Η Αίγινα είναι ένα νησί λίγα μόλις λεπτά μακριά από τον Πειραιά που μπορεί να προσφέρει όλα όσα μπορεί να προσφέρει ένα νησί και άλλα τόσα! Με έντονη πολιτιστική και γαστρονομική δραστηριότητα, μετά από αυτό το ταξίδι, η Αίγινα έγινε ο νέος αγαπημένος μου προορισμός.
Κάθε φορά που πιάνω να ολοκληρώσω αυτό το αφιέρωμα κάτι με διακόπτει – η καθημερινότητα βλέπεις τρέχει με χίλια και πώς μπορείς εσύ να μείνεις πίσω στο νησί; Οι λίγες μέρες που πέρασα στην Αίγινα μού έμειναν αξέχαστες για πολλούς λόγους· γνώρισα αυτό το τόσο κοντινό νησί μας με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, ήρθα σε επαφή με ανθρώπους φιλόξενους που άνοιξαν τα σπίτια τους και μας υποδέχτηκαν με χαρά, τα μαγαζιά και… τα μαντριά τους (!), δοκίμασα πεντανόστιμα πιάτα, ακολούθησα κρυφά μονοπάτια που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν και (last but not least) αγκάλιασα ζουζουνιάρικες τριχωτές μουσούδες στα δύο καταφύγια που επισκεφθήκαμε με την ελπίδα να βρούμε σπιτάκι σε τόσα αδέσποτα σκυλάκια.
Λοιπόν, τι λες; Έτοιμος/-η για τη χειμωνιάτικη Αίγινα;
Πριν ξεκινήσεις να κάνεις scroll down να ξέρεις ότι δε θα δεις παραλίες (μόνο θάλασσα), αλλά όλα εκείνα τα εξαίσια και διαφορετικά πράγματα που έχει να προσφέρει ένα νησί τον χειμώνα!
Αν θέλεις να ακολουθήσεις live το ταξίδι μου στην Αίγινα, μπορείς να τσεκάρεις το Instagram του ART.harbour και το highlight με τίτλο #myaegina!
Η Αίγινα είναι ένα νησί λίγα μόλις λεπτά μακριά από τον Πειραιά που μπορεί να προσφέρει όλα όσα μπορεί να προσφέρει ένα νησί και άλλα τόσα! Με έντονη πολιτιστική και γαστρονομική δραστηριότητα, μετά από αυτό το ταξίδι, η Αίγινα έγινε ο νέος αγαπημένος μου προορισμός.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…
Όλα ξεκίνησαν από τη γνωριμία μου με τον Γιάννη Λαζάρου και το Aegina Project, το οποίο παρουσιάζει το όμορφο αυτό νησί… αλλιώς! Μπορείς να διαβάσεις τη συνέντευξή μας και να πάρεις μία πρώτη γεύση από το ενδιαφέρον αυτό project. Έχοντας, λοιπόν, πλέον επιστρέψει μόνιμα (μέχρι αποδείξεως του εναντίου, που λέμε) στην Αθήνα, η διάθεσή μου για ταξιδάκια σε κοντινούς (και μη) προορισμούς έχει χτυπίσει κόκκινο! Αν και επιλέγω πάντα να συνοδεύομαι και από τη Σάββυ, αυτή τη φορά – επειδή δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω – αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο να μείνει πίσω. Αν ήξερα, όμως, πόσο pet-friendly είναι η Αίγινα θα την έπαιρνα μαζί χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάπως έτσι ξεκινάει το ταξιδάκι μας, με το drop-off της Σάββυς στους παππούδες της.
Αν μου λείπει κάτι από το να μένω στον Πειραιά είναι το να μένω δίπλα στη θάλασσα (ΦΥΣΙΚΑ!). Το πατρικό μου βρίσκεται μόλις λίγα λεπτά από το λιμάνι, οπότε γρήγορα βρεθήκαμε στην Πύλη Ε8 όπου αράζουν τα δελφίνια της AEGEAN FLYING DOLPHINS. Με σταθερά δρομολόγια για Πειραιά – Αίγινα τέσσερις φορές τη μέρα, το δελφινάκι μας θα ήταν σύντομα εκεί να μας μεταφέρει στο νησί. Πήραμε τα εισιτήριά μας μαζί με ένα κουτί μπισκότα για τη λιγούρα και σύντομα επιβιβαστήκαμε στο VENUS.
Γιατί να επιλέξεις το δελφίνι της AEGEAN;
Είναι απλά τα πράγματα, άνεση, σύντομες διαδρομές – σε μόλις 40λ βρίσκεσαι από τον Πειραιά στην Αίγινα και τούμπαλιν – δεν έχει καθυστερήσεις, είναι οικονομικά και το κυριότερο; Επιτρέπονται τα κατοικίδια. Ω ναι! Δες το βίντεο, έχουμε αποδείξεις!
Φτάσαμε στο νησί απογευματάκι. Ο ήλιος έδυε και τα χρώματα στο λιμάνι ήταν μαγικά. Πόσα χρόνια είχα να επισκεφθώ αυτό το νησί! Ήταν άραγε τόσο όμορφο κι όταν είχα πρωτοέρθει; Δε θυμόμουν πολλά, αλλά κάτι μου έλεγε πώς η Αίγινα έχει ομορφύνει πολύ! Και σίγουρα με αυτό το ρεπορτάζ μού το απέδειξε και με το παραπάνω!
Το πρώτο άτομο που συναντήσαμε στο νησί ήταν η Σοφία, που διαχειρίζεται τα AEGINA HOUSES. Ο Matthieu είχε φροντίσει με τον καλύτερο τρόπο για τη διαμονή μας. Λίγα στενά από το λιμάνι, σε ένα από τα γραφικά δρομάκια της Αίγινας, ακριβώς απέναντι από την αγορά, στον δεύτερο όροφο μάς περίμενε το Roof Apartment. Ανέβηκα ανυπόμονα τη σκάλα για να φτάσω στο “σπιτάκι μας”.
Η αλήθεια είναι πως, αν και δε λέω ποτέ όχι στην άνεση ενός ξενοδοχείου, τρελαίνομαι όταν έχουμε ένα σπίτι όλο δικό μας. Εκτός από τη μεγαλύτερη άνεση φυσικά λόγω χώρου – που όταν ταξιδεύουμε και με τη Σάββυ εννοείται ότι είναι το πρώτο πράγμα που προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε – θεωρώ ότι ένα σπίτι σε κάνει να νιώθεις πολύ γρήγορα τακτοποιημένος, έτοιμος να εξερευνήσεις τον νέο προορισμό. Έχεις την κουζίνα σου, μπορείς να μαγειρέψεις ό,τι θέλεις όποτε θέλεις, την τηλεόραση με την καναπεδάρα σου (αν είσαι τυχερός, όπως εμείς στο Roof Apartment), το δωμάτιό σου, το μπάνιο σου και γιατί όχι(;) και μια βιβλιοθήκη για στιγμές χαλάρωσης (ΝΑΙ! Θα βρεις και βιβλία κλασικά και μη στο Roof Apartment των AEGINA HOUSES, μαζί με χάρτες και λοιπές πολύ χρήσιμες πληροφορίες για το νησί της Αίγινας).
Η Σοφία, αφού μας εξήγησε λεπτομερώς τα πάντα σχετικά με το σπίτι και το νησί, μάς άφησε τα κλειδιά. Εγώ, δεν μπορούσα να αντισταθώ· ο καιρός ήταν απίθανος – χειμώνας στο νησί με 17 βαθμούς και ήλιο τα πρωινά! – και ήξερα καλά ποιο θα γινόταν το αγαπημένο μου σημείο αυτές τις λίγες μέρες διαμονής μας στο νησί… μα φυσικά η βεράντα! Με θέα την αγορά από τη μία πλευρά και το λιμάνι της Αίγινας από την άλλη, η βεράντα αυτή έγινε ένα με το πρωινό μου ξύπνημα· τα πρωινά mini yoga sessions μου (πραγματικά, δε θα μπορούσα να το απολαύσω περισσότερο! Ειδικά με τον γατούλη που με περίμενε στην καρέκλα κάθε πρωί), τα διαλείμματα από το tour στο νησί για λίγο freelance writing και ο βραδινός αποχαιρετισμός μου στο νησί με ένα ποτήρι κρασί ή μπύρα στο χέρι είχαν βρει τον χώρο τους.
Το πρόσωπο, όμως, που πραγματικά θα σημάδευε αυτό το ταξίδι ήταν η Ελένη Κουνελάκη και η σκυλίτσα της, η Μπουμπού! Αυτά τα δύο κορίτσια ήταν η μεγαλύτερη και πιο ευχάριστη έκπληξη σε αυτό το ταξίδι. Δεν ξέρω πώς θα κάνω τουρ σε άλλα μέρη χωρίς την καλύτερη tour guide ever, την Ελένη μας! Ως γνήσια Αιγινήτισσα ήξερα τα πάντα πριν από μας για μας.
Θέλεις καλό φαγητό, ποτό ή παραδοσιακά εδέσματα; Ή μήπως μια γεύση από την κουλτούρα του νησιού;
Η Ελένη δημιούργησε το πιο πλούσιο πρόγραμμα για αυτό το οδοιπορικό και φυσικά μάς έκανε το ωραιότερο δώρο από την Αίγινα: αναμνήσεις γεμάτες φως, γαμόγελα, αγκαλιές, γέλια, υπέροχα γεύματα και βόλτες!
Η Ελένη μάς έδειξε κάθε γωνιά της Αίγινας με την ξεχωριστή και χαρούμενη ματιά της. Από εστιατόρια και ντόπιους παραγωγούς μέχρι μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους και καταφύγια ζώων, πήγαμε παντού. Και τώρα ήρθε η ώρα να πάρεις κι εσύ μια γεύση από Την Αίγινα Τον Χειμώνα Και τις Κρυφές Γωνιές αυτού του πανέμορφου νησιού!
Ξεκινώντας να γράφω για αυτό το οδοιπορικό αναρωτήθηκα πολλές φορές με ποια σειρά να μιλήσω για όλα αυτά τα όμορφα σημεία που έχω να παρουσιάσω. Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω από ένα πολύ βασικό θέμα που παίζει καθοριστικό ρόλο σε κάθε ταξίδι μου. Και φυσικά μιλώ για το φαγητό! Μμμ… πώς να το θέσω κομψά βρε παιδί μου… ΦΑΓΑΜΕ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ! Τόσα ωραία μαγαζιά με παραδοσιακές γεύσεις και ντόπια προϊόντα, που δεν μπορείς παρά να δοκιμάσεις λίγο απ’ όλα!
Ξεκινάμε από το παραδοσιακό ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ ΠΕΤΡΑΣ στην καρδιά του νησιού, πάνω από την αγορά. Η Ελένη μού σύστησε τη Ράνια και τις μαγειρικές της. Στο ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ ΠΕΤΡΑΣ ήταν εκεί να μάς υποδεχτεί ο Γιάννης Πετράς μαζί με τη σύζυγό του (τη Ράνια ντε!) ενώ είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε και τον κο Γιώργο Πετρά, τον πρεσβύτερο, πρωτεργάτη της επιχείρησης. Από το μανάβικο στο μπακάλικο της κατοχής, με μια ιστορία 100 χρόνων, η οικογένεια Πετρά συνεχίζει την παράδοση. Σήμερα, ένα ντελικατέσεν με υπέροχο παραδοσιακό ντεκόρ, που θυμίζει παλιές εποχές, με προϊόντα και γεύσεις που προέρχονται από μικρούς παραγωγούς ανά την Ελλάδα. “Αν θες καλό τυρί να πας στου Πετρά”, όπως αναφέρεται σε ένα κείμενο με την ιστορία του παντοπωλείου στον τοίχο πάνω από την κουζίνα. Γιάννης Πετράς και Ράνια Κορναράκη με σπουδαίες γνώσεις στον χώρο της γαστρονομίας έχουν δημιουργήσει έναν χώρο που θα σου μείνει αξέχαστος!
Η λατρεμένη κα Ράνια και όλο το team Πετρά μαζί με την αγαπημένη μας Ελένη εγκαινίασαν πρόσφατα και το ΕΔΕΣΜΑΤΟΠΩΛΕΙΟ ΠΕΤΡΑ – που με καλεί σε μια δεύτερη επίσκεψη στην Αίγινα – στον κεντρικό δρόμο με θέα τη θάλασσα, σε στυλ παλιού καφενέ, με σπέσιαλ εδέσματα, καλό κρασί, ούζο κ.ά. τέτοια παραδοσιακά αλκοολούχα. Εμείς γευτήκαμε τις απίθανες γεύσεις που μάς ετοίμασε η κα Ράνια με φρέσκα προϊόντα από το παντοπωλείο μαζί με ντόπια σαρωνικιώτικη μπύρα δροσερή. Και άκου να σου πω τι φάγαμε για να ξέρεις τι πρέπει με σιγουριά να δοκιμάσεις, ντάκο χαρουπιού με ξινομυζήθρα Κρήτης και ελιές Θάσου, σπετσοφάι με λουκάνικο SARY από τη σειρά ηδίκρεο με φρέσκια ντομάτα, ταραμοσαλάτα μους με χωριάτικο ψωμί, παστουρμαδόπιτα και φυσικά… αβγά μάτια!
Ο Δημήτρης Κάππος μάς έστρωσε τραπέζι ένα μεσημέρι, ενώ κάναμε βόλτα στην αγορά. Το ημίγλυκο κρασί – που κατέβαινε σαν νεράκι – συνοδεύτηκε άψογα με λαχταριστούς μεζέδες. Ψητή φέτα με σως και φρεσκοτριμμένο φιστίκι Αιγίνης, παστουρμαδοπιτάκια με χειροποίητο λεπτό φύλλο κρούστας μπουκιά και συχώριο, φάβα με απάκι και καραμελωμένα κρεμμύδια, είναι μόνο μερικά από τα ορεκτικά που σίγουρα αξίζει να δοκιμάσεις στο εστιατόριο ΚΑΠΠΟΣ… ΕΤΣΙ.
Το ταβερνάκι Η ΑΓΟΡΑ με το μπλε χρώμα να κυριαρχεί και το παραδοσιακό στυλ του μαγαζιού με το απλό ντεκόρ και τις κορνίζες με τις γενιές ψαράδων που έχουν περάσει από τα τραπέζια του αξίζει μία στάση. Μην παραλείψεις να δοκιμάσεις το ψητό καλαμάρι και την ψητή φέτα με μπούκοβο.
Ενώ λίγο πέρα από το λιμάνι, παραλιακά, βρίσκεται το ΟΥΖΕΡΙ “Ο ΣΚΟΤΑΔΗΣ”. Αν και οι τιμές είναι κάπως τσιμπημένες, κάθε πιάτο είναι εξαιρετικό και σίγουρα θα βρεις κάτι της αρεσκείας σου. Το ουζερί, όπως με ενημέρωσε η Ελένη, πήρε το όνομά του από τον παππού Σκοτάδη. Τον φώναζαν οι ντόπιοι Σκοτάδη γιατί ο τότε καφενές του ήταν ο μόνος στο σημείο όπου φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα καράβια για Πειραιά που άνοιγε από τα ξημερώματα και σέρβιρε στους ψαράδες αχνιστή ψαρόσουπα. Σήμερα, με μία δόση γερής ελληνικής γαστρονομίας, ο καφενές έχει γίνει ουζερί και ένα από τα καλύτερα εστιατόρια για ψαρικά. Εμείς, λοιπόν, επιλέξαμε ντάκο με κατίκι Δομοκού και καλακάρβουνα, φρικασέ με ουρίτσες πεσκανδρίτσας (να εύχεσαι να το βρεις στα πιάτα ημέρας όπως το βρήκα εγώ) και χυλοπιτάκι με γαριδάκι αιγινήτικο.
Σου προτείνω επίσης το ταβερνάκι ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ στην ορεινή πλευρά του νησιού, στο Ανίτσαιο. Με θέα το απέραντο γαλάζιο, τους ήχους των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, βρίσκεται στο τέλειο σημείο για μία στάση από την οδήγηση για λίγο κρασάκι και ζεστά πιάτα. Εμείς δοκιμάσαμε βραστά άγρια χόρτα, κοτόπουλο στα κάρβουνα, προβατίνα εξαιρετική και μυρωδάτη, ένα υπέροχο πιάτο με μελιτζάνα ψητή με κρέμα γάλακτος, τυριά και ζαμπόν και ένα καραφάκι δροσερό λευκό κρασί.
Α! Και μην ξεχάσω! Πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να δοκιμάσεις την τυρόπιτα σφολιάτα ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ. Ο φούρνος είναι παραδοσιακός· το εργαστήριο σφολιάτας ξεκίνησε το 1978 και βρίσκεται στο κέντρο του νησιού γράφοντας ιστορία με το φύλλο του! Ο κος Χριστόφορος, ο πατέρας, έχει παραδώσει τα σκήπτρα της επιχείρησης στον υιό, τον Νίκο, ο οποίος μάς υποδέχτηκε με όλες τις αλευρωμένες επισημότητες και μας έφερε φρεσκοψημένες τυρόπιτες. Η τυρόπιτά του είναι χειροποίητη, το φύλλο είναι πολλαπλό, τραγανιστό, χωρίς πολλά λάδια ή βούτυρα, με αλμυρή φετούλα για τη γέμιση. Δοκίμασε ακόμη το πεϊνιρλί, που είναι επίσης σπεσιαλιτέ του καταστήματος.
Μία ακόμη ξεχωριστή επίσκεψη ήταν αυτή στην ΟΡΕΙΝΗ ΑΙΓΙΝΑ. Βρεθήκαμε στο τυροκομείο του Γιάννη Χερουβείμ νωρίς το απόγευμα. Αν και στο ανέβασμα καθυστερήσαμε λιγάκι – βλέπεις η εκπληκτική ξεναγός μας Ελένη δεν σταμάτησε λεπτό να μάς μιλά για τα σημεία του νησιού που περνούσαμε. Τίποτα δεν προσπεράστηκε ασχολίαστο και φυσικά εγώ με τη σειρά μου δεν σταμάτησα να τραβώ φωτογραφίες. Αυτή είναι η χαρά του να έχεις εξαιρετικό tour guide! Βρήκαμε τον Γιάννη στο μαντρί, ενώ μάζευε τα πρόβατά του. Η γαϊδουρίνα του, η Γαρδένια, το πανέμορφο καφετί άλογό του στον στάβλο, αλλά και τα μικρόσωμα σκυλούρια που πηδούσαν δεξιά αριστερά κάτω και πάνω – Ω ΝΑΙ! ΠΑΝΩ! – στα πρόβατα δε σταμάτησαν να μας χαιρετούν, αλλά και να μας υπενθυμίζουν ποιος είναι το αφεντικό!
Σύντομα, αφού μάς δόθηκαν οι απαραίτητες πληροφορίες για τα κέρατα και τις ονομασίες τους, κινήσαμε για το τυροκομείο. Καθαριστήκαμε, απολυμανθήκαμε, καλύψαμε τα παπούτσια μας και ήμασταν έτοιμοι για την ξενάγηση. Ο χώρος ήταν πεντακάθαρος. Ο Γιάννης είχε ολοκληρώσει και πουλήσει την τελευταία παραγωγή, οπότε δεν μπορέσαμε να δούμε επί του πρακτέου τη διαδικασία παραγωγής. Διάφορα είδη τυριών, γραβιέρα, ανθότυρο, επίσης γιαούρτι, ρυζόγαλο, κρέμες, ακόμη και γαλόπιτες και παγωτό, παράγονται κάθε τόσο. Στο τυροκομείο του Γιάννη η παραγωγή δε σταματά ποτέ. Φυσικά, δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πρωτογενής τομέας και τη μεγάλη απόφαση των νέων ανθρώπων να απαρνηθούν τις χαρές του άστεως και να εγκατασταθούν στην ύπαιθρο απασχολούμενοι με την κτηνοτροφία ή τη γεωργία. Φύγαμε με φρέσκα μυρωδάτα κρεμμύδια, μαρούλια και χόρτα ανα χείρας. Τα αγαπημένα μου!
Μιλήσαμε εκτενώς για τα αλμυρά, όμως, θα αναρωτιέστε που είναι επιτέλους τα γλυκά. Ε πήγαμε και σ’ αυτά! Η πρώτη στάση ήταν ένα φιστικοπωλείο! Βρεθήκαμε, λοιπόν, στο κατάστημα ΜΟΥΡΤΖΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΓΛΥΚΑ και ΘΕΕ ΜΟΥ! τι λιχουδιές ήταν αυτές. Η κα Νεκταρία και ο κος Παγανιώτης Μούρτζης που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, με ξενάγησαν στις ατέλειωτες γλυκές γεύσεις.
Φυσικά, την τιμητική τους είχαν τα σιροπιαστά γλυκά με φιστίκι· μπακλαβαδάκια, καταϊφάκια με σοκολάτα, με φιστίκι, με κάσιους και αμύγδαλο, αν είσαι λάτρης του είδους θα θέλεις να γεμίσεις τη βαλίτσα σου με αυτά. Ενώ δε λείπουν τα παστέλια, οι σοκολάτες, τα τσουρέκια και άλλα λαχταριστά εδέσματα, με το εκλεκτό φιστικάτο και την καραμέλα με φιστίκι να γίνονται δύο από τα αγαπημένα μου προϊόντα. Ξεχώρισα την κρέμα φιστικιού – δεν έχεις ξαναφάει τέτοιο φιστικοβούτυρο στο λέω! – και τη σάλτσα πέστο αλα Μούρτζης σε βαζάκι, που φυσικά πήρα για το σπίτι! Η οικογένεια Μούρτζη έχει τις δικιές της φιστικιές και όλες οι λιχουδιές που θα βρείτε στο μαγαζί τους είναι χειροποίητες από τα μέλη της οικογενείας. Εννοείται πως δε γίνεται να φύγεις χωρίς ένα σακουλάκι φιστίκια για σένα και άλλα τόσα για δώρο!
Δε θα ξεχάσω τον πάγκο της γλυκιάς Νεκταρίας με το πλωτό μανάβικο δίπλα στο λιμάνι. Από γενιά σε γενιά, ξεκινώντας από τον παππού της συνεχίζει την παράδοση. Αυτό το μανάβικο κάποτε ήταν το ξακουστό ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΣΗΣ, ένα από τα 8-10 εκείνα καραβάκια που τροφοδοτούσαν το νησί με τα απαραίτητα. Τώρα είναι πλέον μόνιμα δεμένο στην προβλήτα, αυτό κι ένα ακόμη, λίγο παρακάτω. Το πλωτό μανάβικο της Νεκταρίας στέκεται εκεί κάθε μέρα, πρωί και απόγευμα, με τα φρέσκα φρούτα και τα μαναβικά της γεμίζοντας χρώμα την παραθαλάσσια αυτή διαδρομή. Όπως μου είπε, τρελαίνεται για τα κεράσια, το χρώμα και τη μυρωδιά τους· “όταν ο πάγκος μου έχει κεράσια”, μου είπε, “είμαι ευτυχισμένη!”.
Με κέρασε ένα λαχταριστό μανταρίνι και φυσικά… λίγα κεράσια! Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα μανταρίνι, πρώτα ρουφάω τη μυρωδιά του. Θυμάμαι πάντα τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου τραγουδισμένους από τη Χαρούλα Αλεξίου “Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη στην Αριστοτέλους που γερνάς, έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι σου ‘ριχνα στα μάτια να πονάς”, και τη γιαγιά μου, που πάντα έκρυβε στις τσέπες της μανταρινόφλουδες “για να μοσχοβολάνε τα χέρια μου όταν τα βγάνω από τις τσέπες”, μου έλεγε. Μαζί με το γαρύφαλλο που μασούσε, πράγματι, μοσχοβολούσε πάντοτε.
Γυρνώντας το νησί, ένα πέρασμα από τον Φάρο του Μπούζα επιβάλλεται. Ο επιβλητικός Φάρος είναι πέτρινος, χτίστηκε το 1881 με ύψος 9 μέτρα και δεσπόζει σε μία ανοιχτή περιοχή λίγο μετά το λιμάνι. Με τη θάλασσα ολόγυρα και τον γαλάζιο ουρανό, σε κάνει να θέλεις να βουτήξεις ή να πάρεις το πρώτο καραβάκι και να πλεύσεις στο πέλαγο ή απλώς να κάτσεις εκεί δίπλα στην ακτή και να χαζεύεις το απέραντο μπλε. Στο ολοκληρωμένο βίντεο που ανέβηκε στο Youtube για το οδοιπορικό μας στην Αίγινα, θα καταλάβεις γιατί αυτό έγινε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία.
Λίγο πέρα από το κέντρο της Αίγινας, μετά το λιμάνι και τον Φάρο, στην περιοχη Πλακάκια, θα βρεθείς μπροστά στο Μουσείο Χρήστου Καπράλου, έναν χώρο θησαυρό για την αιγινήτικη και την ελληνική κληρονομιά. Στην εκδρομή σου στο νησί, μην παραλείψεις να συμπεριλάβεις μία επίσκεψη σε αυτόν τον χώρο. Η αύρα του και η ομορφιά του τοπίου, από το προαύλιο κιόλας του μουσείου, με τα γλυπτά του Καπράλου που βρίσκονται στα σημεία όπου ο ίδιος τα είχε τοποθετήσει όσο ζούσε και εργαζόταν εκεί, μέχρι τους επιμέρους χώρου σε μαγνητίζει. Είχα την τύχη να συναντηθώ με την Αρετή Πηγιαδίτη που είναι υπεύθυνη στο μουσείο, και να απολαύσω τη μοναδική ξενάγησή της όλα τα κτήρια του οικήματος, στο εργαστήριο και σπίτι, την πορεία και τη ζωή του Καπράλου. Η συλλογή με τα πελώρια γλυπτά του από ξύλο λεμονιάς, τα χρώματα και τα πινέλα του, τα μαρμάρινα και πήλινα έργα του, όλα ήταν εκεί· εξιστορούσαν την πορεία ενός από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 20ου αιώνα. Τα έργα της συλλογής καλύπτουν την περίοδο από το 1963, όταν ο Καπράλος ξεκίνησε να δημιουργεί στην Αίγινα, έως το 1993.
Και ακριβώς μπροστά στην είσοδο του μουσείου δεσπόζει αγέρωχη μα και ταλαιπωρημένη με έννοιες και σκέψεις, η Μάνα, αυτό το εκπληκτικό άγαλμα από μπρούτζο που μιλά βαθιά στην ψυχή του Έλληνα, στην ψυχή κάθε ξεριζωμένου, του ανθρώπου που έχει ζήσει τον πόλεμο, την απώλεια και την αγωνία για τον άνθρωπό του, η Μάνα του Καπράλου είναι η μάνα όλων μας, είναι μια πατρίδα, είναι μια αγκαλιά και ένα σπίτι. Είναι η Ελλάδα του ήλιου, του μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Αν δε σε μαγνητίσει αυτό το σημείο, τότε δεν ξέρω τι.
Λίγο παρακάτω θα βρεις την Οικία του Νίκου Καζαντζάκη ή μάλλον την πρώην οικία του. Σε μία στροφή, εκεί όπου το μάτι βλέπει μόνο γαλάζιο, δεσπόζει ένα πέτρινο σπίτι με πέτρινο χαμηλό φράχτη και μια πέτρινη χαραγμένη επιγραφή απ’ έξω να γράφει ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. Το σπίτι έχει πουληθεί, κατά καιρούς έχει νοικιαστεί και πλέον έχει χαθεί η μπάλα σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται. Από το παράθυρο, πίσω από το μισοτραβηγμένο λευκό δαντελένιο κουρτινάκι αχνοφαίνεται μία παλιά λάμπα πετρελαίου. Φαντάζομαι τον Νίκο Καζαντζάκη να γράφει την Οδύσσειά του ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα φώτα των ψαράδικων που περνούν στ’ ανοιχτά.
Φυσικά, δύο από τα σημαντικά μνημεία της Αίγινας, ο Ναός της Αφαίας και ο Ναός του Απόλλωνα κοντά στο λιμάνι, αξίζουν την προσοχή σου. Δε θα δώσω, όμως, μεγάλη έκταση σε αυτά γιατί μαζί με το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, που βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό σημείο στο νησί με απίθανη θέα και πυκνή βλάστηση, είναι χιλιοειπωμένα, και όχι άδικα. Σίγουρα πάντως πριν βρεθείς στην Αφαία να τσεκάρεις το πρόγραμμα του μουσείου του αρχαιολογικού χώρου γιατί έχει να σου πει μια σπουδαία ιστορία. Ενώ στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου περπάτησε από το εκκλησάκι ως την κεντρική Μονή. Η θέα είναι απερίγραπτη.
Μία από τις ξεχωριστές μας επισκέψεις έγινε στη ΦΑΡΜΑ – ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΒΡΟΥΒΑ. Πρόκειται για ένα καταφύγιο ζώων, μία οικοκοικότητα. Δεκάδες σκυλιά, τρία άλογα, μία αγελάδα, πρόβατα και γάτες συμβιώνουν με 2 ανθρώπους που ζουν μόνιμα στη φάρμα. Δυστυχώς οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές· η φάρμα ζητά συνεχώς τη συνδρομή εθελοντών κτηνιάτρων και καθημερινών ανθρώπων με σκοπό την παροχή βοήθειας στο τάισμα των ζώων, την καθαριότητα, τις βόλτες των σκύλων, ακόμα και το παιχνίδι. Αλλά και δωρεές για να τροφοδοτηθεί η φάρμα με τα απαραίτητα. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα στη σελίδα της φάρμας.
Και μιλώντας για ζώα – και ενώ η Σάββυ μού λείπει κάθε μέρα και περισσότερο, παρά το ότι τη βλέπω κάθε τρεις και λίγο να παίζει σαν τρελή με τους παππούδες σε βιντεοκλήση – η Ελένη μού έκανε την έκπληξη να συμπεριλάβουμε στο οδοιπορικό μας στο νησί μία πολύωρη στάση στο ΦΑΖΑ ANIMAL RESPECT ένα καταφύγιο σκύλων πρότυπο, σε ένα όμορφο ορεινό σημείο του νησιού. Από τη μία ήταν πολύ θλιβερό να βλέπεις τόσα ζώα σε κλουβιά, από την άλλη ένιωσα μία ανακούφιση που αυτά τα ζώα έχουν ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Η Έλενα Φουντούκη που είναι υπεύθυνη του χώρου μάς ξενάγησε, μας ενημέρωσε για όλα όσα ισχύουν στο καταφύγιο, για τα έσοδα και τα έξοδα, για τη βοήθεια και τις δωρεές που έρχονται από το εξωτερικό, όπως και οι υιοθεσίες και οι εθελοντές κτηνίατροι. Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ωστόσο, έχει προχωρήσει σε κάποιες δωρεές για την ανέγερση της εσωτερικής κλινικής και την κάλυψη λειτουργικών εξόδων του καταφυγίου. Όλα τα σκυλάκια είναι καθαρά, στειρωμένα και εμβολιασμένα, και περιμένουν μια αγκαλιά. Ίσως τη δική σου αγκαλιά! Άνοιξε το σπίτι σου σε ένα αδεσποτάκι! Θα σου χαρίσει στιγμές αιώνιας αγάπης και ευγνωμοσύνης. Θα σε λατρεύει σαν θεό και θα είναι ο παντοτινός και πιο πιστός σου φίλος!
Υπάρχουν πολλά ακόμη μέρη που αξίζει να επισκεφθείς στην Αίγινα. Ένα από αυτά είναι το κατάστημα SVARNA, όπου μπορείς να βρεις μια τεράστια ποικιλία vintage αντικειμένων, από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι έπιπλα, χαλιά, γκραβούρες και παιδικά παιχνίδια, ενώ διοργανώνονται επίσης μουσικά live στον κάτω χώρο και άλλα δρώμενα. Τσέκαρε ακόμη το ΑΙΓΙΝΑΙΑ shop για σουβενίρ, αλλά και όμορφα κοσμήματα, αξεσουάρ και διακοσμητικά με ιδιαίτερο σχεδιασμό. Ενώ αν ενδιαφέρεσαι για ένα workshop κεραμικής, μπορείς να δεις τι οργανώνουν αυτόν τον καιρό στα ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΚΟΤΤΑΚΗ. Εκτός από το κατάστημα με τα κεραμικά μοντέρνας τεχνικής, μπορείς να λάβεις μέρος στα σεμινάρια που διοργανώνει το εργαστήριο Κοττάκη κατά καιρούς και να πάρεις σπίτι τις δικές σου δημιουργίες!
Μιλώντας για κεραμικά, κράτησα αυτήν την επίσκεψη για το τέλος. Στον Μεσαγρό θα βρεις το ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΕΙΟΝ ΓΚΑΡΗΣ. Στη άκρη της κεντρικής οδού, ένα ισόγειο σπίτι, και δίπλα του το παλιό παραδοσιακό εργαστήριο του Γκαρή, έχουν απομείνει ως μια γωνιά που θυμίζει την παραδοσιακή Αίγινα. Πριν λίγα χρόνια έφυγε από τη ζωή ο κος Νεκτάριος Γκαρής, ο τελευταίος παραδοσιακός αγγειοπλάστης. Τα κεραμικά του, όλα κατασκευασμένα με τον χαρακτηριστικό πηλό της Αίγινας· πορώδης, με αυτό το κιτρινωπό χρώμα που τον κάνει να ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά. Το 2012 ο Δημήτρης Γκουζιώτης σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ Από Πηλό, αφιερωμένο στη δουλειά των Νεκτάριου και Γιώργου Γκαρή και τη διαδικασία δημιουργίας των παραδοσιακών αιγινήτικων κανατιών. Αναζήτησέ το, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η μητέρα και ο αδερφός του κου Νεκτάριου με χαιρέτησαν. Άνθρωποι πιο μαζεμένοι, κλειστοί. Τους ρώτησα για τους περαστικούς, αν αναζητούν άνθρωποι το αγγειοπλαστείο, αν λαχταρούν να μάθουν την ιστορία του. “Περνάνε που και που κάποιοι. Δημοσιογράφοι. Σαν εσένα ήρθε μια κοπέλα τις προάλλες από το εξωτερικό. Της άρεσαν πολύ τα κεραμικά…” μου είπε ο κος Γιώργος.
Περνώντας ανάμεσα από τα χαρακτηριστικά κανατάκια με τα λουλούδια με τα πολύχρωμα πέταλα, θυμήθηκα και πάλι τη γιαγιά μου. Θυμάμαι πως με τον παππού μου αγαπούσαν την Αίγινα. Είχαν ένα τέτοιο κανατάκι με ένα πορτοκαλοκόκκινο λουλούδι στολισμένο πάνω στα ντουλάπια της κουζίνας. Κάποιες φορές, θυμάμαι, η γιαγιά το κοίταζε και χαμογελούσε. Ποτέ δεν μου είπε, όμως, την ιστορία του.
Τι θα θυμάμαι από την Αίγινα;
Τους φιλόξενους και χαμογελαστούς ανθρώπους της, τις υπέροχες γεύσεις, τις όμορφες παραδοσιακές γωνιές της, τους καφενέδες και τα ταβερνάκια της, τα ορεινά μονοπάτια με τη χαμηλή και άλλοτε πολύ πυκνή βλάστηση, το άρωμα από τις φιστικιές όταν οδηγούσαμε μπροστά από τον φιστικώνα της Αίγινας… Ο πολιτισμός, η παράδοση, τα έθιμα που κάνουν ξεχωριστό κάθε σημείο του νησιού.
Μα πάνω απ’ όλα, δε θα ξεχάσω το γαλάζιο του ουρανού που συναντά το βαθύ μπλε της θάλασσας, κι ότι όλο αυτό το μαγικό θέαμα είναι τόσο κοντά στην Αθήνα!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν και μας χάρισαν αναμνήσεις που θα φυλάξω για μια ζωή!
