Δεν είχα επισκεφθεί ποτέ τα Μετέωρα. Θυμάμαι, είχα δει τα Τρίκαλα σε ένα πέρασμα για μια δουλειά πριν από χρόνια. Η Καλαμπάκα και οι ομορφιές της, μου ήταν άγνωστα. Έψαχνα ευκαιρία, λοιπόν, να τα επισκεφθώ. Και, ο αγαπημένος Ιούνιος, μας επιφύλασσε μια έκπληξη. Πρόσκληση από το Θεόπετρα Home για απόδραση στα μυστικά της Καλαμπάκας. Accepted!
Ενημερώνω την Ελίζα και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση μια Παρασκευή του Ιουνίου. Μετά από διάφορα ευτράπελα, ξεκινάμε κατά τις 21:00. Για μια απόδραση express, σαν τη δικιά μας, χρειάζεσαι ένα βράδυ ξεκούρασης, ώστε να έχεις το Σαββατοκύριακο ελεύθερο για εξερεύνηση. Το ταξίδι μέχρι και το χωριουδάκι της Θεόπετρας με αμάξι διαρκεί περίπου 4.5 ώρες. Η πρώτη αίσθηση από το Θεόπετρα Home, στις 2 τα ξημερώματα που φτάσαμε, ήταν αναζωογωνητική, παρά την κούραση. Ησυχία χωριού, ξάστερος ουρανός, ο μεγάλος βράχος της Θεόπετρας να μας «σκεπάζει» και ψιλόβροχο να μας δροσίζει. Ξεκούραση και επαναφόρτιση.
Το χωριό της Θεόπετρας
Η Θεόπετρα είναι χτισμένη στις όχθες του Ληθαίου ποταμού (180 μ.) και απέχει από την Καλαμπάκα 5 χλμ. Οι 600 περίπου κάτοικοι της ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το παλαιό όνομα του χωριού ήταν «Κουβέλτσι». Το Κουβέλτσι μετονομάστηκε σε «Θεόπετρα», τοπωνύμιο που σχετίζεται με το μέγεθος του βράχου «Πέτρα» ο οποίος, κατά την παράδοση, ήταν τόσο μεγάλος που «άγγιζε το Θεό». Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακός. Σε όλη τη διάρκεια της διαμονής μας τον χαζεύαμε στον υπέροχο κήπο του Θεόπετρα Home, από το πρωί με τον καφέ και το πρωινό μας, μέχρι το βράδυ με ένα ποτήρι τοπικό κρασί.
Σάββατο, Ιούνιος 2023
Το σπήλαιο της Θεόπετρας: Από τη Μέση Παλαιολιθική εποχή στο σήμερα
Ξυπνήσαμε με τα παράθυρα γεμάτα ψιχάλες, μουσκεμένο γρασίδι και βροχούλα. Η Βίκυ και ο Νικήτας, ιδιοκτήτες του Θεόπετρα Home, μας ξύπνησαν με ζεστό φρεσκοζυμωμένο ψωμί με προζύμι κι ένα δυναμωτικό πρωινό στον κήπο. Κοιτούσαμε τον βράχο της Θεόπετρας και δε χρειαζόταν να ανταλλάξουμε απολύτως καμιά κουβέντα. Η Βίκυ και ο Νικήτας μας αφηγήθηκαν τη μακρά ιστορία του και ευθύς ξεκινήσαμε όλοι μαζί την εξερεύνηση. Ο βράχος της Θεόπετρας κρύβει πολλά μυστικά, τα οποία και ανακαλύψαμε στο πολύ καλά ενημερωμένο Κέντρο Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης Σπηλαίου Θεόπετρας, τον μοναδικό μουσειακό χώρο στην Ελλάδα, που είναι αφιερωμένος αποκλειστικά στην πρώιμη προϊστορία.
Το σπήλαιο της Θεόπετρας βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά βραχώδους ασβεστολιθικού όγκου (θέση «Μούτα») πάνω σε λόφο, στις υπώρειες του οποίου είναι κτισμένο το χωριό. Πρόκειται για σπήλαιο της Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου (40.000 π.Χ.), επιφάνειας 600 τ.μ. με σταλακτίτες. Έχουν ανακαλυφθεί 2 ανθρώπινοι σκελετοί, ηλικίας 8.500 και 14.500 ετών αντιστοίχως, καθώς και άλλα είδη ζωής που η ηλικία τους ανάγεται σε 50.000 περίπου έτη π.Χ., ενώ οι ανασκαφές συνεχίζονται. Η συλλογή αποτελείται από κεραμικά σκεύη και μικροαντικείμενα, εργαλεία, κοσμήματα, υπολείμματα προϊστορικών καρπών, αποτυπώματα ανθρώπινων πελμάτων ηλικίας 130.000 χρόνων, σχέδια αναπαραστάσεων ζώων καθώς και φωτογραφίες από την ίδια την ανασκαφή. Στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του μουσείου, είχαμε τη δυνατότητα της εικονικής περιήγησης στους χώρους του σπηλαίου και πίσω στη φύση και τις προϊστορικές κοινωνίες. Ο σκελετός της Αυγής μάς συγκίνησε. Η Αυγή βρέθηκε στο σπήλαιο της Θεόπετρας στα Τρίκαλα, στη Θεσσαλία, που είναι και κοιτίδα του νεολιθικού πολιτισμού. Η Αυγή έζησε 9.000 χρόνια πριν και ήταν 18-25 ετών. Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους παραμένει μαγική.
Όταν μιλάμε για τσίπουρο… εννοούμε Τσιλιλή! Δεν είχα συνδυάσει καθόλου ότι είμαστε τόσο κοντά στην πηγή. Η Βίκυ και ο Νικήτας, μας ενημέρωσαν ότι μας περιμένουν για ξενάγηση και άλλο που δε θέλαμε. Δεν πίνω συχνά, ούτε πολύ, αλλά όταν πίνω μου αρέσει να δοκιμάζω και να απολαμβάνω καλά αποστάγματα ή κρασιά. Το πασίγνωστο και πολύαγαπημένο τσίπουρο Τσιλιλής βρίσκεται στην ιστορική περιοχή της Θεόπετρας. Η Τέχνη των ανθρώπων συναντά τις εξελίξεις της Επιστήμης, σε ένα Αποστακτήριο σημείο αναφοράς για όλο τον ελλαδικό χώρο. Δεν μπορούσαμε να μην το επισκεφθούμε.
Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει και η Αποσταγματοποιία ήταν ένα δροσερό καταφύγιο. Η Μαρία μάς περίμενε στην είσοδο με ένα φιλόξενο χαμόγελο και ένα ζεστό καλωσόρισμα. Η εξιστόρηση είχε ξεκινήσει όσο περιπλανιόμασταν στους χώρους όπου φτιάχνεται το τσίπουρο. Χρειαζόμασταν λίγη ώρα για να συνηθίσουμε την έντονη μυρωδιά του οινοπνεύματος. Απολάμβανα τα χελιδόνια που πετούσαν πέρα – δώθε, μέσα και έξω από το κτίριο, όπου είχαν φτιάξει φωλιές. Τα αγαπώ τα χελιδόνια, και όπου τα συναντώ, είναι καλό σημάδι. Το Αποστακτήριο έσφυζε από ζωή. «Το τσίπουρο είναι ξεχωριστό και φτιαγμένο με αγάπη», μου ψιθύρισαν.
Η ξενάγηση καταλήγει στο κελάρι. Η θερμοκρασία πέφτει και η μυρωδιά από τα βαρέλια κατακλύζει τα ρουθούνια μας. Σφραγίδες, βουλοκέρια και όλα τα κρασιά του Κτήματος Θεόπετρα μαζί με τα τσίπουρα Τσιλιλής. Το Κτήμα Θεόπετρα ανήκει στον Τσιλιλή και τόσο οι ξεχωριστοί οίνοι όσο και τα τσίπουρα έχουν βραβευτεί και ξεχωρίσει σε ολο τον κόσμο στα σχεδόν 30 χρόνια της ιστορίας του. Τα κελάρια μού θυμίζουν πολύ έντονα την παιδική μου ηλικία. Ο παππούς μας ο Παναγιώτης έφτιαχνε το δικό του κρασί στο χωριό και το υπόγειο πάντα είχε αυτή τη μυρωδιά του σταφυλιού και του οινοπνεύματος. Τον θυμάμαι να απολαμβάνει ένα ποτηράκι με το φαγητό του.
Έτσι «οικογενειακά» καθίσαμε και δοκιμάσαμε τα αποστάγματα Τσιλιλή και τον οίνο Θεόπετρα, ακούγοντας τις πλούσιες και τόσο ζωντανές περιγραφές της Μαρίας. Ξεχωρίσαμε τον ροζέ οίνο Λημνιώνα – Syrah για τη φρεσκάδα του και τη διάφανη αρωματική του γεύση, το παλαιωμένο τσίπουρο Αγιονέρι και -το δικό μου αγαπημένο- DARK CAVE Παλαιωμένο Τσίπουρο Τσιλιλή 5 ετών, που απογειώνει το ελληνικό απόσταγμα. Είναι ένα γευστικό μυστήριο, όπως αποπνέει και το όνομά του.
Φύγαμε από την Αποσταγματοποιία Τσιλιλή με γεύσεις που μας γαργάλισαν τον ουρανίσκο. Ο τόπος έχει, πράγματι, συνυπάρξει από τα πανάρχαια χρόνια με το κρασί. Στο Σπήλαιο της Θεόπετρας μαρτυρούνται τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στον ελλαδικό χώρο όπου ανακαλύφθηκαν, ανάμεσα στα άλλα, κουκούτσια σταφυλιών από τη Μέση Παλαιολιθική Σύμφωνα με τις πληροφορίες που λάβαμε στην ξενάγηση, στους Βυζαντινούς χρόνους, η καλλιέργεια της αμπέλου και η εξέλιξη της οινοποίησης πέρασε στα χέρια των μοναχών των Μετεώρων, εγκαθιδρύοντας μία μακρά παράδοση οινικής κουλτούρας στην περιοχή. Το μυστηριακό περιβάλλον των Μετέωρων μεταλαμπαδεύεται στον οίνο μέσω ενός ιδιαίτερου terroir, της σπάνιας σύστασης του εδάφους και του ηπειρωτικού κλίματος και καθιστά την περιοχή διαχρονική κοιτίδα παραγωγής κρασιών, με ξεχωριστό χαρακτήρα και υψηλή ποιότητα. Αν ο καιρός είναι με το μέρος σας, ζητήστε να περάσετε και από τα αμπέλια της Θεόπετρας.
Στη συνέχεια, η Βίκυ μάς πρότεινε να περπατήσουμε στα χνάρια του Ακληπιού. Δεν είχα ακούσει για το μονοπάτι του Ασκληπιού. Ξεκινάει από το χωριό Γοργογύρι το οποίο βρίσκεται περίπου 19 χιλιόμετρα δυτικά των Τρικάλων. Νερό, χώμα, πέτρα, βλάστηση, δέντρα, ήχοι και ταυτόχρονα ησυχία. Με το που μπαίνεις στο μονοπάτι του Ασκληπιού, φεύγεις από την εξωτερική πραγματικότητα. Φημολογείται ότι ο Ασκληπιός πεζοπορούσε στο μονοπάτι μαζεύοντας βότανα και φαρμακευτικά φυτά. Υπάρχουν, ακόμη, αυτά τα είδη, αρκεί να γνωρίζεις να τα ξεχωρίζεις. Αυτό που μας εντυπωσίασε, ιδιαιτέρως, ήταν η ποικιλομορφία των δέντρων, το σχήμα η «κορμοστασιά τους». Με αέρα ή χωρίς, τα δέντρα στο μονοπάτι του Ασκληπιού χορεύουν. Οι κορμοί και τα κλαδιά λυγίζουν και τα φύλλα λικνίζονται, αν για λίγο ανοιγοκλείσεις το βλέμμα στην εμφανή πραγματικότητα. Τα αγαπώ τα δέντρα. Έχουν, για εμένα, μια αίσθηση προστασίας. Σε συνδυασμό με το φανταστικό σκηνικό του μονοπατιού, σε αρκετά σημεία, νιώθεις πως βρίσκεσαι σε κάποια σκηνή του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Από τα αιωνόβια πλατάνια, μέχρι τα είδη αρωματικών φυτών και φαρμακευτικών βοτάνων, τα τρεχούμενα νερά του Κεφαλοπόταμου που ρέουν από την «καρδιά» του Κόζιακα και τους μικρούς καταρράκτες, η άγρια ομορφιά διακόπτεται και ταυτόχρονα συμπληρώνεται από τα ευφάνταστα ξύλινα γλυπτά που δημουργούν εικόνες μυστήριων ξωτικών στο δάσος. Η επαφή με το νερό, το άγγιγμα των δέντρων και η μυρωδιά του χώματος, ο κόπος της πεζοπορίας και οι σκέψεις σου… είναι οι αναπνοές όλης της μέρας.
Για φαγητό στο Χάνι του Σουφλιά
Και μετά την πεζοπορία, τι έχει; Φαγητό! Το Χάνι του Σουφλιά βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Πύλης πάνω στον οδικό άξονα προς Ελάτη. Πρόκειται για έναν πολύ cozy και ζεστό χώρο, φανταστικά διακοσμημένο, με ωραία μουσική και νέους χαμογελαστούς ανθρώπους. Το τζάκι και η ατμόσφαιρα σε ταξιδεύουν σε χειμωνιάτικα σκηνικά, όπου το καλό φαγητό σε ένα «καταφύγιο» φαντάζει σαν όαση. Και στην περίπτωσή μας, όμως, με το ψιλόβροχο, το Χάνι του Σουφλιά ήταν η ξεκούραση και η απόλαυσή μας.
Τα πιάτα κινούνται, κυρίως, με βάση το κρέας και τους μεζέδες. Ίσως, κάπως πιο βαριά πιάτα -ότι πρέπει για κουρασμένους πεζοπόρους ή ταξιδιώτες- αλλά πεντανόστιμα. Ξεχώρισα τα μανιτάρια και τη μοσχαρίσια μπριζόλα με βούτυρο βοτάνων! Οπωσδήποτε να κάνετε μια γευστική στάση. Και αν ο καιρός το επιτρέπει απολαύστε την υπέροχη αυλή κάτω από τη δροσιά των δέντρων με θέα τον Ιερό Ναό Πόρτα – Παναγιά.
Πόρτα Παναγιά ο βυζαντινός ναός του 1283
Δέος, θαυμασμός και ένα αίσθημα ασφάλειας σε κατακλύζουν όταν βλέπεις τον Ιερό Ναό Πόρτα-Παναγιά να ξεπροβάλλει ανάμεσα στα βουνά και τα δέντρα. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτόνημα μοναδικού κάλλους με μεγάλη ιστορία και ενδιαφέρον. Η Πόρτα–Παναγιά είναι η παλαιότερη βυζαντινή εκκλησία που απεικονίζει τον Χριστό και την Παναγία σε διαφορετικές θέσεις. Χτίστηκε το 1283 στα θεμέλια αρχαιοελληνικού ναού, κάτι που είναι έκδηλο τόσο στον προαύλιο χώρο όσο και σε αρχιτεκτονικά εσωτερικά στοιχεία. Η αίσθηση της ηρεμίας και της αναζωογόνησης κυριαρχούν τόσο στο εσωτερικό του ναού όσο και έξω, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση, με τους ήχους των πουλιών και του τρεχούμενου νερού να αντιλαλούν από το δάσος. Πρόκειται για μια ξεχωριστή επίσκεψη, που σίγουρα πρέπει να συμπεριλάβεις στη διαδρομή σου.
Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι Πορταϊκού ποταμού Πύλης
Μια τεράστια έκταση με πλατάνια και τα δροσερά νερά του ποταμού να κατηφορίζουν στη ροή τους, μικροπωλητές με καλούδια του τόπου και άνθρωποι κάθε ηλικίας να βολτάρουν ή να ξεκουράζονται δίπλα στο ποτάμι. Το τοξωτό γεφύρι στέκεται ακλόνητο και μοιάζει βγαλμένο από τα παραμύθια που έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Το πέτρινο γεφύρι βρίσκεται δύο χιλιόμετρα δυτικά της Πύλης. Από κάτω του ρέει ο Πορταϊκός ποταμός και μέχρι το 1936 ήταν το μοναδικό πέρασμα από τη Θεσσαλία για την Ήπειρο ενώνοντας τα βουνά Ίταμος και Κόζιακας (τρομερό;). Περπάτησέ το, οπωσδήποτε, από τη μία άκρη στην άλλη, θα έιναι σα να αλλάζει σύνορα και εποχή! Κατασκευάστηκε από τον Άγιο Βησσαρίων το 1514 και είναι το δεύτερο σε μέγεθος μονότοξο γεφύρι της Θεσσαλίας. Αξίζει να το επισκεφθείς και τις πιο ζεστές μέρες για να κάνεις μπάνιο. Ναι, σε κάποια σημεία δημιουργούνται μικρές φυσικές πισίνες, με πεντακάθαρα και δροσερά (ίσως λιγάκι παγωμένα) νερά.
Βόλτα στα Τρίκαλα
Δεν θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε το tour της ημέρας αν δεν κάναμε μια γεμάτη βόλτα στο κέντρο των Τρικάλων, μια πολύ περιποιημένη και ζωντανή πόλη που αξίζει να εξερευνήσεις. Μας άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και το σκηνικό στις όχθες του ποταμού Ληθαίου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας με τα ποδήλατά τους στον ποδηλατόδρομο, αυτοκίνητα να σταματούν για κάθε πεζό, πάρκα και πράσινο σε κάθε τετράγωνο, new age καφέ και παραδοσιακά καφενεία με ιστορία γεμάτα από νέο κόσμο, grafitti και εικόνες που θυμίζουν ζηλευτές πόλεις του εξωτερικού σε μια «έξυπνη» επαρχιακή πόλη με αέρα ανανέωσης.
Απολαύσαμε καφέ και γλυκό στην περιοχή των παλιών φυλακών των Τρικάλων, η οποία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ζωή, που κινείται σε πιο καλλιτεχνικούς και cool ρυθμούς. Το κεντρικό κτίριο των παλαιών φυλακών Τρικάλων έχει μετατραπεί σε Μουσείο Τσιτσάνη, και μάλιστα, το ψηφιδωτό έκτασης 18 τ.μ., που απεικονίζει τον μεγάλο τρικαλινό λαϊκό συνθέτη, κλέβει την παράσταση. Μπορείς να αράξεις στο πάρκο της περιοχής, σε ένα από τα ωραία καφέ εστιατόρια, να περιπλανηθείς σε μια από τις εικαστικές εκθέσεις ή να επισκεφθείς το εντυπωσιακό Κουρσούμ Τζαμί (από την τουρκική λέξη κουρσούμ, που σημαίνει μόλυβδος, καθώς ο θόλος του είναι μολυβοσκέπαστος). Οι εικόνες εδώ εναλλάσσονται μεταξύ Βόρειας Ευρώπης και Τουρκίας. Πάρα πολύ ωραία διαδρομή.
Το βράδυ έκλεισε όπως έπρεπε, στον κήπο του Θεόπετρα Home με τον ομώνυμο βράχο σαν στιβαρή αγκαλιά, καλό κρασί από το κτήμα Θεόπετρα, παλαιωμένο τσίπουρο Αγιονέρι Τσιλιλής και καλαμπόκι στη φωτιά, όπως κάναμε τα καλοκαίρια όταν ήμασταν μικρά παιδιά. «Κυνηγούσαμε» ένα ψημένο καλαμπόκι.
Στη μαγεία των Μετεώρων
Διαβάζω στο meteora.com: «Λίγα χιλιόμετρα βορειοδυτικά της θεσσαλικής πεδιάδας, στην πόλη της Καλαμπάκας, βρίσκεται ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία της Ελλάδας, οι βράχοι των Μετεώρων. Πριν από πολλούς αιώνες, σχηματίσtηκαν αυτοί οι τεράστιοι βράχοι που ξεπερνούν σε ύψος τα 600 μέτρα και στους οποίους βρήκαν καταφύγιο οι ερημίτες ιδρύοντας μια από τις σημαντικότερες μοναστηριακές κοινότητες της Ελλάδας. Σήμερα σώζονται οκτώ Ιερές Μονές, από τις οποίες οι έξι είναι σε λειτουργία, τέσσερις αντρικές και δύο γυναικείες. Το 1988 τα Μετέωρα ανακηρύχθηκαν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και η ευρύτερη περιοχή των Αντιχασίων ανήκει στο ευρωπαϊκό οικολογικό δίκτυο NATURA 2000, καθώς έχει σπάνια πανίδα και χλωρίδα».
Τα λόγια αυτά δεν φτάνουν για να περιγράψει κανείς το δέος και το αίσθημα ανάτασης, ηρεμίας και γαλήνης που νιώθεις όταν βρεθείς σε αυτό τον τόπο. Η ομορφιά και η μορφολογία των βράχων σε ζαλίζουν. Είσαι τόσο μικρός και τόσο μεγάλος ταυτόχρονα. Οι βράχοι των Μετεώρων είναι γεμάτοι από ερειπωμένα μοναστήρια και ασκηταριά. Με έναν ντόπιο οδηγό ή κάτοικο του τόπου, μπορείς να εξερευνήσεις πολλά από τα μυστικά που έχουν απομείνει. Η Βίκυ και ο Νικήτας μάς έχουν υποσχεθεί μια ανάλογη πεζοπορία. Είναι καλό να επισκεφθείς τα Μετέωρα νωρίς το πρωί, για να αποφύγεις τον πολύ κόσμο, και να καταφέρεις να μείνεις μέχρι το ηλιοβασίλεμα! Τα Μοναστήρια έχουν ειδικό ωράριο, που καλύτερα να τσεκάρεις πριν την επίσκεψή σου. Το Μεγάλο Μετέωρο, γνωστό και ως Μεταμόρφωση του Σωτήρος, είναι το μεγαλύτερο και παλαιότερο αντρικό μοναστήρι των Μετεώρων, και, συνήθως, έχει υπερβολικό κόσμο. Εμείς, το πετύχαμε κλειστό και επιλέξαμε να επισκεφθούμε μια μικρότερη Μονή, και μάλιστα γυναικεία, την Ιερά Μονή Ρουσάνου. Για τους Έλληνες η είσοδος είναι ελεύθερη. Αν δεν βρεις κάποια μοναχή να σου εξηγήσει κάποια πράγματα από την ιστορία, φτάνει να περιηγηθείς μόνος/-η στο ιερό, να συντάξεις μια δική σου προσευχή ψιθυριστά, να κοιτάξεις από τα μικρά παράθυρα το χάος, να αναπνεύσεις στα ανθισμένα μπαλκόνια, και φυσικά, να τιμήσεις τα χειροποίητα προϊόντα που φτιάχνουν οι μοναχές. Τα σαπούνια και τα κεράκια από κηρήθρα είναι φανταστικά και μυρωδάτα.
Αγναντεύοντας έξω τη φύση, και νιώθωντας κάθε πνοή της στο δέρμα μου, αγχώθηκα από το μεγαλείο. Και όταν αυτό το άγχος καταλάγιασε, και τη θέση του πήρε η σιωπή, «ονειρεύτηκα» με τα μάτια ανοιχτά τοπία φαντασίας (και πάλι) από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Κι όμως, αυτή η παρθένα φύση είναι αληθινή και στέκεται αγέρωχα αιώνες πριν από την ύπαρξή μας. Οι βράχοι των Μετεώρων μοιάζουν με θρόνοι και πάνω κάθεται ο Θεός, που για λίγο μπορείς να τον αγγίξεις. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως η ενέργεια είναι τόσο έντονη και οι ελκτικές δυνάμεις ανάλογες με συμπαντικά περιβάλλοντα. Αν μπορώ να ομολογήσω ότι τον Θεό τον συναντώ στη φύση και τα ζώα, τα Μετέωρα είναι ένας τέτοιος τόπος. Αξίζει να πάρεις τον χρόνο σου ανάμεσα στους πελώριους βράχους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από περίπου 30 εκατομμύρια χρόνια, στα Μετέωρα υπήρχε μόνο θάλασσα… μπορεί να ανοίξει στο μυαλό του τεράστια παράθυρα φαντασίας για το πριν και το μετά «μας» πάνω σε τούτη τη γη. Ένας ασκός με ιστορίες.
Κυριακή, Ιούνιος 2023
Η επιστροφή
Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό της Θεόπετρας. Από το Κέντρο Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης Σπηλαίου Θεόπετρας μέχρι την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, θα συναντήσεις φούρνους που μοσχομυρίζουν, μπακάλικα, παραδοσιακά καφενεία, γιαγιάδες να φροντίζουν τις αυλές τους και να σε προσκαλούν για κέρασμα στο σπίτι τους, και παππούδες να βολτάρουν με την γκλίτσα τους και να σου χαρίζουν κορόμηλα (ειδική μνεία στον κ. Δημήτρη και τις ιστορίες του). Όλο και κάποιο αξιαγάπητο τετράποδο πλάσμα θα βρεθεί να σε ακολουθήσει αναζητώντας χάδια και παρέα. Στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, μας περίμενε μια έκπληξη. Πελαργοί στο ρολόι να πετούν από πάνω μας και να φροντίζουν, και αυτοί αντίστοιχα, τη φωλιά τους πριν φτάσει η βροχή. Πώς να μην επιστρέψεις πίσω στα παιδικά σου χρόνια και στα καλοκαίρια στο χωριό. Η απόλυτη ανάμνηση ευτυχίας -μαζί με τα ματωμένα, από το παιχνίδι, γόνατα- και το ψημένο καλαμπόκι που κυνηγούσες τα βράδια. Φεύγουμε με τους ήχους παραδοσιακών χορών από το σχολείο. Μικροί και μεγάλοι κάνουν πρόβες για το πανηγύρι του Αυγούστου. Να, μια ευκαιρία, να νιώσεις και πάλι παιδί, ταξιδεύοντας πίσω στα πανηγύρια που σε «μεγάλωσαν» τα καλοκαίρια. Το Θεόπετρα Home, η Βίκυ και ο Νικήτας, θα είναι εκεί για να μοιραστούν μαζί σου μια αξέχαστη διαμονή και εμπειρία, that feels like home!
Γράφει η Νάντια Σουφλή
Φωτογραφίες: Ελίζα Σουφλή
