Ο Γκαρρόνε, ένα από τα βαριά χαρτιά του σύγχρονου ιταλικού σινεμά και κάτοχος δύο βραβείων στο Φεστιβάλ των Καννών για τις ταινίες του Reality και Γόμορρα, δημιούργησε μία ταινία που είναι περισσότερο κοντά στο commedia all’italiana παρά στο κοινωνικό δράμα. Με φόντο μία παρακμιακή πόλη της νότιας Ιταλίας, όπου η βία και οι άγραφοι κοινωνικές νόρμες κυριαρχούν παρακολουθούμε το Dogman.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μαρτσέλο (Marcello Fonte) ένας χαμηλών τόνων, μικροκαμωμένος άνθρωπος, ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινότητα, ο οποίος κατέχει μια μικρή επιχείρηση φροντίδας σκύλων με το όνομα Dogman και πουλάει μικροποσότητες κοκαΐνης στους γνωστούς του. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ της μοναχοκόρης του Σοφία, της επιχείρησης του και του Σιμόνε (Edoardo Pesce), ενός περιθωριοποιημένου αγροίκου, πρώην παλαιστή, του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω από απατεωνιές, την κοκαΐνη και την ωμή βία.
Ο Μαρτσέλο, ο οποίος είναι δειλός και έρμαιο των περιστάσεων και των ανθρώπων γύρω του, έχει χτίσει μια τέλεια σχέση υποτακτικής φιλίας με τον Σιμόνε. Δεν του αρνείται τίποτα και τον ξελασπώνει κάθε φορά που βρίσκεται σε μπελάδες ή σε κίνδυνο, συμμετέχοντας σε όλες τις παράνομες δραστηριότητες που σκαρφίζεται. Το αποκορύφωμα είναι όταν ο Σιμόνε τον εκβιάζει για να τον βοηθήσει να ληστέψει το κοσμηματοπωλείο που είναι μεσοτοιχία με την επιχείρηση του. Ο Μαρτσέλο αρχικά αρνείται επίμονα την πρόταση του καθώς φοβάται πως η συμμετοχή του σε αυτήν τη ληστεία θα κλονίσει την εικόνα του ως του αγαπητού γείτονα που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Ωστόσο, φοβούμενος τις απειλές του Σιμόνε, δέχεται να τον βοηθήσει και οδηγείται στη φυλακή αποδέχοντας να εκτίσει ποινή ενός χρόνου, αντί εκείνου, καθώς ο νόμος της ομερτά είναι πάνω από τους κρατικούς νόμους. Οι άνθρωποι αυτής της ξεφτισμένης πόλης είναι σαν μια αγέλη σκύλων όπου ο Σιμόνε είναι το ανήμερο αγριόσκυλο και ο Μαρτσέλο το κοπρόσκυλο που περιφέρεται πέρα δώθε περιμένοντας καρτερικά να του δώσουν οι άλλοι το ξεροκόμματο τους. Από τη στιγμή, όμως, που βγαίνει από τη φυλακή αποφασίζει να διαβεί το μονοπάτι της εκδίκησης και της απόδοσης δικαιοσύνης, να αντιστρέψει δηλαδή τους ρόλους και να γίνει εκείνος το αφεντικό και ο Σιμόνε το σκυλί.
Ο σκηνοθέτης, Matteo Garrone, έχει δημιουργήσει έναν ζοφερό μικρόκοσμο, με μια σκηνογραφία βγαλμένη από γουέστερν ταινία, όπου οι χαρακτήρες φαίνονται να είναι αδιάλειπτα εγκλωβισμένοι στο δίλημμα πάλη ή φυγή.
To Dogman είναι ένα υπαρξιακό φιλμ όπου σκιαγραφείται η τραγική κατάσταση ενός αντιήρωα ο οποίος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ήρωας. Ο Μαρτσέλο είναι ένας χαρακτήρας ο οποίος έχει γεννηθεί για να υπηρετεί τους άλλους προκειμένου να κερδίζει τη συμπάθεια και την εύνοια τους, και που νιώθει πιο κοντά με τα σκυλιά παρά με τους ανθρώπους.
Ενώ αρχικά ως θεατής συμμερίστηκα τη δυσμενή θέση του Μαρτσέλο και του προσέδωσα τον προσδιορισμό του καλού, σε δεύτερη ανάγνωση κατάλαβα ότι δεν υπηρετεί την καλοσύνη, αλλά προσπαθεί με κάθε τίμημα να είναι μέλος της αγέλης, καθώς νιώθει παντελώς ανίσχυρος όταν δεν στηρίζεται στις πλάτες των άλλων. Το bullying του Σιμόνε τού είναι υποφερτό, ενώ το bullying που δέχεται από τους γνωστούς του μετά την αποφυλάκισή του δεν μπορεί να το αντέξει με τίποτα. Καταλήγοντας πλέον το περιθώριο, όπως ο Σιμόνε, αποφασίζει να πάρει το αίμα του πίσω με κάθε τίμημα ευελπιστώντας ότι θα ξαναγίνει ευπρόσδεκτος και αγαπητός στην τοπική κοινωνία.
Χωρίς αμφιβολία οι υποκριτικές ικανότητες του Μαρτσέλο Φόντε, ο οποίος είναι ένας ερασιτέχνης ηθοποιός, στηρίζουν όλη την ταινία και επάξια κέρδισε στις Κάννες το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού. Τώρα αναμένουμε εάν θα επιλεχθεί να είναι υποψήφια στην τελετή των βραβείων Όσκαρ στην κατηγορία της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Κείμενο: Παρασκευή Ελ Μαγκούτ
