βεάκειο θαρρώ είναι το ομορφότερο θέατρο του κόσμου και όλα τα τραγούδια που μιλούν για το Λιμάνι θα είναι πάντα στην καρδιά μου μικρές ή μεγάλες δόσεις ευτυχίας, και το πρόγραμμα είχε μπόλικα από αυτά.
Στην κάτω από το θέατρο, και ενώ ο αέρας έχει πέσει, βλέπω δύο κυρίες να στέκονται πλάι στη θάλασσα και να σιγοτραγουδούν στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμή- δε μας θυμήθηκε κανείς -φαντάζομαι πως είναι φιλενάδες και έρχονται εδώ από νεαρές παρακολουθώντας συναυλίες και παραστάσεις παρέα. Τους χαμογελώ· προλαβαίνουν να με δουν πριν βάλω ξανά τη μάσκα και μπω στο αμάξι.