Μεταξύ Αμφίκλειας και Μπράλου βρίσκεται ένας γραφικός και όμορφος, μα παραμελημένος σταθμός τρένου. Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της Λιλαίας τέθηκε σε λειτουργία το 1905 για να εξυπηρετήσει τα γύρω χωριά: Πολύδροσο, Δρυμαία, Μαριολάτα, Τιθρώνιο.
Στις 10 Φεβρουαρίου 2018 ο Σταθμός – μαζί με τον επόμενο, αυτόν του Μπράλου – έκλεισε με αφορμή την κατασκευή της νέας γραμμής υψηλών ταχυτήτων. Οι κάτοικοι, όμως, αναγνωρίζοντας όχι μόνο τη σημασία στη μεταφορά από και προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και την ιστορική του σημασία, αντιστάθηκαν. Ας αναλογιστούμε πόσες γενιές έχουν επιβιβαστεί σε τρένα που πέρασαν απ’ τη Λιλαία, πόσα ιστορικά γεγονότα έχουν προηγηθεί και πόση βοήθεια έχει προσφέρει τον τελευταίο αιώνα ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της Λιλαίας.
Οι φωνές των κατοίκων εισακούστηκαν από τις αρμόδιες αρχές και αποφασίστηκε να κρατηθεί εν ζωή μετά από ομαδικές διαμαρτυρίες των συλλόγων των γύρω χωριών. Τον Ιούλιο του 2018 ο σταθμός επαναλειτούργησε!
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί, όλα τα καλοκαίρια είχαν χρώμα και άρωμα Δρυμαίας, χρώματα κι αρώματα βουνίσια. Στους πρόποδες του Καλλιδρόμου βρίσκεται αυτό το μικρό χωριουδάκι με τους λιγότερους από 200 πια μόνιμους κατοίκους του· το χωριό μου, η Δρυμαία. Ο Σταθμός της Λιλαίας κράτησε αυτό και τόσα ακόμη γύρω χωριά ζωντανά ανά τους αιώνες. Έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από αυτόν τον σταθμό που δε θα μπορούσα να παραλείψω μία επίσκεψη βρισκόμενη στο χωριό μου.
Από τη Δρυμαία μόλις 3-4 λεπτά με το αμάξι μάς χωρίζουν από τον Σταθμό της Λιλαίας. Εκεί κάθε καλοκαίρι μάς έφερνε το τρένο με τη γιαγιά να συναντήσουμε τον παππού αμέσως μόλις τελειώναν τα σχολεία. Και μετά παιχνίδι, φαγητό, κρυφτό, βόλτες, ποδήλατα, γέλια, χαρά, καθαρός αέρας.
Όπως σε όλα τα χωριά, έτσι κι εδώ, η μέρα ξεκινά νωρίς, ακριβώς όταν ξημερώνει. Γύρω στις 6 ξύπνημα, λοιπόν, για να βρεθώ στον Σταθμό κοντά στις 7 το πρωι. Πήρα το αμάξι και κατηφόρισα προς τον Σταθμό. Η παλιά δεύτερη είσοδος από τον δρόμο που οδηγεί στη Δρυμαία έχει καλυψθεί πια ολοσχερώς με χόρτα και αγριολούλουδα· προς μεγάλη λύπη μου, το ίδιο και ολόκληρος ο Σταθμός. Όσο κι αν είναι θλιβερό το θέαμα της παραμέλησης του χώρου, η ομορφιά του τοπίου αυτήν την ώρα του πρωινού είναι πραγματικά καθηλωτική. Δε χρειάζονται φίλτρα, γυαλιά ή ειδικοί φακοί για να αποτυπωθεί αυτή η μαγεία. Είναι η φύση, μαζί με πέτρα, ξύλο και τις σιδερένιες ράγες. Ο ήλιος, που μόλις έχει ανατείλει κάνει τα πάντα να μοιάζουν παραμυθένια, χρυσαφιά, αστραφτερά. Η ησυχία, όμως, είναι αυτή που δίνει χώρο στη φύση να αναδείξει την ομορφιά της, μέσα από τους ήχους των χορταριών που τα φυσά ο αέρας, των πουλιών που κελαϊδούν, ακόμα και των εντόμων που ζουζουνίζουν. Εδώ, δε σ’ ενοχλούν οι μέλισσες ή οι σφήκες, τα χορτάρια και τα αγκάθια είναι όλα φιλικά.
Γυρνώντας το βλέμμα στα κτίρια σπαράζει η καρδιά σου· πόσο γρήγορα και εύκολα ερημώνουν τα πάντα. Παράθυρα σπασμένα, πόρτες ψευτοαμπαρωμένες με λουκέτα, κάποια σκουπίδια δεξιά κι αριστερά στα χόρτα, κι ερημιά. Μία περίδιο, θυμάμαι, ένα απ’ τα σπίτια είχε νοικιαστεί από κάποιες δημοσιογράφους. Ήταν όμορφο θέαμα, κάθε που περνούσες απ’ τους γύρω δρόμους να βλέπεις ένα σπιτάκι μ’ αναμμένα φώτα το βράδυ. Πάει κι αυτό.
Η πέτρα των κτιρίων παραμένει γερή κι ατόφια, κάποιες φορές γυμνή, κάποιες άλλες πλούσια σοβατισμένη. Τα χόρτα όλο κι ανεβαίνουν όσο οι βροχές γίνονται πιο συχνές, ενώ τα φανάρια τρεις τέσσερις φορές τη μέρα αλλάζουν από κόκκινα σε πράσινα και πάλι πίσω. Η μεγάλη λάμπα στην ξύλινη κωλώνα μένει αναμμένη από τις 7 το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα. Το παλιό πηγάδι σιωπηλό κι αυτό σε αχρηστία παρέα με τα ψηλά γερασμένα δέντρα για συντροφιά.
Τώρα που δεν είναι πια εδώ η γιαγιά να με μαλώσει, περπατώ για λίγο στις ράγες απολαμβάνοντας τον ήχο απ’ τα χαλίκια που χτυπιούνται μεταξύ τους. Ακόμα κι αν το αυτοκίνητό μου είναι πια αυτό που με φέρνει στο χωριό και με παίρνει από αυτό, το κλείσιμο του σταθμού έφερε έναν κόμπο στον λαιμό και την καρδιά μου· κι ένα δάρκυ στα μάτια, η επαναλειτουργία του αυτό το καλοκαίρι!
Καλά ταξίδια!
