“Ο Χρόνος ας κάνει ό,τι νομίζει. Θα κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ. Δεν είναι ο χρόνος φίλος μου, είναι το όριό μου.” Χριστίνα Σουγιουλτζή | 9.25 από την ομάδα Κι όμΩς κινείται

Έχω μόλις δει την παράσταση 9.25 στο θέατρο ΡΟΕΣ, από μία αγαπημένη μου χορο-θεατρική ομάδα, κι όμΩς κινείται. Έχω ολοκληρώσει το άρθρο μου για την παράσταση και η ένταση είναι εδώ, στο στομάχι, στο σώμα μου, στο κεφάλι μου (σίγουρα στον νου!) όπως ακριβώς σε κάθε λεπτό που πέρασα στο θέατρο ΡΟΕΣ. Κλείνω το άρθρο με το παρακάτω:

Με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, σαν να αισθάνομαι την απουσία της μανούλας (κάθε ανθρώπου μας που χάνεται) ως τα βάθη της ψυχής μου. Η απώλεια, που έρχεται αναπόφευκτα με τον χρόνο και μας τρυπάει ως το κόκκαλο. “Ο χρόνος κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”, σκέφτομαι τη φράση του φυλλαδίου της παράστασης και σφίγγω τα δόντια στην ιδέα αυτής της πραγματικότητας.

 

Τα φώτα σιγοσβήνουν. Οι χορευτές έχουν φύγει. Η μηχανή έχει αδειάσει. Και τότε, το φώς ξαναδίνει ζωή στις σκιές· τα γρανάζια ζωντανεύουν και πάλι στον τοίχο, γυρίζουν ρυθμικά. Η ρόδα πάλι γεμίζει με αναβάτες-μαγνήτες και ξεκινά να γυρίζει στους δικούς της ρυθμούς. Όταν ένας κύκλος κλείνει, πάντα, ένας νέος ανοίγει. Ο Χρόνος δε σταματά, δεν περιμένει.

Σκέφτομαι πια ότι δε μου αρκεί να ξέρω ό,τι ξέρω. Αναζητώ τη Χριστίνα Σουγιουλτζή από την ομάδα. Θέλω πραγματικά να δω την παράσταση αυτή εκ των έσω.

Έχοντας πια ολοκληρώσει την επιμέλεια της συνέντευξής μας με τη Χριστίνα, έχω απολαύσει κάθε της γραμμή. Η κουβέντα μας μου επιβεβαιώνει όλα όσα πίστευα… πώς ξεκίνησε τον χορό, το δέσιμο της ομάδας που είναι, μάλλον ορθότερα, οικογένεια, τη συστηματική προσπάθεια να βγει ένα ανώτερο αποτέλεσμα επί σκηνής, τη λεπτομερή κατασκευή της μηχανής που τροφοδοτεί κάθε κίνηση στην παράσταση, τη δύναμη που ασκεί ο χρόνος στους πρωταγωνιστές και τον φόβο που είναι εκεί για να νικηθεί.

Όταν τη ρωτώ για το πώς το κοινό εκλαμβάνει το νόημα του 9.25 και πώς αυτό ίσως σουγκρούεται με την ερμηνεία τη δική της και των λοιπών συντελεστών μού δίνει μία από τις πιο απολαυστικές απαντήσεις “Δεν είναι δική μας πια η παράσταση, είμαστε κι εμείς εκεί, όπως όλοι οι άλλοι! Η συνισταμένη των εντυπώσεων είναι αυτή που θα ισχύσει.”.

Δε θα πω περισσότερα, γιατί θέλω πολύ να διαβάσετε και εσείς όσα άκουσα κι εγώ από τη Χριστίνα. Και, αλήθεια, αν θέλετε να ξανά νιώσετε το θέατρο, συναντήστε την ομάδα κι όμΩς κινείται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο ΡΟΕΣ, 9.25.

* * *

Ελίζα Σουφλή: Ο Χρόνος. Τι ρευστή όμορφη και επώδυνη έννοια ταυτοχρόνως… Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το θέμα που πραγματεύεται το 9.25;

Χριστίνα Σουγιουλτζή: Συγχρονίστηκαν γεγονότα/συμβάντα που με έκαναν να σκεφτώ την ηλικία μου.

Πόσων χρονών είμαι; Μια σκέψη που παλιότερα δεν την έκανα, μπορώ να σου πω σχεδόν καθόλου. Πήγαινα… προς τα ‘κει που θεωρούσα ότι έπρεπε να πάω. Όταν άρχισα να σκέφτομαι πόσων χρονών είμαι, μετά συνέχισα αναγκαστικά με τις ερωτήσεις που ακολουθούν:

Πώς τα πήγα μέχρι εδώ;

Τι άλλο θέλω να συμβεί; μπορώ να το κάνω;

Τα πάω καλά άραγε;

Τι να πιστεύουν οι άλλοι για μένα; Μ’ αγαπούν;

Με χρειάζεται ο πλανήτης;

Αν πέθαινα το επόμενο λεπτό θα ήμουν ευχαριστημένη; Μέχρι εδώ έζησα αρκετά; 

Τί είναι πιο σημαντικό για μένα, τι ψάχνω να ζήσω;

Και λοιπές τέτοιου τύπου ερωτήσεις που γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, είμαι σίγουρη. Η ερώτηση που ερχόταν πιο συχνά και όλο και συχνότερα ήταν: Είμαι ειλικρινής στο παρόν μου; Ακόμα κι αν λέω ψέματα στο Σύμπαν, είμαι ειλικρινής σ’ εμένα; Είμαι τολμηρή στην αλήθεια μου;

Για να καταλήξω τελικά να αναρωτιέμαι μήπως δεν υπάρχει «η αλήθεια μου». Μήπως είμαι ένα σύνολο τυχαίων δυνάμεων και πυκνώσεων σε αυτήν την τυχαία περιοχή του χρόνου, όπου βρεθηκα -ή μάλλον βρέθηκε!- αυτό το τυχαίο άθροισμα των άγνωστών μου ενορμήσεων, που ονομάζεται και συμπεριφέρεται ως Χριστίνα Σουγιουλτζή, που νομίζει, ορίζει και αποφασίζει, έτσι, για να γελά ο Χρόνος, η πιο δυνατή απ’ όλες τις εμφανίσεις του Θεού.

9.25, λοιπόν, πάμε παρακάτω, ό,τι έγινε έγινε… ό χρόνος πίσω δε γυρνά κι έχει ο καιρός γυρίσματα.

Ε.Σ: Η παράσταση πήρε παράταση και απ’ ό,τι φαίνεται ο κόσμος την έχει αγαπήσει πολύ. Σίγουρα εσείς οι δημιουργοί και συντελεστές του 9.25 είχατε «κάτι» στο μυαλό σας κατά τη διαμόρφωση του έργου. Ο καθένας όμως βιώνει μια θεατρική παράσταση με ξεχωριστό τρόπο. Τι έχεις ακούσει από τον κόσμο όλο αυτό το διάστημα που σε εξέπληξε; Υπάρχουν ερμηνείες ή ιδέες που ίσως απέχουν από τη δική σας αρχική ιδέα;

Χ.Σ: Νωρίς είναι ακόμα, θα δούμε την τύχη της πιο μετά. Εμένα πάντως μ’ αρέσει, θέλω να συμβαίνει. Την πιστεύω, με την έννοια ότι μέσω αυτής απευθύνομαι, αφηγούμαι, αλλά και ανακαλύπτω. Κρύβει δυνατές σχέσεις, κουβαλάει μεγάλο φορτίο… Θα δούμε στο μέλλον.

Ναι, οι ερμηνείες… Ευφάνταστες και διαφορετικές. Χαίρομαι ν’ ακούω… όσο κι αν ταυτίζομαι ή διαφωνώ. Δεν είναι δική μας πια η παράσταση, είμαστε κι εμείς εκεί, όπως όλοι οι άλλοι! Η συνισταμένη των εντυπώσεων είναι αυτή που θα ισχύσει.

“…αναρωτιέμαι μήπως δεν υπάρχει «η αλήθεια μου».
Μήπως είμαι ένα σύνολο τυχαίων δυνάμεων και πυκνώσεων, σε αυτήν
την τυχαία περιοχή του χρόνου, όπου βρεθηκα…”

Ε.Σ: Ας μιλήσουμε παραπάνω για τους συντελεστές. Πες μου λίγα πράγματα για τα παιδιά που ερμηνεύουν επί σκηνής, τους επιμελητές της μουσικής, και όλους εκείνους που συνέβαλαν στο φοβερό αποτέλεσμα που παρακολουθούμε στο θέατρο ΡΟΕΣ…

Χ.Σ: Είμαστε φίλοι, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτούς σαν να είναι χορευτές ή μουσικοί ή ηθοποιοί… δηλαδή, Νώντας Δαμόπουλος εξαιρετικός χορευτής και μοναδικός συνεργάτης… μου φαίνεται ξένο. Μου φαίνεται λίγο. Είμαστε φίλοι, καλοί και χάλια… με εξαιρετικές, μέτριες και ίσως χάλια στιγμές. Δεν υφίσταται η κατάσταση με κάποιους άλλους. Είναι αυτοί, μοναδικοί και αναντικατάστατοι.

Αθανασοπούλου Μαρία, Αντώνιου Κλέων, Δαμόπουλος Νώντας, Λινάρδου Αντιγόνη, Μάνεσης Νίκος.

Επίσης η ομάδα έχει την τιμή και το προνόμιο, να έχει γύρω της μια οικογένεια ανθρώπων, που μοιράζονται τις εκδηλώσεις της (επιτυχίες και καταστροφές): μαθήματα, σεμινάρια, παραστάσεις, λειτουργία θεάτρου. Κι όταν λέω οικογένεια, εννοώ τη λέξη. Συν- εξελισσόμαστε και συν-ανακαλύπτουμε. Το κι όμΩς κινείται ορίζεται από αυτήν τη διαδικασία.

Ε.Σ: Πόσα χρόνια κάνεις ακροβατικά και χορό;

Χ.Σ: Χορό από μικρή. Ήμουν σχεδόν μωρό, είχα πλατυποδία και η θεία μου, Ελένη, χορεύτρια επίσης και δασκάλα, αποφάσισε ότι αν έκανα χορό, μπαλέτο δηλαδή, θα έφτιαχνε. Κι έφτιαξε.

Η επαφή με την ακροβασία… Μετά τη σχολή, ο Camilo Bentancor εμφανίστηκε στην Αθήνα κάπου το 2002 κουβαλώντας στις αποσκευές του έναν κόσμο ολόκληρο. Απ’ αυτόν διαχειρίστηκα ό,τι κατάλαβα… Δεν είχα κανένα βίωμα σε σχέση με το τσίρκο. Αν το πιστεύεις δεν έχω πάει ποτέ!  Με στεναχωρεί  η διαχείριση των ανθρώπων, με στεναχωρεί το φτηνό του θεάματος. Επειδή το θέαμα είναι φτηνό, όσα λεφτά κι αν κοστίζει. Αυτό που διασώζει το τσίρκο είναι η «χειροτεχνία» του, η αλήθεια της σκηνικής πράξης και η τρομερή του απαξίωση για τη μονιμότητα και την κοινωνική αποδοχή (τουλάχιστον παραδοσιακά).

Ε.Σ: Τι άλλο τρέχει παράλληλα αυτήν την περίοδο από την ομάδα “κι όμΩς κινείται”;

Χ.Σ: Είμαστε σε πρόβες… Για να δούμε. Ακόμα ορίζεται…

Ε.Σ: Βλέποντας όλη την ομάδα να ταλαντεύεται και να ελίσσεται πάνω στα “γρανάζια” του χρόνου, πολλές φορές σφίχτηκε το στομάχι μου από φόβο. Φαντάζομαι ότι σε όλη την πορεία τη δική σου και της ομάδας θα έχετε βιώσει και δυσκολίες και ατυχήματα… Υπάρχει αυτός ο φόβος ή είστε πραγματικά όσο ατρόμητοι φαίνεστε επί σκηνής;

Χ.Σ: Καθόλου ατρόμητη εγώ! Φοβάμαι πολύ ακόμα. Οι άλλοι αξιοθαύμαστα ατρόμητοι, και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Τους θαυμάζω.

Ε.Σ: Μιλώντας για αυτή τη σπουδαία κατασκευή του Σταύρου Μάνεση (αν δεν κάνω λάθος)  που επιβάλλει την παρουσία της επί σκηνή…  Πώς δημιουργήθηκε ως σχέδιο και ως ιδέα; Και φυσικά πες μας για τον κυρίαρχο ρόλο που παίζει στην παράστασή σας -όπως και η επίσης ιδιαίτερη κατασκευή που θυμάμαι από το Δρακοδόντι…

Χ.Σ: Καλά, εγω φαντάζομαι διάφορα, από τη φαντασία στην πράξη, ξέρεις, πάντα υπάρχει μεγάλη διαδρομή. Θα τα παρατούσα… Ήταν δύσκολο το εγχείρημα. Η πίστη και η επιμονή του Νίκου (Μάνεση) διέσωσαν την ιδέα. Καθόταν επί σειρά ωρών και την κοιτούσε, ακίνητη και αχρηστευμένη, όπως κοιτάει ένας μάγος μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Δεν ξέρει κανονικά, αλλά και ξέρει πολλά παραπάνω… «Κάπως θα γίνεται». Η πίστη μοιάζει να είναι το πιο θαυμαστό απ’ όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Φαίνεται απόλυτα παράλογη και αποδεικνύεται απόλυτα ισχυρή.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που κατασκευάζουν. Τα χέρια που γεννούν, που μορφοποιούν, τα μυαλά που υλοποιούν· η ύλη και η διαχείρισή της κρύβει μεγάλη σοφία. Ο Σταύρος (Μάνεσης) όχι μόνο την κατασκεύασε, αλλά ήταν μαζί μας σ’ όλη τη διάρκεια των προβών, ανακατασκευάζοντας και επιδιορθώνοντας. Σπασίματα και πτώσεις, είναι μες το πρόγραμμα. Θέλει ψυχραιμία, υπομονή και πίστη.

Ε.Σ: Ο χρόνος κυλάει, δεν περιμένει. Τι κάνεις για να τον προλάβεις;

Χ.Σ: Θέλω να μπορώ να γελάσω. Είμαι τόσο ανίσχυρη μπροστα σ’ αυτό το σάρωμα. Δε θέλω να με νοιάζει πια. Ας κάνει ό,τι νομίζει. Θα κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ. Δεν είναι ο χρόνος φίλος μου, είναι το όριό μου. Στη θέση του, λοιπόν. Ο καθένας τη δουλειά του. Το ραντεβού είναι μοιραίο, μέχρι τότε όμως…..ας μετράει μόνος του.

Διάβασε περισσότερα για την παράσταση 9.25, εδώ.

Το ART.harbour σου χαρίζει Διπλές Προσκλήσεις για την παράσταση 9.25!
Μάθε περισσότερα στο Social

Facebook

Instagram

9.25

Θέατρο ΡΟΕΣ

Χορογραφία – Δημιουργία:  Κι όμΩς κινείται
Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα
Σχεδιασμός σκηνικών και κατασκευή: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα
Φωτισμοί – Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου
Βοηθός χορογράφων: Ιωάννα Παρασκευοπούλου
Ερμηνεύουν οι Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης και Χριστίνα Σουγιουλτζή
Συμμετέχουν Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη
Μουσικοί επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου, Peter Jacques, Γιώργος Αμέντας
Συντονισμός – Εκτέλεση παραγωγής: Delta Pi

Παρακαλούμε αφήστε αυτό το πεδίο κενό

Εγγραφείτε στο newsletter του ART.harbour

Διεύθυνση Email *

Δεν στέλνουμε spam! Διαβάστε την πολιτική απορρήτου μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο ενημερωτικό μας δελτίο!