Η Άννυ Σάλιβαν κάνει το θαύμα, ανοίγει σε ένα μικρό παιδί ένα παράθυρο στον κόσμο, όταν για όλη του τη ζωή ζούσε σε ένα τσιμεντένιο κλουβί με σβηστά τα φώτα όντας καταδικασμένη να μεγαλώσει και να πεθάνει εκεί.
Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι σε μια από τις πιο αγαπημένες μου θεατρικές οδούς της Αθήνας, στην οδό Ακαδήμου στο Μεταξουργείο, έχοντας αριστερά μου το ομώνυμο θέατρο (θέατρο Μεταξουργείο) και αριστερά το Απο Μηχανής θέατρο. Κοντοστέκομαι λιγάκι να θυμηθώ την τελευταία φορά που το ART.harbour με έφερε εδώ… ήταν πριν φύγω για την Πράγα, πολύς καιρός δηλαδή!
Επιστροφή, λοιπόν, σε γνώριμα μέρη. Η βραδιά με ήθελε στο θέατρο Μεταξουργείο, που μάλιστα φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας, και το γιορτάζει με μια σειρά επιλεγμένων παραστάσεων σπουδαίων έργων. Ένα από αυτά, Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν του William Gibson. Η παράσταση, μόλις πριν λίγους μήνες ξεκίνησε τη διαδρομή της και έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό.
Η ιστορία διαδραματίζεται στον αμερικανικό νότο και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η μικρή Έλεν Κέλλερ έχασε την όραση και την ακοή της σε βρεφική ηλικία. Ευρισκόμενη στο σκοτάδι προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο με τους μόνους τρόπους που γνωρίζει, την αφή και τις κραυγές. Ένα αγρίμι, σε μια κοινωνία – και μια οικογένεια – που τη θεωρεί προβληματική, μη φυσιολογική. Μέχρι που εμφανίζεται στη ζωή τους η Άννυ Σάλιβαν, μια νεαρή άπειρη δασκάλα, που είχε γνωρίσει προσωπικά το πώς είναι να ζεις στο σκοτάδι. Της ανατίθεται το δύσκολο – και μάλλον αδύνατο – έργο της εκπαίδευσης της Έλεν.
Η σπουδαία αυτή γυναίκα και το χαρισματικό αυτό κορίτσι καταφέρνουν να δεθούν μέσω της νοηματικής γλώσσας. Η Άννυ Σάλιβαν κάνει το θαύμα, ανοίγει σε ένα μικρό παιδί ένα παράθυρο στον κόσμο, όταν για όλη του τη ζωή ζούσε σε ένα τσιμεντένιο κλουβί με σβηστά τα φώτα όντας καταδικασμένη να μεγαλώσει και να πεθάνει εκεί. Της δίνει, λοιπόν, αυτό που αναζητούσε απεγνωσμένα, το φως, την ελπίδα, την επικοινωνία, την επαφή.
Μα τι πραγματικά σπουδαία ιστορία και τι υπέροχοι οι χαρακτήρες των δύο γυναικών! Η ζωή έδεσε αυτές τις δύο προσωπικότητες μέχρι το τέλος. Η Άννυ συνέχισε να βρίσκεται στο πλευρό της Έλεν η οποία σπούδασε, διέπρεψε και αφιέρωσε τον εαυτό της στην εκπαίδευση τυφλών και κωφών. Η επιμονή, η υπομονή και πάνω απ’ όλα η πίστη στον άνθρωπο, στο διαφορετικό, η συμπερίληψη είναι μερικά μονάχα από τα μαθήματα που η Άννυ Σάλιβαν ως δασκάλα και η μικρή Έλεν ως μαθήτρια φέρνουν μπροστά μας.
Της δίνει, λοιπόν, αυτό που αναζητούσε απεγνωσμένα, το φως, την ελπίδα, την επικοινωνία, την επαφή.
Σε πρώτο πλάνο φυσικά θα σταθώ στην εκπληκτική ερμηνεία της μικρούλας Ιωάννας Αλεξανδρή (Έλεν), που με το ταλέντο της ζωντανεύει κάθε σκηνή του κειμένου. Ένας δύσκολος ρόλος για ένα μικρό παιδί.
Πώς μπορεί ένα παιδί που ακούει, μιλά, και βλέπει περίφημα να υποδυθεί ένα τυφλό και κωφό κορίτσι με τόση φυσικότητα;
Πώς γίνεται να αγνοήσει το φως και να αφεθεί στην αφή του με τα μάτια ανοιχτά;
Κι όμως, η μικρή πρωταγωνίστρια το καταφέρνει και με το παραπάνω.
Η Γιασεμί Κηλαηδόνη, που υποδύεται την Άννυ Σάλιβαν, είναι παθιασμένη και δίψα να βοηθήσει την μαθήτρια της να λάμψει. Ένα πάθος που μεταδίδεται και στο κοινό. Ενώ οι γονείς της Έλεν, Αλέξανδρος Σωτηρίου & Λίνα Φούντογλου, και ο αδερφός της, Σταμάτης Μπάκνης, συμπληρώνουν μια ομάδα που δούλεψε για το καλύτερο αποτέλεσμα. Είναι πολύ αξιόλογη η απόδοση του κειμένου στο θεατρικό σανίδι όχι μόνο από τους ηθοποιούς, αλλά και από το σύνολο των συντελεστών.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη σκηνογραφία της παράστασης, επιμέλειας Βασίλη Παπατσαρούχα. Με την είσοδο στην όμορφη και ευρύχωρη αίθουσα του θεάτρου, το πρώτο πράγμα που προσέχει κάνεις είναι μια πέτρινη γούρνα με νερό και ένα φυτό να κρέμεται πάνω από αυτήν. Ο προϊδεασμός ότι θα αποτελέσει κάποιο σημαντικό σημείο του έργου στο τέλος επιβεβαιώνεται.
Ο χώρος είναι χωρισμένος σε τρία μέρη, όπως και το έργο: η ζωή πριν την άφιξη της Άννυ, η ζωή με την Άννυ, και το κλείσιμο, η ζωή μετά την Άννυ. Στο τελευταίο κομμάτι ο θεατής αφήνεται να φανταστεί τη συστηματική πρόοδο της ηρωίδας Έλεν, που είναι πλέον αναμφίβολη, αφού έχει επιτελεστεί το πρώτο πολύ σημαντικό βήμα: η Έλεν μπορεί να επικοινωνήσει. Και όλα θα ξεκινήσουν με το νερό. Ή μάλλον αυτό το στοιχείο θα σηματοδοτήσει την έναρξη της αληθινής ζωής του μικρού κοριτσιού. Όπως πραγματικά ξεκινά και η ζωή, από το στοιχείο που αποτελείται κατά κύριο λόγο και ο ίδιος ο άνθρωπος.
Τα props, λοιπόν, μαζί με τα σκηνικά, παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ροή της ιστορίας και μάλιστα η σκηνοθέτιδα Νικαίτη Κοντούρη δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει αρκετά από αυτά. Οι πρωταγωνιστές εκμεταλλεύονται κάθε αντικείμενο που βρίσκεται στο τραπέζι, στη βαλίτσα, ανεβαίνουν σκάλες επί σκηνής, τα πάντα βρίσκονται σε μία συνεχή κίνηση, τα αντικείμενα πετιούνται στον αέρα, σπάνε στο έδαφος… Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι το ίδιο το έργο ορίζει εξ’ αρχής ως βάση του την αφή! Πως θα μπορούσαν, λοιπόν, να λείπουν τα αντικείμενα και η χρήση τους!
Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση που αξίζει να εντάξεις στο θεατρικό σου πρόγραμμα. Πολλοί θεατές μάλιστα επέλεξαν να φέρουν και τα παιδιά τους να απολαύσουν να παρακολουθήσουν. Ακόμη κι αν γνωρίζεις την ιστορία, εγώ θα πω, η ερμηνεία της μικρής πρωταγωνίστριας θα σε κάνει να την ξεχάσεις και να τη ζήσεις από την αρχή.
Οι παραστάσεις του έργου Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν συνεχίζονται κάθε Παρασκευή στις 20:00, Σάββατο στις 20:00 και Κυριακή στις 18:30 στο θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14.
Το ART.harbour σου χαρίζει 2 Διπλές Προσκλήσεις
για την παράσταση της Παρασκευής 31/1!
Ταυτότητα παράστασης
Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν
Συγγραφέας: William Gibson
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Σκηνικά: Βασίλης Παπατσαρούχας
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα – Ειρήνη Γεωργακίλα
Επιμέλεια Κίνησης: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Γιάννης Καραγιάννης
Video παράστασης: Στέφανος Παπαδόπουλος
Video spot: Δημήτρης Κοκοτίνης
Φωτογραφίες παράστασης: Ανδρέας Σιμόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Παίζουν: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Λίνα Φούντογλου, Σταμάτης Μπάκνης και οι μικρές Ιωάννα Αλεξανδρή (Ματίλντα στην περσινή ομώνυμη παράσταση του Ακροπόλ) και Κατερίνα Κανάκη.
Θέατρο Μεταξουργείο
