Κυριακή απόγευμα, τέλος Νοέμβρη. Ο καιρός έχει αρχίσει (επιτέλους) να θυμίζει χειμώνα. Είναι λες και το κρύο παρακαλά για θέατρο. Λίγο πριν μπει, λοιπόν, ο χειμώνας επίσημα, τα βήματά μας μας οδηγούν στο BIOS. Ένας industrial χώρος, κάπως σκοτεινός, με έντονη ενέργεια και πολλές επιγραφές τύπου neon. Τα σήματα της Ολυμπιακής και της AEROLFLOT μού θυμίζουν όλα τα ταξίδια που χάσαμε λόγω covid τα τελευταία χρόνια: ταξίδια με αεροπλάνα, πλοία και τρένα, ταξίδια του νου μέσω της τέχνης. Όμως, σκέφτομαι, σήμερα είμαστε εδώ και ήρθε η ώρα να ζήσουμε καλύτερα. Όχι αναπληρώνοντας όσα χάθηκαν, αλλά απολαμβάνοντας όσα τώρα συμβαίνουν.
Περιμένουμε να μπούμε στην αίθουσα· μία αίθουσα διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε η σκηνή να βρίσκεται στο κέντρο της και δεξιά-αριστερά οι θέσεις για το κοινό. Ο Δημήτρης μάς υποδέχεται δείχνοντάς μας τις θέσεις μας. Η θετική του ενέργεια με κάνει και χαμογελώ. Αυτός ήταν ένας πρώτος οιωνός για την παράσταση, μια παράσταση που αν έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν «χαμόγελο». Σε λίγο θα χτυπήσει η πόρτα και ο Ντέμιαν θα ξεκινήσει να μας λέει την ιστορία του. Την ιστορία της δικής τους σχέσης του με τον θεραπευτή του, Χόρχε, της σχέσης του με τον εαυτό του και τους γύρω του, της σχέση του με τη ζωή.
Το «Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία που θυμάμαι να διαβάζω στο Λύκειο. Επέστρεψα σε αυτό στα φοιτητικά μου χρόνια. Τώρα, μία δεκαετία αργότερα, ο Δημήτρης Πλειώνης φέρνει τη διασκευή του βιβλίου στο BIOS. Η παράσταση, όμως, και η επιτυχία της δεν είναι φετινή, καθώς αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που ανεβαίνει. Όπως διαβάζω στο δελτίο τύπου, την περασμένη σεζόν «πάνω από 20,000 θεατές σε ολόκληρη την Ελλάδα» παρακολούθησαν το «Να σου πω μια ιστορία». Η αμεσότητα και η κωμική νότα του έργου είναι δύο από τα χαρακτηριστικά που κάνουν την παράσταση να ξεχωρίζει.
Με κεντρικό θέμα τη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου και γενικότερα την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, ο Χόρχε Μπουκάι μάς φέρνει σε μία πρώτη επαφή με τη δική του τεχνική ψυχοθεραπείας. Ακολουθώντας ως βάση τη μέθοδο Gestalt, δίνει έμφαση στο σήμερα, το εδώ και τώρα.
Ψυχοθεραπεία 101. Μαζί με τον Ντέμιαν, τον νεαρό που έχει οδηγηθεί στην πόρτα του ψυχολόγου Μπουκάι με στόχο να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αρχίσει να ζει καλύτερα απολαμβάνοντας τη ζωή, ο θεατής γίνεται μέρος μιας σειράς συνεδριών (ναι, πολλές φορές καλείται να συμμετάσχει – με μέτρο μην ανησυχείτε!). Ο Χόρχε (Στέλιος Ξανθουδάκης) είναι αρκετά εκκεντρικός και η μεθοδολογία του διαφέρει από τα συνηθισμένα. Κάθε φορά, με αφορμή τα ζητήματα που φέρνει ο Ντέμιαν (Δημήτρης Πλειώνης) στη συνεδρία, ο Χόρχε διηγείται μία ιστορία που ακόμη κι αν αρχικά φαντάζει «εκτός θέματος» καταλήγει τελικά, μέσα από την αλληγορία, να προσφέρει ακριβώς το ηθικό δίδαγμα που ο Ντέμιαν χρειάζεται για να δουλέψει προσωπικά πάνω στα θέματα που τον απασχολούν.
Μέρος αυτής της ιδιάζουσας μορφής θεραπείας γίνονται οι χαρακτήρες των ιστοριών του Χόρχε, που δραπετεύουν από την αφήγηση και ζωντανεύουν επί σκηνής με τη βοήθεια των ηθοποιών: Μαλαματένια Γκότση και Μαρία Θρασιβουλίδη. Τι μπορεί να συμβολίζει ένα χρυσό δαχτυλίδι και ποια η θέση ενός μοναχού σε στιγμές κρίσης; Πώς μπορεί ένα σκαλοπάτι να σε βοηθήσει να πετάξεις και πώς λειτουργεί η επιλεκτική ακοή μέσα στις σχέσεις; Η αναζήτηση του Ντέμιαν, γίνεται η δική μας προσωπική αναζήτηση και αναθεώρηση, και καταλήγουμε να θέτουμε στον εαυτό μας το βασικό ερώτημα που καλούμαστε τελικά να απαντήσουμε: πώς επιλέγουμε να ζούμε τη ζωή μας, αυτή τη μία και μοναδική ανεκτίμητη ζωή μας;
Η λιτή σκηνογραφία είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται το έργο. Η σκηνοθεσία ακολουθεί τη γραμμή του Μπουκάι. Με απλότητα το κείμενο του βιβλίου ζωντανεύει με έναν μοναδικό τρόπο μέσω της κινησιολογίας, των διαλόγων και των θέσεων των ηθοποιών στη σκηνή και της αλληλεπίδρασής τους. Ο θεατής αμέσως κατανοεί ότι δε χρειάζονται ούτε φαμφάρες ούτε περίτεχνα κοστούμια για να βγει νόημα. Αντιθέτως, σε μία εποχή με κεντρικό χαρακτηριστικό την πολυπλοκότητα, εδώ τα πράγματα είναι απλά, και καλούμαστε να τα δούμε όπως είναι, αν θέλουμε να ευτυχήσουμε.
Δε θα μπορούσα να μην προτείνω μία παράσταση που μιλά για ψυχοθεραπεία: ένα ταξίδι που μόνο μπροστά μπορεί να σε οδηγήσει. Αν έχεις ήδη ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, ξέρεις πολύ καλά ότι παρά τις φουρτούνες, τα τεράστια κύματα και τους υφάλους που γδέρνουν το πλοίο σου, κάθε σταθμός που συναντάς, κάθε στάση, είναι μια μικρή ή μεγάλη Ιθάκη. Αν δεν έχεις ξεκινήσει, τότε μάλλον θα αναθεωρήσεις. Όπως πρεσβεύει και η παράσταση: «Η ψυχοθεραπεία είναι ένα δώρο».
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ και Κυριακή στις 7 μ.μ στο Bios (Πειραιώς 84 στο Γκάζι), μπορείτε να γίνετε κι εσείς μέρος αυτής της εμπειρίας.
Φωτογραφίες (& Συνοδοιπόρος): Νάντια Σουφλή
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Πλειώνης
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Μουσική: Νάσσος Σωπύλης
Κινησιολογία: Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Ψυχολόγος / Δραματουργός: Μαρία Μπρανίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαλαματένια Γκότση
Στέλιος Ξανθουδάκης
Μαρία Θρασιβουλίδη
Δημήτρης Πλειώνης
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 6453330 και 6974392387
