Το θέατρο ΡΟΕΣ έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι μικρό, αλλά όχι ασφυκτικά μικρό, έχει άνετες θέσεις, όπου και να καθίσεις έχεις καλή ορατότητα και φυσικά διαθέτει μία υπέροχη σκοτεινή σκηνή, έτοιμη να υποδεχθεί κάθε νέο project. Όμως, αυτό που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ (παρά τις δεκάδες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει εκεί) ήταν το μικρό μπαλκονάκι. Ναι, πάνω από την είσοδο στην αίθουσα, υπάρχει ένα υπέροχο σημείο, όπου λίγα καθίσματα βρίσκονται ακριβώς πάνω από την πόρτα, απέχουν κάπως από τη σκηνή, μα έχουν δύο κάγκελα μπροστά που διαμορφώνουν ένα όμορφο θεατρικό μπαλκονάκι. «Εδώ να καθίσουμε» είπα στην Π. που ήταν καταενθουσιασμένη που, αντί για καφέ, η συνάντησή μας ήταν Κυριακάτικο θέατρο στο κέντρο.
Τα φώτα χαμηλώνουν. Στη σκηνή, μεγάλοι και λίγο μικρότεροι (σε μία διαβάθμιση μεγεθών) μαύροι όγκοι μάς εντάσσουν σε ένα δυσοίωνο τοπίο. Είναι κουτιά ή τούνελ; Γεννούν ή απορροφούν κάθε σωματίδιο φωτός; Είναι μαύρες τρύπες που γεννούν και παίρνουν τη ζωή. Όσο οι απορίες λύνονται, άλλες τόσες γεννώνται. Και τα σώματα των χορευτών, που ξεγλιστρούν στη σκηνή, τώρα ορθώνονται και διεκδικούν το δικαίωμα της ύπαρξης.
Όσο προχωρά η παράσταση, βιώνω έναν φαύλο κύκλο, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σταματημό. Σαν ποταμοί τα σώματα κυλούν και σαν κύματα εκκωφαντικά συγκρούονται επί σκηνής. Μια στιγμή, τα κορμιά των Νίκου Γονίδη και Σπύρου Ντόγκα συναντώνται σαν δύο ωκεανοί, που δεν μπορούν παρά να αγκαλιαστούν, όπως ορίζει η βαρύτητα. Και στις στιγμές της επαφής, η παράσταση γίνεται πιο έντονη από ποτέ. Βίαιες συγκρούσεις. Ένας κατακλυσμός αμηχανίας μετατρέπεται γρήγορα σε ανταγωνισμό και μάχη επιβίωσης.
Βουρκώνω, δαγκώνω τα χείλη. Η ενέργεια, σαν σε κύκλωμα ρεύματος, περνά από τους χορευτές στο σανίδι, στα καθίσματα και στα κορμιά μας. Παρατηρώ τριγύρω και βλέπω πως όλοι είναι αποσβολωμένοι. Άλλοι ανήσυχοι στις καρέκλες τους κι άλλοι σκυμμένοι ελαφρώς μπροστά, μη χάσουν δευτερόλεπτο από την πάλη. Η ομάδα Indak Dance Co της Εύας Σταυρογιάννη έχει καταφέρει να μας κάνει μέρος του δικού της αγώνα σιωπής.
Πώς μπορούν πέντε νεαρά σώματα να επιβιώσουν στη σαθρότητα της κοινωνίας που τα κακοποιεί και τα κατακεραυνώνει συνεχώς;
Πόσο ακόμη για να γεράσουν;
Είναι η επαφή, η σύνδεση, μια σανίδα σωτηρίας ή είναι κι αυτή μία ακόμα σύγκρουση;
Και στο τέλος, αλήθεια, τι απομένει;
Η Εύα Σταυρογιάννη φαίνεται πως έχει δημιουργήσει αυτήν τη χοροθεατρική παράσταση (σύλληψης και χορογραφίας της ίδιας) όχι ως μία μνεία για τη συνεχή βία που υφιστάμεθα μέσα σε ένα σύστημα που μας ξερνάει, πιστεύω, αλλά ως έναν Ύμνο προς την Ελευθερία. Εκεί όπου τα λόγια δεν ακούγονται πλέον, εκεί όπου κυριαρχεί η σιωπή, ο αγώνας συνεχίζεται· ένας κρυφός αγώνας που γίνεται εντός μας και δεν μπορεί παρά να ξεχειλίσει κάποια στιγμή διαμορφώνοντας μια νέα -εντελώς ανεξέλεγκτη- πραγματικότητα.
Από μικρή κατάλαβε ότι ο χορός θα ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωής της. Από την Αθήνα έφτασε στη Μόσχα και στην Κρατική Ακαδημία Χορού. Συνεργάστηκε με το θέατρο Μπολσόι σε σπουδαία έργα και ήρθε σε επαφή με μεγάλες προσωπικότητες του χώρου, όπως η Maya Mikhaylovna Plisetskaya, ο Yuri Grigorovich και ο Vladimir Vasiliev. Η πορεία της είναι ήδη μακρά και είναι τόσο νέα. Μετά την αποφοίτησή της από την ανώτερη επαγγελματική σχολή χορού «Ραλλού Μάνου» ίδρυσε τη δική της ομάδα, τους Indak Dance Co. Λίγο αργότερα, γεννήθηκε η Platform B, ένας αγώνας σιωπής. Ο Νίκος Γονίδης, η Αναστασία Μήλου, η Κατερίνα Μοίρα, ο Σπύρος Ντόγκας και η Εύα Σταυρογιάννη συναντήθηκαν για να μας στείλουν ένα δυνατό μήνυμα. Σε μία φιλοσοφική-κοινωνιολογική ματιά μέσω του χορού μάς φέρνουν αντιμέτωπους με το ερώτημα «Γιατί δεν μπορεί να εξαλειφθεί η βία;».
Θα με δεχόσουν όπως είμαι;
Θα με αγαπούσες, αν σταματούσα να προσποιούμαι;
Θα έδινες και σε μένα μια ευκαιρία;
Θα μου ζητούσες συγγνώμη;
Τα ερωτήματα γεννιούνται μέσα μου το ένα μετά το άλλο. Είναι ερωτήσεις σε μια μάνα και σε έναν πατέρα, σε έναν σύντροφο, σε έναν περαστικό στη στάση, σε μία χώρα, σε έναν κόσμο που βιαιοπραγεί ή αδρανεί. Και η σιωπή πολλές φορές, βία γίνεται κι αυτή.
Με γεμίζει η δύναμη των χορευτών και η εκπληκτική τους ομαδικότητα. Η σκληρή δουλειά που έχει γίνει είναι προφανής, μα αυτό που με μαγεύει περισσότερο είναι η επικοινωνία, η χημεία μεταξύ τους και η αγάπη. Γιατί είναι συγκλονιστικό να βλέπεις μέσα σε μία τόσο βίαιη προβολή την αγάπη. Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ελπίδα.
Είναι ο χορός, είναι τα λίγα λόγια και είναι η μουσική επένδυση, επιμέλειας Αντώνη Παπακωνσταντίνου, που φέρουν μία μοναδικά αριστουργηματική σύνθεση εμπρός μας. Οι ήχοι με ταράζουν, με συνταράσσουν. Έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, μα πάντοτε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει. Όταν πέφτει η μουσική, σκέφτομαι πώς δε θα μπορούσε να υπάρξει κάτι άλλο εδώ.
Η παράσταση σχεδόν τελειώνει. Σε λίγο οι χορευτές θα υποκλιθούν. Οι θεατές θα χειροκροτήσουν δυνατά. Άλλοι θα σηκωθούν όρθιοι και άλλοι θα παραμείνουν στις θέσεις τους, ακόμη ταραγμένοι από το θέαμα… Παρατηρώ τις τρύπες στα ρούχα των χορευτών (Κοστούμια: Digitaria)… Στις μπλούζες τους διακρίνεις από μία μεγάλη τρύπα. Το σημείο του ενός είναι στην πλάτη, του άλλου στο στήθος, κάποιου άλλου στα πλευρά… Οι τρύπες αυτές μαρτυρούν την ευαλωτότητά των κορμιών μας, την ευθραυστότητα μας, σκέφτομαι. Η «Αχίλλειος πτέρνα» του καθενός κρύβεται αλλού. Μα και μία δεύτερη σκέψη περνάει από το μυαλό μου: ίσως αυτά τα κενά να είναι έξοδοι, να είναι τα σημεία διαφυγής μας, να είναι τα σημεία απ’ όπου θα δραπετεύσει η ψυχή και θα τρέξει εκεί που θέλει. Θα είμαστε πια ελεύθεροι.
Αυτή η Κυριακή ήταν ξεχωριστή. Είμαι τόσο χαρούμενη που ήμουν εκεί ως μέρος του κοινού, θεατής σε μία σπουδαία παράσταση. Χαίρομαι διπλά, που μαζί μου είχα έναν άνθρωπο που μοιράστηκε τα ίδια συναισθήματα με μένα και αναμφίβολα θα νιώσετε το ίδιο αν βρεθείτε μάρτυρες αυτού του αγώνα.
Η Platform B, ένας αγώνας σιωπής ανεβαίνει στο θέατρο ΡΟΕΣ για περιορισμένες παραστάσεις και, πραγματικά, σας προτρέπω να την κυνηγήσετε. Η Κυριακή είναι μία σπουδαία μέρα για θέατρο…
Το ART.harbour σου χαρίζει 2 Διπλές Προσκλήσεις για την παράσταση PLATFORM B, ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΙΩΠΗΣ για:
Κυριακή 26/2 στις 21:15
Άφησε εδώ το σχόλιό σου ή μάθε περισσότερα στα Social
Ταυτότητα παράστασης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σύλληψη – Χορογραφία: Εύα Σταυρογιάννη
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωνή: Φάνης Μουρατίδης
Κοστούμια: Digitaria
Σχεδιασμός φωτισμού: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός Χορογράφου: Κατερίνα Μαλτέζου
Φωτογραφίες: Νίκος Ζήκος
Βίντεο: Τάσος Αποστόλου/Αντώνης Καϋμένος
Υπεύθυνη Επικοινωνίας & Δημοσίων σχέσεων: Βάσω Σωτηρίου (we will) – @vasso_sotiriou_we_will
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Νίκος Γονίδης, Αναστασία Μήλου, Κατερίνα Μοίρα, Σπύρος Ντόγκας, Εύα Σταυρογιάννη
