Σάββατο 8 Ιουνίου και μήνες πριν, όταν πρωτοανακοινώθηκε, από την παραγωγή του Release Athens ότι ο τρομερός και φοβερός Iggy Pop θα ανέβει στη σκηνή της Πλατείας Νερού στο Φάληρο, τα μηνύματα και τα chats πήραν φωτιά. Όλοι επιβεβαιώναμε ότι θα πάμε και όλοι τελικά βρεθήκαμε εκεί να αποθεώνουμε τον θρύλο της μουσικής ροκ σκηνής και όλα τα support groups που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό αποζημιώνοντας όλους όσους εξασφάλισαν τα εισιτήριά τους έγκαιρα για το Release Athens Festival 2019.
Ένα από τα όνειρα κάθε ροκά που κάνουν την ιδανική συναυλία είναι να αγγίξει το είδωλο του που ροκάρει επί σκηνής και ένα ακόμα, ένα ξεγυρισμένο stage diving σε κάθε συναυλία. Και τα είχαμε και τα δυο, μαζί με τόνους καλής μουσικής, καθαρού ήχου, ορατότητας, δροσερής μπύρας και άνεσης στην πλατεία νερού που καθόλου κλισέ δε θα ήταν να πούμε ότι πλημμύρισε από κόσμο.
Έφτασα στον χώρο με κάποια καθυστέρηση και με φοβερό άγχος να μην προλάβω τα support σχήματα που ήθελα οπωσδήποτε να δω. Βλέποντας τις ουρές κόσμου που περίμεναν να μπουν μαζί με μένα θεώρησα ότι είχα ήδη κάψει τα πρώτα δύο. Η πρώτη μου μεγάλη έκπληξη ήταν εκεί ακριβώς, από το parking μέχρι τη σκηνή δε μου πήρε ούτε δέκα λεπτά να φτάσω. Εξυπηρετικό προσωπικό στην είσοδο, στο ταμείο, στο check εισιτηρίων. Το πρώτο μπράβο στην οργάνωση του φεστιβάλ, λοιπόν, που εξασφάλισε την ομαλή προσέλευση και αποχώρηση του κόσμου από τον χώρο.
Μάλιστα στο site του Release μπορείς να βρεις έναν mini οδηγό για το πώς να απολαύσεις στο έπακρον την συναυλιακή σου εμπειρία. Πριν ξεκινήσεις, διάβασέ τον. Είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσει.
Το πρόγραμμα / Σάββατο 8 Ιουνίου
23.00 Iggy Pop
20.30 James
19.00 Shame
18.10 The Noise Figures
17.20 The Dark Rags
Ακολούθησαν οι Βρετανοί Shame, που μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν να κατακτήσουν την ευρωπαϊκή ροκ σκηνή προετοιμάζοντας τη σκηνή για τους λατρεμένους από το ελληνικό κοινό, James. Ομολογώ ότι ακόμα κι αν γνώριζα μόνο ένα από τα κομμάτια της set list, το Songs Of Praise τους απόλαυσα με την μπύρα μου που ήταν ακόμη δροσερή.
Λίγο πριν δύσει ο ήλιος ο γνώριμος ήχος των James που θα μου φέρνει πάντα στον νου ξέγνοιαστα φοιτητικά χρόνια με έκανε να θέλω να αρχίζω να χορεύω από τις πρώτες κιόλας νότες. Οι επίσης Βρετανοί που δεν απογοητεύουν ποτέ, με τον τρελιάρη frontman Tim Booth να θυμίζει εκπληκτικά τον Mr White του Breaking Bad, απόλαυσαν τη συναυλία ίσως περισσότερο και από το ίδιο το κοινό. Ο Booth δεν έπαψε να μάς υπενθυμίζει να αφήσουμε κάτω τα κινητά και τις κάμερες και να χορέψουμε στους ρυθμούς τους. Και έτσι έγινε· μαζί με κάτι άλλους ξεκινήσαμε να χοροπηδάμε στους ρυθμούς του Laid, του Getting Away With It και του ξεχωριστού Sometimes, στην προσπάθειά μας να μην απογοητεύσουμε το συγκρότημα που τόσο αγαπά την Ελλάδα και τα δίνει όλα επί σκηνής.
“Όταν βλέπεις τους James στη σκηνή, βλέπεις ότι εξακολουθούμε να αποτελούμε έναν ζωντανό οργανισμό. Μεγαλώνουμε, κινούμαστε, αλλάζουμε. Δεν έχουμε απομείνει πολλές μπάντες που συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό”.
Tim Booth
Ο Booth είναι ένας εκπληκτικός και αξιαγάπητος showman που καταφέρνει πάντα να μεταδίδει την ενέργειά του στο κοινό. Στο κλείσιμο των James έριξε το μικρόφωνο σε μας σε μία από τις πιο όμορφες στιγμές τις συναυλίας: χιλιάδες κόσμος, με τα χέρια ψηλά να χτυπά παλαμάκια στον ρυθμό του Sometimes σιγοτραγουδώντας Sometimes, when I look in your eyes I can see your soul ακαπέλα με εκείνον να χαζεύει τους θαυμαστές του, που επιτέλους άφησαν κάτω τα κινητά και έζησαν τη στιγμή! Ένα μάθημα για το ελληνικό κοινό, που μάλλον πρέπει να εκπαιδευτεί καταλλήλως για συναυλιακά δρώμενα, όπως αυτό. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί μπορεί κάποιος να πάει σε έναν τόσο δυνατό φεστιβάλ αν δεν πρόκειτε να το χαρεί όπως του αξίζει.
View this post on Instagram
Ένα μισάωρο διάλειμμα ήρθε να μας δώσει μια ανάσα ξεκούρασης και δροσιάς από την τρέλα των James που μας έκαναν να χοροπηδάμε στους ρυθμούς τους. Άλλη μια φορά χαίρεσαι στην υπεροχή του open air festival. Παίρνεις μια δροσερή μπύρα κάνεις μια βόλτα από τη σκηνή μέχρι την άκρη της θάλασσας, συζητάς όσα έζησες μέχρι εκείνη τη στιγμή, ανυπομονείς για όσα θα επακολουθήσουν, σχεδιάζεις που θα είσαι τις επόμενες μέρες, χαιρετάς φίλους και γνωστούς, βγάζεις φωτογραφίες μαζί τους και σιγά σιγά εκεί γύρω στις 23.00 προχωράς όσο πιο μπροστά μπορείς – δεδομένου του πανικού κόσμου που έχει έρθει να θαυμάσει ό, τι κι εσύ.
Ακούω σκυλιά; Όντως, άκουγα σκυλιά! Ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγάζει. Όλοι φυσικά καταλάβαμε ότι ο Νονός του Punk ήταν ένα βήμα μακριά από τη σκηνή. Back to 1969 σαν να μην άλλαξε τίποτα με τους The Stooges και το I wanna be your dog. Ο Iggy Pop ήταν μπροστά μας· το show είχε ξεκινήσει και όλοι μας σε έκσταση από τα πρώτα πέντε λεπτά χτυπιόμασταν κυριολεκτικά με μαέστρο τον μουσικό αυτόν θρύλο. Στα 72 του χρόνια ο Iggy Pop μάς χάρισε ένα από τα καλύτερα live ever, στη σκηνή του Release Athens. Κατέβηκε, ανέβηκε, κατέβηκε ξανά, χαιρέτησε, χόρεψε, τρελάθηκε, έπεσε στα γόνατα, ήπιε από χρυσό δισκοπότηρο, φόρεσε λεοπάρ σακάκι και απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όλοι όσοι βρέθηκαν μπροστά του θα ζούσαν μία μοναδική εμπειρία με ενέργεια αστείρευτων βολτ.
Ο Iggy Pop και οι τότε Stooges έχουν αποτελέσει και αποτελούν πηγή έμπνευσης και επιρροής σε άπειρες μπάντες και καλλιτέχνες όχι μόνο μουσικά, αλλά και ως μόδα και . Έχοντας στοιχεία rock και punk, ο Αμερικανός James Newell Osterberg Jr., αυτός ο μυστήριος τύπος με την ανεξάντλητη ενέργεια που ξεκίνησε ως vocalist στους The Stooges το 1967 και είχε κολλητιλίκια με άλλους θρύλους από νωρίς, όπως ο Bowie σε συνεργασία με τον οποίο στη σόλο καριέρα του έγραψε το 1977 τα άλμπουμ The Idiot και Lust for Life που φυσικά δε χρειάζονται συστάσεις, ούτε περιγραφές στο τι συνέβη όταν οι πρώτες νότες του Lust for life χτύπησαν τα τύμπανά μας.
Η περιοδεία αυτού του αγοριού, λοιπόν, τον έφερε στο σπίτι μας, στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού στο φετινό Release Athens Festival, και νομίζω οφείλουμε ένα ευχαριστώ τους διοργανωτές γι’ αυτό.
Από το I Wanna Be Your Dog και το Search and Destroy εποχής Stooges μέχρι το χιλιοτραγουδισμένο The Passenger, το China Girl και το Wild America, η βραδιά ήταν γεμάτη ένταση και φωνή Iggy Pop. Αν την έζησες σωστά στο τέλος της συναυλίας θα έφυγες ιδρωμένος μέχρι τις κάλτσες, με τα μαλλιά σαν να καβαλούσες μηχανή κάνα δίωρο χωρίς κράνος, με τα αυτιά σου να βουίζουν σε punk ρυθμούς, και τα πόδια σου να μη σε κρατούν όρθιο από τον χορό. Σαν να είχες πάει σε συναυλία του Iggy Pop, ρε παιδί μου!
Fucking thank you too, Iggy!
Υ.Γ: Μπορεί να μεσολαβούν άλλα σχήματα, αλλά θα ομολογήσω ότι μετά τον Iggy περιμένω να απολαύσω τους BRMC στις 19/6. Αν δεν έχεις κλείσει ήδη τα εισιτήριά σου κάνε το τώρα εδώ.
